Η γενιά του Αλέξη είναι επιτέλους έτοιμη να μας κυβερνήσει!

Στη δεκαετία του 1970, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν ακόμη αρκετά αυστηρή, η πειθαρχία σχετικά αυστηρή, και οι καλοί βαθμοί δίνονταν με το σταγονόμετρο.

Χαρακτηριστικά, όταν εγώ τελείωσα το λύκειο το 1978, το απολυτήριό μου έγραφε 13, και 3/13!

Ο απουσιολόγος της τάξης, που ήταν σπασίκλας και κοράκι (σήμερα θα τον χαρακτηρίζαμε ultra geek), κατάφερε να πάρει 16!!!!

Παρόλα αυτά, κατάφερα να τελειώσω  πανεπιστήμιο, και να αποκτήσω και μεταπτυχιακό (ο σπασίκλας μπήκε στη Θεολογική, και αν δεν κάνω λάθος κατέληξε παπάς).

Από κάποια φάση και μετά, εικάζω επί Πασόκ , διότι δεν ήμουν εδώ για να το σιγουρέψω, η όποια πειθαρχία λασκάρισε, και το επίπεδο της μάθησης στα γυμνάσια και στα λύκεια έπεσε κατακόρυφα.

Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με ότι συνέβη και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Στα πλαίσια της «πλέριας δημοκρατίας», επήλθε η «πλέρια ισοπέδωση».

Των πάντων…

Φιλελεύθερος σοσιαλισμός.

Ένα από τα λίγα καλά της κρίσης είναι η αναζήτηση.

Έπειτα από πολλά χρόνια, θα λέγαμε, «ιδεολογικής μακαριότητας» οι πολίτες αναζητούν σε μεγαλύτερο βάθος τα αίτια της τωρινής τους κατάστασης.

Οι περισσότεροι νιώθουν ότι εύκολοι αφορισμοί, «δεν υπάρχει κράτος...», «για όλα φταίνε οι πολιτικοί...», «εμπρός της γης οι κολασμένοι...» κ.ά. δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτό που ζούμε.

Ότι η πραγματικότητα μπορεί να περιλαμβάνει τα παραπάνω, αλλά δεν είναι επαρκής απάντηση.

Αντιθέτως, η πολιτική είναι πιο σύνθετη από όσα φωνασκούν οι παντός χρώματος λαϊκιστές.

Αυτή η μεταστροφή εμφανίζεται ανάγλυφα και στη βιβλιοπαραγωγή.

Στα ράφια των βιβλιοπωλείων εμφανίζονται πλέον και βιβλία που παλαιά θα τα ονόμαζαν «νεοφιλελεύθερα» ή στην καλύτερη περίπτωση «ρεφορμιστικά».

Στη χορεία των τελευταίων ανήκει και το πόνημα του Κάρλο Ροσέλι «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός» που επανεκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις (πρωτοκυκλοφόρησε 2005 από τις εκδόσεις Κούριερ).

Πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας (μύθοι και πραγματικότητες).

Όταν η πτωχή πλην τίμια (κατά βάθος) και πάντως σίγουρα εξωτική χώρα μας εισήλθε στον αστερισμό της πτώχευσης, και συνακόλουθα του μνημονίου (που σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος διαχείρισης της πτώχευσης, άλλο το ζήτημα αν είναι και πόσο ορθός) το 2010, έγινε πολύ σύντομα φανερό ότι ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της νέας κατάστασης θα ήταν οι ουκ ολίγοι και φρέσκοι ακόμα δανειολήπτες στεγαστικών δανείων που μεγάλο μέρος εξ’ αυτών δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του με ότι αυτό συνεπάγεται: Κατασχέσεις, πλειστηριασμούς, κλπ.

Με δυο λόγια,  να χάσουν αυτοί οι άνθρωποι το σπίτι τους, που συχνά ήταν η πρώτη και μοναδική κατοικία τους.

Εδώ αξίζει να γίνει μια παρένθεση: Τα στεγαστικά δάνεια είχαν πάρει την ανιούσα ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 90, ενώ με την εισαγωγή του ευρώ το 2003 (ουσιαστικά απ’ το 2001 με κλειδωμένη την ισοτιμία της δραχμής) και τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια που προσφέρονταν στο κοινό, αυτά έφτασαν σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα.

Ο οποιοσδήποτε σχεδόν μπορούσε να πάρει ένα στεγαστικό δάνειο, συχνότατα στο 100% της αξίας του σπιτιού που αγόραζε, έχοντας έστω και οριακά τη δυνατότητα να καλύπτει το ποσό της δόσης.

Οι τράπεζες ήταν πρόθυμες να αναλάβουν αυτό το ρίσκο καθώς με την τεράστια ζήτηση που προκαλούσε η χορήγηση αφειδώς τέτοιων δανείων, οι τιμές ανέβαιναν συνεχώς.

Πράγματι, σε 10 χρόνια, απ’ το 1998 μέχρι και το 2008 οι τιμές των σπιτιών, νεόδμητων αλλά και παλιών, μεσοσταθμικά υπερδιπλασιάστηκαν.

Το δράμα του Μητσοτακέικου…

Συγκλονισμένος και γεμάτος δέος που συναγωνίζεται με το σοκ, παρακολουθώ το δράμα της οικογένειας των Μητσοτάκηδων.

Ένα δράμα το οποίο εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και δίπλα στα αυτιά του αδηφάγου κοινού, που ζητά αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα και μακαρόνια με κιμά και μασάζ στα πόδια και διάφορα άλλα τα οποία πολύ αναλυτικά περιγράφει στα τραγούδια του ο Σάκης ο Ρουβάς.

Επειδή καταλαβαίνω πως πολλοί έχουν συνδέσει τη συγκεκριμένη οικογένεια με την κωμωδία και κάπως τους ξενίζει ο όρος «δράμα» να εξηγήσω τι εννοώ…

Η μούφα, της μούφας, ω μούφα…

Είδα ένα λινκ χθες βράδυ στο facebook και τρόμαξα: «ΑΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 17ΧΡΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!!!!ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΣΕΙΧ ΣΟΥ ΣΦΑΓΜΕΝΗ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!!!ΕΛΕΙΠΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ!!!». Πάτησα το σύνδεσμο και διάβασα:

«Γράφει η Μαρία Τουφεξή
Το γεγονός συγκλόνισε την περιοχή του Κορδελιού στην Θεσσαλονίκη!!! Η 17χρονη πριν μία εβδομάδα καθόταν σε πάρκο της περιοχής κοντά στο σπίτι της μαζί με φίλες της. Ξαφνικά σταμάτησε ένα αμάξι,κατέβηκαν δυο άνδρες,άρπαξαν την 17χρονη την έσπρωξαν μέσα στο αμάξι κι εξαφανίστηκαν με μεγάλη ταχύτητα! Ειδοποιήθηκε αμέσως η αστυνομία που ξεκίνησε έρευνες προς ανεύρεση της έφηβης,αλλά δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα! Μετά από μια εβδομάδα βρέθηκε το άτυχο κορίτσι στο  δάσος  του Σέιχ Σού  νεκρό! Η 17χρονη δολοφονήθηκε με φρικτό τρόπο και από το νεκρό κορμάκι της έλειπαν όλα τα όργανα! Δεν υπήρχαν ούτε τα μάτια,ούτε τα νεφρά ούτε η καρδιά της τίποτα! Την έσφαξαν κυριολεκτικά! Για μια ακόμη φορά,ένα ακόμη έγκλημα από τους  αδίστακτους εμπόρους ανθρώπινων οργάνων! Χάθηκε ακόμη μια ανθρώπινη ζωή!Φυσικά το θέμα δεν το βγάζουν τα ΜΜΕ!!! ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;;;; Κι εμείς κοιμόμαστε δυστυχώς!Πιστεύουμε ότι μόνο στους άλλους μπορεί να συμβεί!Ποτέ σε εμάς!
Εύχομαι ποτέ να μην νοιώσει μάνα ή πατέρας τον σπαραγμό και τον πόνο των δυστυχισμένων γονιών της 17χρονης! Ποτέ!!!»

Πάνω στα συντρίμμια της Ελλάδας θα τραγουδάει ο Πάνος Κιάμος!

Ξεπεράστηκαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια και επιστρέψαμε στο ευτυχισμένο και ανέμελο 2008, αφού το πρώτο θέμα της ειδησεογραφίας είναι το λουκέτο που μπήκε -και μετά βγήκε- σε νυχτερινό κέντρο της Χαλκιδικής που τραγουδούσε ο Πάνος Κιάμος.

Οι ιδιοκτήτες του νυχτερινού κέντρου το άνοιξαν, αν και το ΣΔΟΕ το είχε σφραγίσει επειδή διαπίστωσε πλήθος παραβάσεων.

Οι αστυνομικοί συνέλαβαν δυο άτομα και το κέντρο λειτούργησε κανονικά.

Βέβαια, τα πράγματα θα ήταν απλά, αν η Αστυνομία έκανε προσαγωγή στον τραγουδιστή.

Το κέντρο θα έκλεινε.

Αλλά μπορεί οι αστυνομικοί να φοβήθηκαν πως οι σκυλάδες θαμώνες θα ξεκινούσαν την επανάσταση.