Είμαι από αυτούς που πάντα πίστευαν ότι ο χρόνος είναι με
το μέρος του μαρξισμού.
Ότι ο κομμουνισμός αποτελεί (νομοτελειακά) το μέλλον μας.
Ήμουν όμως πιο μικρός, και πιο αθώος, και οι εποχές αλλιώτικες.
Παράλληλα, δεν είχα βάλει στην εξίσωση τον σημαντικό παράγοντα
της ανθρώπινης φύσης.
Που όσο μεγαλώνω, και όσο αποκτάω περισσότερες εμπειρίες,
τόσο πιο πολύ τον θεωρώ ως τον πιο κρίσιμο παράγοντα σε όλους τους τομείς της
ανθρώπινης δραστηριότητας.
Έτσι, όσο ουτοπικός κι αν είναι ο θεωρητικός μαρξισμός,
όσο καλοπροαίρετοι οι υποστηρικτές του (λέμε τώρα), τόσο πιο πολύ θα σκοντάφτει
θέλει δεν θέλει στον ανθρώπινο παράγοντα.
Στην φύση που λέγαμε, και που περί άλλων τυρβάζει.
Άλλωστε, εβδομήντα τόσα χρόνια «σοσιαλισμού», μόνο τον «σοσιαλιστικό
νέο άνθρωπο» δεν δημιούργησαν.
Μάλλον το αντίθετο έγινε τελικά…