Ο ορισμός του πλούσιου.

Το βράδυ της περασμένης Τρίτης, παραλίγο να σκοτωθώ. 

Δεν θα ήταν ένας ένδοξος θάνατος.

Στις εφημερίδες το όνομά μου θα αναφερόταν μάλλον -αν αναφερόταν καθόλου- ως σπάραγμα μιας καθημερινής στατιστικής.

Και η εκκαθάριση της ζωής μου θα ήταν σύντομη και διόλου κινηματογραφική.

Την καθοριστική εκείνη στιγμή, ανάμεσα στο θάνατο και την επιβίωση, το παρελθόν δεν πέρασε μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία.

Ανέκαθεν πίστευα ότι επρόκειτο για χολιγουντιανό μύθευμα –να, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το επιβεβαιώσω κιόλας.

Ωστόσο, χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω, ένα ελαφρύ μειδίαμα ανέβηκε με όχημα την αδρεναλίνη που κάλπαζε, από τη σπονδυλική στήλη μέχρι τη βάση του κρανίου και φώλιασε στα χείλη μου για μερικά δευτερόλεπτα.

Θα πέθαινα ή τουλάχιστον θα έφτανα πολύ κοντά κι εγώ χαμογελούσα...

Ο Αλέξης προειδοποιεί τον… Ομπάμα.

Το ότι ο Αλέξης είναι ηγετική φυσιογνωμία, παγκόσμιου βεληνεκούς, είναι πλέον αδιαμφισβήτητο.

Το ότι είναι ο προστάτης όλων των αδικημένων και ταλαιπωρημένων του κόσμου, είναι επίσης γνωστό.

Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι ότι ο Αλέξης μπορεί να κοιτάει στα μάτια όχι μόνο τον παρακατιανό Σόιμπλε, ή την δευτεροκλασάτη Μέρκελ, αλλά και τον ίδιο τον πλανητάρχη.

Και να τον εγκαλεί στη τάξη!

Όπως έκανε ο μακαρίτης ο Τσάβεζ… που αποτελεί τον μέντορά του.

Βασιζόμενος προφανώς στην τεράστια δημοσκοπική απήχηση που απολαμβάνει το κόμμα του, στην διεθνή αναγνώριση των συνιστωσών ως πολιτική δύναμη, και στη σιγουριά του ότι αύριο μεθαύριο θα ηγείται της φτωχής πλην όμως εθνικά υπερήφανης Ελλάδας.

Υπομονή, έρχονται τα Νεφελίμ…

Οι αποδοκιμαστικές δηλώσεις του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν προς συμπατριώτες του επιχειρηματίες που έχουν στόχο να επενδύσουν στην Ελλάδα και η χθεσινή ρητή εκδήλωση ενόχλησης της ελληνικής κυβέρνησης από αυτές, καταστρέφει ίσως το ζωτικότερο όραμα της ανά την Ελλάδα κουλτούρας της συνωμοσιολογίας, όλης αυτής που κατοικοέδρευε μπροστά στην τηλεόραση, σε κρεβάτια, ντιβάνια, καναπέδες, σκαμπό, καρέκλες.

Καταστρέφει το όνειρο ότι, μια μέρα, θα μας σώσει η «ξανθή φυλή» του Βορρά.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το όνειρο αυτό κατέρρευσε πρώτα στην Κύπρο - εκεί όπου η «ξανθή φυλή» έχασε τον τραπεζικό και φορολογικό παράδεισό της, οπότε, αφού οι λογής επενδυτές έσωσαν ό,τι ήταν δυνατόν να σώσουν, στη μεγάλη πλειονότητά τους την έκαναν με μικρά πηδηματάκια για άλλους πιο εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους.

Η διάψευση των κύπριων πολιτικών από το ρωσικό κράτος, παρά την αρχική ψυχρολουσία, συνέβαλε στην προσγείωση των Κυπρίων στην οδυνηρή αυτογνωσία. Καλύτερη από τα παραμύθια.

Μια απλή πρόταση για τον Κυριάκο!

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί στην ανάγκη, ξεπερνώντας τις μνημονιακές υποχρεώσεις του υπουργείου, να δημιουργηθεί ένα νέο Δημόσιο, ποιο αποτελεσματικό και το κυριότερο περισσότερο φιλικό προς τον πολίτη, ο οποίος εν τέλει είναι αυτός που πληρώνει και κατά συνέπεια απαιτεί υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών», ανέφεραν χθες πηγές του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Και λέω εγώ ο κακός:

Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας έχει πολλά στραβά, τα οποία συσσωρεύτηκαν δεκαετίες τώρα, με αποτέλεσμα σήμερα, που το αυγό μπήκε στον κώλο, να τρέχουμε και να μη φτάνουμε, προσπαθώντας να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.

Το μεγαλύτερο κακό του δημοσίου δεν είναι, όπως θα νόμιζαν οι περισσότεροι, η μονιμότητα.

Όχι.

Το μεγαλύτερο κακό, μετά την κομματοκρατία, είναι η ατιμωρησία.

Διότι, όπως έχουμε πει και άλλοτε, ακόμη και ένοπλη ληστεία να κάνει ο δημόσιος υπάλληλος, δύσκολα θα απολυθεί, αφού ακόμη κι αν αποφασίσει το σύστημα να  ασχοληθεί με την περίπτωσή του, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση (και στα δικαστήρια), θα έχουν σίγουρα περάσει πάνω από δέκα χρόνια, οπότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε;

Αφήστε που, όπως είδαμε (και πρόσφατα μάλιστα), ακόμη και φυλακισμένοι επίορκοι συνέχιζαν να εισπράττουν τη μισθοδοσία τους στην ψειρού!

Και όλα τα ίδια μένουν…

To  Σαββατοκύριακο που μας πέρασε τρία περιστατικά μου επιβεβαίωσαν ότι τίποτε απολύτως δεν μας δίδαξε η κρίση, πως μεγαλύτερη παπαριά από τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την απαλλαγή του από τον εναγκαλισμό των κομμάτων και των διαπλοκών δεν έχει ακουστεί και πως αν κάποτε η κρίση αρχίζει να περνά η κατάσταση θα επιστρέψει στο γνωστό πρότερο βίο.

Περιστατικό πρώτο: Πριν λίγες μέρες τελείωσαν οι αιτήσεις για τη Δημόσια Τηλεόραση. Αυτή που διαδέχθηκε την κομματική αμαρτωλή άρρωστη ΕΡΤ.  Αυτή που θα αποτελούσε το απαύγασμα της εγκυρότητας, της ανεξαρτησίας και της διαφάνειας. Κομματικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εξομολογήθηκε εντός του Σαββατοκύριακου ότι έκανε αίτηση για το νέο φορέα.

Μπροστά στα έκπληκτα αυτιά των ακροατών του και στην ερώτηση μα εσύ δεν ήσουν που βγήκες από τα ρούχα σου όταν έκλεισαν την ΕΡΤ απάντησε.

Αυτό δεν αλλάζει, αλλά με πίεσαν πολύ από το κόμμα διότι πάνε να μπούνε μόνο οι νεοδημοκράτες και πρέπει να υπάρχει ισορροπία!

Οι ρίζες της πολιτικής βίας.

Πολιτική βία εμφανίστηκε παντού στον κόσμο.

Ακόμη και στην Ευρώπη, όπου σε πολλές χώρες αναπτύχθηκε μαύρη ή κόκκινη τρομοκρατία.

Ο Δημήτρης Κ. Ψυχογιός στο βιβλίο του «Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία» (εκδ. Επίκεντρο) περιγράφει τη «μακρά δεκαετία του ’70, που αρχίζει από το 1968 και είναι για την ηπειρωτική Δυτική Ευρώπη η δεκαετία του αριστερισμού, της εξτρεμιστικής αντικοινοβουλευτικής Αριστεράς, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε χώρα και με διαφορετικό τρόπο εμφάνισης. Όμως από τη δεκαετία του ’80 και μετά, ο βίαιος αντικοινοβουλευτισμός αρχίζει να περιθωριοποιείται, οι τρομοκρατικές πρακτικές σταδιακά εγκαταλείπονται...».

Όχι όμως παντού στην Ευρώπη.

Υπάρχει πάντα η «ελληνική εξαίρεση».

Στη χώρα μας το τρομοκρατικό φαινόμενο επιζεί· ακόμη και σήμερα είναι ενεργές τρομοκρατικές ομάδες: «Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει τόσο μακρά και συνεχής παράδοση ένοπλης δράσης από οργανώσεις της Ακρας Αριστεράς».

Ο εισπράκτωρ…

Απόσπασμα από πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο Antinews, σχετικά με το ζήτημα που προέκυψε πρόσφατα για τους ελεγκτές, και την αποφυγή αγοράς εισιτηρίων στα ΜΜΜ από πλευράς πολλών πολιτών.

Ο εισπράκτορας :
Πρώτον, χορηγούσε εισιτήριο και ρέστα, με τη διαδικασία αυτή βέβαια να δημιουργεί συνωστισμό, ιδίως από αυτούς που σκόπιμα ήθελαν να “χαλάσουν” χαρτονομίσματα.

Δεύτερον, έκανε αναγγελία της επόμενης στάσης, ώστε οι επιβάτες να χτυπήσουν το κουδούνι εφόσον ήθελαν να αποβιβαστούν. “Αγγελοπούλου”, “Ζέρβα”, “Λυσσιατρείον”.

Αυτό που σήμερα κάνει μαγνητοφωνημένα μια λάγνα φωνή στα μεγάφωνα του μετρό και οι Ασιάτες τουρίστες ακούγοντας νομίζουν ότι βρίσκονται στο Τόκιο : “Νεξτ στέησιον Κα-τε-χα-κι”...