Η οικονομική κρίση –η ανεργία κυρίως– και το κοινωνικό
μίσος δεν αφαιρούν από τους πολίτες μόνον μεγάλο μέρος της λογικής τους, αλλά
μεγάλο μέρος της ζωής τους. Απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που
απορροφώνται ολοκληρωτικά από τον σχολιασμό της οικονομικής κρίσης καθώς κι από
την καλλιέργεια του μίσους προς διάφορα πρόσωπα της επικαιρότητας.
Έτσι, χάνουν χρόνο, ενέργεια, ευκαιρίες για
δημιουργικότητα και ευτυχία.
Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.
Δεν μοιραζόμαστε την ίδια αρνητικότητα και ζοφερή
αντίληψη του κόσμου, ούτε διαθέτουμε όλοι ανεπαρκές ψυχικό σθένος.
Πολλοί από μας ξυπνάμε γεμάτοι ελπίδα για την καινούργια
μέρα· αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα· γελάμε
πολύ – η γενικευμένη ανοησία, η κακεντρέχεια, η επιθετικότητα ούτε μας αφορούν,
ούτε μας αγγίζουν.
Από την άλλη πλευρά, όσοι βυθίζονται στην απελπισία, στην
εμπάθεια και στις πατροπαράδοτες ιδεολογίες μισαλλοδοξίας βλάπτουν τον ίδιο
τους τον εαυτό, όχι τους στόχους που θέλουν να πλήξουν.