Dance Me to the End of Love....

Leonard Cohen....

Τα παραμύθια της πλατείας Ταξίμ…

Κάποιοι έχουν αναγάγει τη διαχείριση της λαϊκής οργής σε επιστήμη.

Η εμπειρία τους από ανάλογες περιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι τεράστια.
Η συνταγή είναι απλή: Απαιτείται να υπάρχει όντως υποβόσκουσα λαϊκή αντίδραση για διάφορα θέματα, η κυβέρνηση της συγκεκριμένης χώρας να έχει πιστέψει ότι κανένας και τίποτα δε μπορεί να την απειλήσει, να υπάρχει αντίδραση εκ μέρους της σε βασικά ζητήματα που θέλει να προωθήσει ο παγκόσμιος ηγεμόνας και να υπάρχουν επίσης στο εσωτερικό ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που δέχθηκαν πλήγματα υπό την παρούσα κατάσταση (και βεβαίως κηδεμονεύουν επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας).

Ο Ερντογάν άλλαξε πολλά στην Τουρκία.
Από τη χρεοκοπία, τους τεράστιους εξωτερικούς δανεισμούς και την οικονομική εξάρτηση, την οδήγησε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Δημιουργήθηκαν νέα οικονομικά τζάκια και μειώθηκε κατακόρυφα η ισχύς και η επιρροή των υπαρχόντων.
Βασίστηκε πολιτικά στο παραδοσιακά συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως στους προερχόμενους από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι έχουν επίσης σταθερούς δεσμούς με τη θρησκεία…

Τα (διόλου αναξιοπαθούντα) «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ!

Μερικές φορές, αναγνώστη μου, οι πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις βρίσκονται στα ψιλά των σχολίων και των ρεπορτάζ, που αφορούν σε άλλα ζητήματα, και που τίθενται παρεμπιμπτόντως…

Κάπως έτσι μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον η είδηση ότι σε κάποια ΔΕΚΟ (ή δημόσια υπηρεσία, δεν είμαι βέβαιος, δεν έχει και τόση σημασία) πρώτη συνδικαλιστική δύναμη βγήκε η …ΠΑΣΚΕ με ποσοστό άνω του 40%!!!!!!!

Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα…

Λες και βρισκόμαστε όχι στο 2013, αλλά στο 2009 (και βγάλε)…

Αυτή λοιπόν  η είδηση ήρθε και έδεσε με πληροφορίες (απ’ αυτές που αν ήμουν δημοσιογράφος θα ονόμαζα ως προερχόμενες από «έγκυρες πηγές») από τον ευρύτερο περίγυρό μου στο ευρύτερο Δημόσιο, που μου λένε το ίδιο πράγμα: Ότι μπορεί το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπικά να κινείται σταθερά σε μονοψήφια νούμερα με ελάχιστη προοπτική να ξαναδεί διψήφια, αλλά στο Δημόσιο, και ιδίως στο συνδικαλιστικό πεδίο αυτού, δυστυχώς  ζει και βασιλεύει.

Μου μεταδίδουν και άλλη πληροφορία αυτοί οι άνθρωποι: Ότι παρόλ’ αυτά, οι συνδικαλιστές του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ, και ενώ διατηρούν κατ’ ουσίαν αλώβητο το μηχανισμό τους (με ελάχιστες απώλειες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, υποπολλαπλάσιες των απωλειών σε επίπεδο απλών ψηφοφόρων), εντούτοις δεν παύουν οι ίδιοι να φλερτάρουν μανιωδώς με τους οπαδούς του Τσίπρα (αλλά και του κόκκινου Στρατούλη, που μάλλον είναι πολύ πιο «κοντινός» τους), ρίχνοντας συνεχώς γέφυρες κατά κει, χωρίς όμως μέχρι στιγμής μεγάλη επιτυχία.

Πρέπει επιτέλους να σπάσουμε και μερικά αυγά….

Ένα από τα στραβά της δημοκρατίας, είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε και από μια ψήφο.

Και ενώ δεν είμαστε όλοι ίσοι ως άνθρωποι, σε ικανότητες, σε χαρακτήρα, σε παιδεία, σε ανατροφή, κλπ, οι ψήφοι μας είναι…

Με αποτέλεσμα να έχουμε την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που έχουμε.

Με μια βουλή γεμάτη από ντιντήδες, γόνους, κληρονόμους ονόματος, διασκεδαστές, πρώην μοντέλα, φασιστόμουτρα, τραμπούκους, καιροσκόπους, αιθεροβάμμονες, αναρχικούς(!) και διάφορους άλλους τυχάρπαστους, που το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι να υπηρετήσουν την πατρίδα.

Η πολιτική γενεαλογία της βαναυσότητας.

Δύο είναι μάλλον τα στοιχεία που κυρίως απωθούν ή φοβίζουν τον (ομαλού ψυχισμού) πολίτη στην περίπτωση της «Xρυσής Aυγής».

H χιτλερική ιδεολογία και η μεθοδική, έμπρακτη βαναυσότητα.

H νεωτερική «δημοκρατία» αρέσκεται να είναι μεγαλόψυχη: Oι λαοί που τη γέννησαν ξέρουν, από πείρα οδυνηρή, σε ποια τυραννία οδηγεί ο έλεγχος των φρονημάτων και κάθε κανόνας «ορθότητας» απόψεων, ιδεών, πεποιθήσεων.

Γι’ αυτό στη νεωτερική «δημοκρατία» δεν απαγορεύονται ούτε και ιδεολογίες που παρήγαγαν, χρησιμοποίησαν ή δικαιολόγησαν φρικώδη εγκλήματα, εφιάλτες απανθρωπίας, βασανισμό εκατομμυρίων ανθρώπων – ο ναζισμός, ο φασισμός, η λενινιστική, σταλινική, μαοϊκή εκδοχή και πρακτική του μαρξισμού.

Ο Erdogan έχει πάρει το μήνυμα. Είναι προειδοποιημένος…

Μια εβδομάδα διαδηλώσεων έχει ήδη αφήσει τα σημάδια της στο πολιτικό τοπίο της Τουρκίας.

Η ευρεία δυσαρέσκεια κατά των πολιτικών του Recep Tayyip Erdogan εκδηλώθηκε επιτέλους.

Χιλιάδες διαδηλωτές, μεταξύ τους και πολλοί οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, ενώθηκαν στην πλατεία Ταξίμ εναντίον της αστυνομίας.

Η εμμονή του πρωθυπουργού να καταπνίξει τις διαμαρτυρίες με αυστηρές και σκληρές αστυνομικές πρακτικές, απλά διόγκωσε τις τάξεις των διαδηλωτών, και μετέτρεψε την διαμαρτυρία εναντίον της κατασκευής ενός πάρκου σε μια μαζική έκκληση για την παραίτηση του Erdogan.

Τα σαπάκια του δημοσίου.

Έπειτα από τρία χρόνια μνημονίων, αφόρητης λιτότητας και 1,5 εκατομμυρίων απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, η κυβέρνηση εδέησε να διώξει 85 άτομα από το Δημόσιο, και μάλιστα τους επονομαζόμενους και επίορκους, κάτι κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου και έναν για σεξουαλική παρενόχληση.

Ακόμα κι αυτό όμως έγινε κατόπιν τρομακτικής πίεσης της τρόικας των δανειστών, που την τελευταία φορά που ήρθε στην Αθήνα απείλησε με διακοπή του προγράμματος χρηματοδότησης αν δεν διώξουν έστω αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους.

Όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως (κι αυτό είναι το πιο δυσάρεστο) προβάλλουν το επιχείρημα ότι δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα ο ιδιωτικός τομέας αν απολυθούν λίγοι ακόμα από το Δημόσιο.

Τεράστιο ψεύδος, με σκοπό να κρυφτεί η αλήθεια που είναι μία και μοναδική: ότι δεν θέλουν να διώξουν τους πελάτες-ψηφοφόρους τους.

Οι αξιολύπητοι του ΠΑΣΟΚ.

Την ταραγμένη περίοδο του 1989 μετά την ήττα του Ιουνίου η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη με το σπάνιο ταμπεραμέντο της σε μια φράση της «...δεν αρέσουμε πλέον χρυσό μου...», είχε αποδώσει την κατάσταση του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής.

Οι εξελίξεις δικαίωσαν τον Ανδρέα και τον επανέφεραν στην εξουσία σχετικά εύκολα με αποτέλεσμα ποτέ το κόμμα να μη συνειδητοποιήσει σε βάθος τα λάθη του και τη σαθρή βάση της σχέσης του με την κοινωνία.

Στα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν από την επιστροφή του 1993, το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε περισσότερα από 13 και η ΝΔ 7 με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Τα δύο κόμματα εξουσίας έμοιαζαν τόσο πολύ το ένα στο άλλο που τελικά είχαμε μια ιδιότυπη πολιτική μετάλλαξη με παρενέργειες που θα πληρώνουν πολλές γενιές Ελλήνων.