Μια Ζωή Σικέ (13)

Η πραγματικότητα είναι αντικειμενική, ή μήπως υπόκειται στην παρατήρηση του ανθρώπου που μόνον αυτός μπορεί να την χαρακτηρίσει;

Έλαμψε στ`αλήθεια η αστραπή στη ζούγκλα;

Κι`αν την είδαν μόνο τα ζώα δεν συνέβη;

Δεν είναι αλήθεια;

Πρέπει να καταγραφεί από άνθρωπο για να έχει συμβεί;

Και ποιος μου εγγυάται ότι στο σύνολο των δυνάμεων που ορίζουν το σύμπαν η δική μου ύπαρξη ή αντίληψη είναι πιο σημαντική, ή πιο καθοριστική απ`αυτήν ενός ποντικιού;

Τι θέλει να μας πει ο κύριος Μπουτάρης;

Ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης είναι γνωστός για το ιδιόρρυθμο στυλ του, την αντισυμβατική πολιτική του συμπεριφορά, και κυρίως για τις «κοσμοπολίτικες» απόψεις του, που συστηματικά προωθούν την από πάρα πολλές δεκαετίες χαμένη πολυπολιτισμικότητα της Θεσσαλονίκης.

Την οποία όπως φαίνεται αναπολεί διακαώς ο κος δήμαρχος.

Και αυτό το τελευταίο δεν θα ήταν παρά μια ακόμη γραφικότητα, αν σε ορισμένα σημεία δεν θίγονταν κάποιες ευαίσθητες εθνικές ισορροπίες.

Ειδικά στην εποχή μας, που πέρα από την μάστιγα της λιτότητας και του μνημονίου, τα εθνικά μας θέματα, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, χρειάζονται λεπτούς και προσεκτικούς χειρισμούς.

Κάτι που η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί ιδιαίτερα, αφού αν μη τι άλλο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του Σαμαρά, ή να του προσάψει υποχωρήσεις κλπ σε αυτό το μέτωπο που συνεχίζει να υπάρχει, άσχετα αν οι κυρίαρχες ειδήσεις μονοπωλούνται από τα οικονομικά μας προβλήματα.

Επιμένει ο Πάγκαλος…

Στις αποκαλύψεις που έκανε σχετικά με τις παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ με στόχο τους αμερικανούς πρεσβευτές σε Αθήνα και Άγκυρα εμμένει ο Θ. Πάγκαλος, επισημαίνοντας ότι «η Ελλάδα όταν μπορεί και όπου μπορεί πρέπει να κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι άλλοι».

Προειδοποίησε δε ότι αν ανοίξει το στόμα του «θα γίνει στην Αθήνα κόλαση».

Όσο υπάρχουν Άνθρωποι…

Υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Κι αυτό, διότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με κεφαλαίο το Α!

Δείτε το βίντεο αυτό  και θα καταλάβετε….

Όσοι κατάλαβαν… κατάλαβαν.

Κανένα πολιτικό σχέδιο δεν μπορεί σήμερα να είναι υλοποιήσιμο και αποτελεσματικό αν δεν έχει ως κύριο στόχο του την υπέρβαση της σημερινής θλιβερής πραγματικότητας που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και την επιτακτική πλέον άνευ αναβολής αναγκαιότητα, για το πέρασμα σε μια μεταμνημονιακή εποχή.

Για τον τερματισμό της «πολεμικής περιόδου» της άγριας λιτότητας, των αδιάκριτων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, της δολοφονικής φορολογίας επί δικαίων και αδίκων, της πρωτοφανούς σε ένταση αλλά κυρίως σε διάρκεια ύφεσης και της χωρίς προηγούμενο αύξησης της ανεργίας.

Όποιος δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα έτσι στεγνά, ορθά – κοφτά, τότε προφανώς δεν μπορεί αντιληφθεί τίποτα.

Όποιος δεν βλέπει την περιθωριοποίηση και την εξαθλίωση ενός τεράστιου μεγέθους του ελληνικού πληθυσμού, όπως και την προϊούσα καταστροφή της μικρομεσαίας αστικής τάξης της χώρας, είναι για τα σημερινά δεδομένα επικίνδυνος να ασχολείται με την πολιτική και την κρατική διαχείριση.

Ο Μπουτάρης, και οι … Τούρκοι «τουρίστες».

Διαβάζοντας κανείς την ανακοίνωση του Γιάννη Μπουτάρη για το θέμα που έχει προκύψει με τις πτήσεις των Τουρκικών Αερογραμμών προς τη Θεσσαλονίκη, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το αθηνοκεντρικό, ανάλγητο κράτος, για μία ακόμη φορά βάζει εμπόδια στην ανάπτυξη της πόλης.

Την ώρα που ο Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης σκίζεται για να προσελκύσει τούρκους τουρίστες, την ώρα που φαίνεται ότι η προσπάθειά του αποδίδει και την ώρα που πετυχαίνει τόσο πολύ σε σημείο η Turksh Airlines ζητά να διπλασιάσει τις πτήσεις της προς Θεσσαλονίκης, έρχεται η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας να απορρίψει το αίτημα!

Η αλήθεια για τα πανεπιστήμια…

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι κλειστό επί δύο μήνες. Γιατί;

Απεργούν οι διοικητικοί υπάλληλοι.

Είναι όμως λογικό να απεργεί ένα μέρος του προσωπικού ενός θεσμού και αυτός να βάζει λουκέτο επί δύο μήνες;

Είναι λογικό να απεργούν π.χ., οι γιατροί ενός νοσοκομείου και να πετιούνται έξω οι ασθενείς;

Κι όμως αυτό συμβαίνει στο πανεπιστήμιο.

Απεργούν οι διοικητικοί υπάλληλοι και πετιούνται έξω οι φοιτητές και οι καθηγητές.

Δεν γίνονται μαθήματα, δεν γίνονται εξετάσεις, δεν έχουν εγγραφεί οι πρωτοετείς, δεν μπορούν να εργαστούν και δεν αμείβονται ερευνητές σε διεθνή προγράμματα, δεν μπορούν να πάνε στα γραφεία τους οι καθηγητές.

Και ενώ προγραμματισμένες συνεδριάσεις και διεθνή συνέδρια (αν δεν ματαιώνονται) γίνονται εκτός πανεπιστημίου γιατί τα αμφιθέατρα είναι απροσπέλαστα και κλειδαμπαρωμένα για τους ακαδημαϊκούς, αυτά ανοίγουν για να δεχθούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και σωματεία εργαζομένων που ουδεμία σχέση έχουν με το πανεπιστήμιο. [Π.χ., τα σωματεία των εργαζομένων στις εταιρίες Wind και Vodafone, ο Σύλλογος Δανειζομένου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα (ΣΥΔΑΠΤΤ), ο σύλλογος εργαζομένων στην Ethnodata, θα αναδείξουν από κοινού με τους διοικητικούς υπαλλήλους που απεργούν, σε συνέντευξη τύπου, την «αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που επιβάλει η κυβέρνηση και η τρόικα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταργώντας τη μισθωτή εργασία και μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε σκλάβους των εργολαβικών εταιριών.»]

Επίσης η Πανεπιστημιούπολη, που είναι κλειστή για την ακαδημαϊκή κοινότητα, ανοίγει «με έγκριση των πρυτανικών αρχών» για να γίνει το Σάββατο 9/11 το «3ο παζάρι προϊόντων Χωρίς Μεσάζοντες από το Δίκτυο Αλληλεγγύης Ζωγράφου»

Η αριστερά και το έθνος, ως καταναλωτικά προϊόντα.

Πάντοτε είχα ένα πρόβλημα επικοινωνίας, όταν έκανα πολιτικές συζητήσεις.

Πιο παλιά, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως γίνεται να μην είμαι αριστερός αλλά να τα βάζω με την εκκλησία.

Από την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να συνδυάσει πως μπορώ να πιστεύω στην ελευθερία της αγοράς αλλά να μην είμαι και δεξιός.

Και τελευταία, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνουν γιατί είμαι πολύ επιφυλακτικός να προσδιοριστώ και ως φιλελεύθερος.

Είναι φανερό λοιπόν ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είμαι ιδεολογικά «άστεγος» και πολιτικά «μόνος».

Δεν ξέρω όμως, αν αυτή η μοναξιά αφορά μόνο εμένα ή και πολλούς άλλους. Αναρωτιέμαι αν έτσι αισθάνεται και μία άλλη, πολύ «κρίσιμη μάζα», ενός ποσοστού που δεν υπολογίζεται ποτέ ως μετρήσιμο μέγεθος για πολιτική ανάλυση.