Μια Ζωή Σικέ (26)

Σ`όλη μου τη ζωή δεν μπόρεσα ποτέ να κρατήσω δεσμό για ένα μήνα.

Κάτι πάντα συνέβαινε και χώριζα, ή καλύτερα μάλωνα συνήθως πάνω στη βδομάδα. Ίσως να φταίει και η πάγια θέση που έχω απέναντι στις γυναίκες.

Ότι είναι ηλίθιες κότες.

Σίγουρα κάνω λάθος, και όπως πάντα είμαι υπερβολικός.

Όμως κατά κακή μου σύμπτωση δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω κοπέλα που να μην εμπίπτει στον χαρακτηρισμό αυτό.

Βέβαια στα μέρη που συχνάζω και στα καταγώγια που κυκλοφορώ, αυτονόητο είναι ότι δεν θα βρω σωστή γυναίκα.

Μόνο τσούλες που το παίζουν βάμπ.

Ντύσιμο κυριλέ και ψυχή κατινέ.

Η ΕΡΤ, και το φιάσκο του Αλέξη….

Ο Δράμαλης στα Δερβενάκια πέρασε καλύτερα απ’ ότι ο Αλέξης στην πρόταση μομφής.

Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;

Μετά τη μετωπική με την νταλίκα, ήγουν την ομιλία Σαμαρά, «δεν θα ήθελα να φοράω τα παπούτσια του», για να χρησιμοποιήσω μια παραδοσιακή έκφραση του Τέξας.

Διότι, μετά τα καραγκιοζιλίκια στα κάγκελα της ΕΡΤ, ήρθε η νίλα στη Βουλή.

Μέσα κι έξω.

Και μέσα δεν εννοώ το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που ήταν αναμενόμενο, αλλά την αποδόμηση της ανύπαρκτης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία.

Επρεπε να έχουν απομακρυνθεί οι ανήλικοι από τις τηλεοράσεις, διότι το έργο ήταν hardcore. Ανελέητο.

Παρέμεινε βέβαια αναπάντητο το ερώτημα του Γλέζου: «Πού θα τα βρούμε τα λεφτά;»

Ακόμη κι ο Στουρνάρας, που είναι ήπιος, χωρίς καμιά μακρά κοινοβουλευτική εμπειρία, τον έκανε τελατίνι.

Η γαλάζια γλίτσα πνίγει την Ν.Δ.

Σε περιόδους παρακμής ενός συνολικού κομματοκεντρικού πολιτικού συστήματος, όπως τούτη που διάγουμε, κυριαρχεί μάλλον η ρομαντική εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του καταρρέοντος συστήματος να υπερβεί τα αδιέξοδα του.

 

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη Νέα Δημοκρατία, ως μέρους αυτού του συστήματος, η οποία, είτε ηχεί δυσάρεστα είτε όχι, ετελεύτησε τον πολιτικόν της βίο (τα λέγαμε εδώ).

Η κα Τζάκρη…

Κι εκεί που η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να πλήξει την κυβέρνηση και να εμφανιστεί ως πρωθυπουργός σε αναμονή οδηγούνταν σε ναυάγιο, ήρθε η Τζάκρη ως σωσίβιο, να φέρει κάποια χαμόγελα στην Κουμουνδούρου.

Γράφτηκαν πάρα πολλά για τη γιαννιτσιώτισσα πολιτικό.

Για τις γόβες που φορά (με τις κόκκινες σόλες) και τους κατά καιρούς προστάτες που είχε, οι οποίοι κατάφεραν να την ωθήσουν ακόμη και στο υπουργικό συμβούλιο.

Μη κρατικά πανεπιστήμια… ΤΩΡΑ!

Η κατάσταση στα εκπαιδευτικά μας πράγματα δεν σώζεται ούτε με ευχολόγια, ούτε με ημίμετρα.

Και οι πρυτάνεις να φύγουν από τα Πανεπιστήμια, οι ποικίλες ομάδες συμφερόντων, τα κόμματα της Αριστεράς, οι αδιάφοροι «φοιτητές», οι καθαριστές, η κυβέρνηση όλο κάτι θα σκαρφιστούν για να τα τινάξουν στον αέρα.

Τα Συμβούλια Διοίκησης, που με τόσο κόπο εκλέχτηκαν, αμφιβάλλω αν θα καταφέρουν να τα βάλουν σε ρότα καλής λειτουργίας.

Είκοσι άνθρωποι, όσο ικανοί και σημαντικοί και αν είναι, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι έχουν κοινή αντίληψη (που δεν έχουν) είναι αδύνατον να τιθασεύσουν όλους αυτούς που είτε από αδιαφορία, είτε από έλλειψη κουλτούρας, είτε από ιδιοτελή συμφέροντα ορμώμενοι συμβάλλουν στην καταστροφή.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η διδασκαλία και η έρευνα δεν λειτουργούν απρόσκοπτα, ενίοτε δε λειτουργούν καθόλου.

Ελλάς και πενία…

 Αξιοσημείωτο δίδυμο.

Συνταιριάζεται με κάποιο τρόπο Ελλάδα και πενία ή οι δύο έννοιες είναι αναπόσπαστα δεμένες εκ γενετής;

΄Eνα πολύ σπουδαίο χωρίο του Hροδότου πάει να δώσει απάντηση στο ερώτημα τί είναι Ελλάς και ποία είναι η σχεση της με την πενία αλλά έχει παρερμηνευθεί, φοβούμαι, με ολέθριες συνέπειες.

Είναι το χωρίο 7.102, όπου ο Ηρόδοτος παρουσιάζει τον βασιλέα της Σπάρτης Δημάρατο (ή Δημάρητο) να συμβουλεύει τον βασιλέα των Περσών.

Ο Δημάρατος είχε καταφύγει στην αυλή των Περσών και τώρα συνόδευε τον βασιλέα της Περσικής αυτοκρατορίας ως σύμβουλος στην μεγάλη του εκστρατεία για ανάκτηση του θρόνου του και υποταγή της Ελλάδος…

Αυτοί που ζουν με τα δικά μας τα λεφτά.

Περισσότερα από 70.000.000 ευρώ θα δώσουμε για τρεις κακοστημένες θεατρικές παραστάσεις της Βουλής του 2013.

Οι δύο δόθηκαν ήδη και αφορούσαν την δήθεν προστασία της ακίνητης περιουσίας και την μομφή κατά της κυβέρνησης.

Η τρίτη θα δοθεί τον Δεκέμβρη για τον προϋπολογισμό που όμως θα εξασφαλίζει πάλι και τα 70.000.000 ευρώ για τις παραστάσεις του 2014. 

 Πάρτε χαρτί και μολύβι και τα στοιχεία της Βουλής και θα βρείτε ότι κάθε βουλευτής, ξεκινάει μεν με μηνιαίο μισθό γύρω στις 6.000 ευρώ, αλλά τελικά με παροχές, επιδόματα και επιβαρύνσεις μας στοιχίζει κάτι παραπάνω από 17.000 ευρώ τον μήνα. Έχει αφορολόγητο 65% και τα έξοδά του στην Βουλή (που πληρώνονται από ένα κονδύλι γύρω στα 700.000 ευρώ τον χρόνο) προστίθενται στα 17.000 ευρώ. Πολλαπλασιάστε τα αυτά επί 300 και επί δώδεκα μήνες και θα δείτε τι γίνεται.