Λίγη λογική χρειάζεται…

Το έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο μας.

Οι Ελληνες ψηφοφόροι σε δύο διαδοχικές εκλογές, που έγιναν μόλις πριν από έναν χρόνο, έδωσαν ξεκάθαρο μήνυμα στον πολιτικό κόσμο και στα κόμματα.

Όχι αυτοδυναμίες, όχι μονοκομματικές κυβερνήσεις, κυβέρνηση συνεργασίας από εκείνους που είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας από το 1981 και εντεύθεν.

Από τότε, δηλαδή, που ξεκίνησαν το ξεχαρβάλωμα της χώρας, η διάλυση του κράτους, τα ανεύθυνα παιχνίδια εντυπώσεων με την εξωτερική πολιτική και την εθνική άμυνα, τα φθηνά δημαγωγικά πειράματα με τις αλήστου μνήμης κοινωνικοποιήσεις οργανισμών και τις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις, η εγκληματική παραχώρηση εξουσίας στους κομματικούς συνδικαλιστές, οι αλόγιστες παροχές με δανεικά κυρίως σε «ημετέρους», όλα αυτά, δηλαδή, που έβαλαν στα θεμέλια της χώρας τη βόμβα του υπερδιογκωμένου δημόσιου χρέους, το οποίο δεν κατόρθωσαν να ελέγξουν οι κυβερνήσεις μετά το 1988, με αποτέλεσμα να σκάσει η βόμβα αυτή το 2010 και η χώρα να είναι στην ουσία υπό την κηδεμονία των δανειστών της τα τελευταία χρόνια και ποιος ξέρει έως πότε!

Μη βιάζεσαι να κρίνεις (Μέρος 2ον)

Μια φορά και ένα καιρό, σε έναν μακρινό γαλήνιο τόπο, πνιγμένο στη βλάστηση και στα γάργαρα νερά, υπήρχε ένα μικρό ειρηνικό βασίλειο, με έναν γενναίο και καλόψυχο βασιλιά.

Ο βασιλιάς αυτός είχε και έναν σκύλο, τον οποίο αγαπούσε σαν παιδί του, και που τον είχε από μικρό κουτάβι.

Ήταν ένα τεράστιο κανελί μαστίφ, που τον συντρόφευε παντού.

Στις βόλτες, στο κυνήγι, ακόμη και στον πόλεμο…

Το όνομά του Ντούτσε.

Ο χολερικός κος Σόιμπλε…

Μια διαφορετική προσέγγιση για την γερμανική πολιτική και τον Βόλφανγκ Σόιμπλε, αλλά και την στάση των Ελλήνων πολιτικών και πολιτών απέναντι τους, επιχειρεί με άρθρο της στην Athens Voice η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου.
Το άρθρο με τίτλο «Επίσκεψη Σόιμπλε: Συλλογική μνήμη και φαντασία», έχει ως εξής:

Ο κ. Σόιμπλε είναι χολερική προσωπικότητα που εμφανίζει μια σειρά νοσηρών χαρακτηριστικών –ισχυρογνωμοσύνη, αδυναμία παραδοχής λαθών, παντελή έλλειψη χιούμορ, μικροψυχία, εγωπάθεια–, παραμένει όμως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας με την οποία διατηρούμε ετεροβαρείς οικονομικές και πολιτικές σχέσεις. Άλλωστε, δεν ήρθε στην Ελλάδα για μας, ήρθε για να καθησυχάσει τους ψηφοφόρους του επιμένοντας ότι η διαρκής λιτότητα που προτείνει έχει θετικά αποτελέσματα.

Δεν έχει, όλοι το ξέρουμε, αλλά ο κ. Σόιμπλε βρίσκεται, προς το παρόν, σε θέση ισχύος: στις διπλωματικές σχέσεις είναι απαραίτητο η θέση ισχύος να λαμβάνεται υπόψη. (Elementary, my dear Watson, elementary)

Αποζημιώσεις και για τον Μελιγαλά;

Η προχθεσινή (17/7/13) επίσκεψη Αλέξη Τσίπρα και Μανώλη Γλέζου στον Κάρολο Παπούλια να του θέσουν το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων με έκανε να θυμηθώ κάποια άλλη ιστορία διεκδίκησης αποζημίωσης, αλλά από το ελληνικό κράτος για δική του πολεμική (εμφυλιοπολεμική για την ακρίβεια) ενέργεια – με θετική μάλιστα έκβαση που θα προσθέτει ίσως πολιτικά και ηθικά επιχειρήματα στον τίμιο αγώνα που διεξάγεται επί του θέματος από πολλές πλευρές.

Αφορά άμεσα μάλιστα και τους δύο εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ δεδομένου ότι η ιστορία αφορά την «Αυγή», της οποίας ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε διευθυντής και ο Αλέξης Τσίπρας είναι άτυπος ιδιοκτήτης.

Πρόκειται για την αποζημίωση που διεκδικούσε η εφημερίδα για τις ζημιές που είχε υποστεί, όταν στις 21 Απριλίου 1967 όργανα των πραξικοπηματιών είχαν εισβάλει στα γραφεία της και είχαν πάρει ό,τι υπήρχε μέσα, αναζητώντας στοιχεία που αποδείκνυαν την «κομμουνιστική συνωμοσία για την ανατροπή του καθεστώτος» που επικαλούνταν η χούντα τις πρώτες ημέρες της εξουσίας της.

Βεβαίως τα χειρόγραφα των δημοσιογράφων, τα γραφεία και τα έπιπλα δεν ήσαν άξια λόγου οικονομικά στοιχεία, αλλά κάποιοι υποστήριζαν ότι υπήρχε και πίνακας του Πικασό (της «κόκκινης» περιόδου του) που άξιζε πολλά και κανείς δεν ήξερε τι είχε απογίνει.

Ο συβαριτισμός της εξαθλίωσης.

Το χειρότερο δεν είναι ότι χυδαιολογούν και ονειρεύονται κρεμάλες οι μεν για τους δε. 

Το χειρότερο δεν είναι καν ότι πιστεύουν πως το « ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» ή το «Στον Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο» βρίσκει ανταπόκριση στους ψηφοφόρους τους.

Κάτι σαν ρητορική κορώνα που αναμοχλεύει το κακοφορμισμένο λαϊκό αίσθημα και δίνει διέξοδο στους ατμούς του θυμού και της αγανάκτησης.

Το χειρότερο είναι ότι μιλούν σε πρώτο επίπεδο, πως μοιάζουν να πιστεύουν ό,τι λένε, και η γλώσσα της αθλιότητας εμφανίζεται σαν γλώσσα της ειλικρίνειας.

Ναι, αυτοί δεν μιλάνε «περί διαγραμμάτου», όπως οι υπόλοιποι δεν βλέπουν τον κόσμο πίσω από τις γραβάτες τους και δεν κάνουν εκπτώσεις στα λόγια τους.

Λένε τις αλήθειες τους και τις απολαμβάνουν.

Απολαμβάνουν τη χυδαιολογία, τις κρεμάλες και το αίμα του Εμφυλίου όπως οι Συβαρίτες απολάμβαναν την τρυφηλή ζωή.

Λες πως είναι άνθρωποι χαμηλοτάτου επιπέδου, ανάξιοι του ρόλου του βουλευτή, όμως αμέσως μετά σκέφτεσαι πως δεν έχει νόημα να ηθικολογείς.

Ο Παπουτσής βολεύτηκε… εγώ;

Σκέψου, λέει, να είσαι 30 χρονών, με μάστερ και διδακτορικό, και να έχεις την ατυχία να είσαι Έλληνας.

Δηλαδή, άνεργος.

Με λαμπρές σπουδές, όπως θα έλεγαν οι παλιότεροι.

Σκέψου, λέει, να έχεις και πέντε -έξι συνομήλικους φίλους, με τα ίδια προσόντα. Επίσης Έλληνες και, συνεπώς, επίσης άνεργους.

Σκέψου, λέει, ότι ξυπνάς ένα πρωί, προσπαθώντας να διαχειριστείς την κατάθλιψή σου, και ξαφνικά ακούς ότι ο Χρήστος Παπουτσής ορίστηκε εκπρόσωπος στην Παγκόσμια Τράπεζα.

«Ο ποιος;» σκέφτεσαι…;

Ο Χρήστος Παπουτσής!

«Μα αυτός», συνεχίζεις να σκέφτεσαι, «δεν είναι ο 60χρονος πρώην βουλευτής, ευρωβουλευτής, υπουργός, υποψήφιος δήμαρχος, αλλά και επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν είναι εκείνος που απέτυχε να εκλεγεί πέρυσι στις εκλογές ως υποψήφιος στην Α’ Αθηνών»;

Η σκληρή πραγματικότητα.

Σκηνή από διαδήλωση.

Λέει ένας απεργός: Εγώ προσελήφθην με το ΑΣΕΠ, γιατί ξεκινάνε από μένα;

Λέει μια διαδηλώτρια: Να με αξιολογήσουν, να με κρίνουν όσο αυστηρά θέλουν και αν δεν κάνω να με απολύσουν, αλλά έτσι οριζόντια, δεν το δέχομαι.

Νομίζω ότι περίπου κάπου εδώ, κάπου τώρα, έφτασε η ώρα που αρχίζει και γίνεται καθαρό σε όλους τους συμπολίτες μας τι συνέβη αυτά τα 4 χρόνια.

Αρχίζει να αποκαλύπτεται η μεγάλη απάτη, τελειώνουν τα ψέματα.

Αυτό που προσπάθησαν όλοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε είναι ότι το 2009 ήταν το κράτος που χρεοκόπησε.

Η δικιά μας φούσκα δεν ήταν η Lehman Brothers και οι τράπεζες, δεν ήταν το real estate, δεν ήταν οι τουριστικές κατοικίες.

Ήταν το κράτος που ξόδευε 24 δις το χρόνο παραπάνω απ’ όσα είχε.

Σ’ αυτά τα χρόνια άλλαξαν τα πάντα στην ελληνική κοινωνία, αλλά το κράτος, η αιτία του προβλήματος, έμεινε σχεδόν ανέπαφο.

Ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώθηκε σχεδόν 45%, αλλά το δημόσιο ελάχιστα.

Όχι απλώς δεν μειώθηκε ριζικά το κόστος του, αλλά κυρίως δεν άλλαξαν οι δομές και η λειτουργία του.

Δεν άλλαξε ο γραφειοκρατικός, πελατειακός, παρασιτικός χαρακτήρας του.

Με αποτέλεσμα, τόσα χρόνια μετά, να συζητάμε για τα πράγματα που είχαμε δεσμευθεί ότι θα κάνουμε το 2010.