The Story of Bo Diddley...

Bo Diddley....

Μιλάμε για πολύ ιδεολόγους…..

Τα τελευταία δέκα χρόνια, μεγαλώνοντας και «ωριμάζοντας», έχω αλλάξει άρδην πάρα πολλές από τις απόψεις που είχα μικρότερος.

Μεταξύ αυτών και τις πολιτικές μου απόψεις, οι οποίες ήταν (το ομολογώ) αρκούντως ακραίες και αριστερές.

Αν π.χ. μου έλεγε κάποιος πριν από 20 χρόνια ότι στο μέλλον θα θαύμαζα τον Σαμαρά, θα έπεφτα κάτω από τα γέλια.

Και όμως…

Έχω δηλαδή αναθεωρήσει τα πάντα.

Γι’ αυτό και δεν αφήνω (όπου μπορώ) σε ησυχία όλους αυτούς τους ανερμάτιστους και πολλές φορές φανατικούς αριστερούς, είτε ανήκουν στον σχετικά συμβατικό Σύριζα, είτε σε κάποια από τις πάρα πολλές αριστερές παραφυάδες, κυρίως εξωκοινοβουλευτικές, που επιμένουν σε αναχρονιστικές αντιλήψεις.

Και ο λόγος είναι ότι δυστυχώς σύντροφοι, ο κομμουνισμός όπου δοκιμάστηκε απέτυχε, και εν πάση περιπτώσει, μπορεί να ακούγεται ουτοπικός ως ιδεολογία ή κοσμοθεωρία, αφού μιλάει για ισότητα και άλλα παρεμφερή, αλλά στο φινάλε δεν λαμβάνει υπόψη του την ανθρώπινη φύση, η οποία είναι παντού κυρίαρχη και δεν πολεμιέται με τίποτα άμα λάχει να’ ουμ….

Αλληλοτρώγονται τα μεγάλα κεφάλια της Χ.Α.;

Όταν λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια, λέει ο σοφός λαός, κι όταν λείπει ο Μιχαλολιάκος χορεύει ο Κασιδιάρης και η παρέα του.

Φαίνεται ότι στους κόλπους (στην κυριολεξία) της Χρυσής Αυγής επικρατεί εμφύλιος πόλεμος καθώς κάποιοι προσπαθούν να επικρατήσουν άλλων και κάποιοι να διασωθούν διότι οι αποκαλύψεις είναι πλέον καταιγιστικές.

Τα αρχεία στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές «μίλησαν» αλλά μαζί φαίνεται ότι έχουν μιλήσει και Χρυσαυγίτες οι οποίοι έβλεπαν τον τελευταίο καιρό τον Κασιδιάρη να προσπαθεί να πάρει το κόμμα στα χέρια του…

Όταν ήμουν δάσκαλος…

Χρόνους και χρόνους πέρασα σε τάξεις και θρανία.

Πάμπολλα κιτρινισμένα πια βιβλία σε ξεχασμένα ράφια.

Τετράδια με εργασίες τάχα σοβαρές και πρόχειρα με μισολυμένες ασκήσεις. Φωτοτυπίες και σημειώσεις που αδιάβαστες μένουν πια· μια περαστική αγάπη της νιότης, που χάθηκε σαν διαβατάρικο πουλί.

Και σκέφτηκα πως τούτα εδώ τα κιτρινισμένα αρχεία, ιστορικό κειμήλιο είναι, προσωπικό θα πεις, μιας διαδικασίας που μας παίδεψε· μ’ αλήθεια τι μας έμαθε; Δεκαεφτά χρόνια. Και λοιπόν;

Μάθαμε κάτι το ουσιώδες;

Κι έτσι μια μέρα αναρωτήθηκα:

Ωραία. Αφού δε σ’ άρεσαν έτσι όπως στα μάθανε εσύ τι θα ‘κανες .

Και  μού ‘ρθε μια ιδέα.

Να έκανα ένα και μόνο μάθημα. Μια μέρα μόνο.

Και να τι θα τους έλεγα…

Ο Σύριζα μας οδηγεί στον δρόμο του ολέθρου…

Φιλικά προσκείμενο προς τον χώρο του δημοκρατικού κέντρου στενό συγγενικό μου πρόσωπο, που τα τελευταία 30 χρόνια ψηφίζει από ΚΟΔΗΣΟ μέχρι Δράση, μού ανήγγειλε ότι στις προσεχείς εκλογές θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.

«Τί χειρότερο μπορεί να κάνει ο Τσίπρας από αυτά που κάνουν σήμερα οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Στουρνάρας; Φορολογούν άγρια, προκαλούν ανεργία και έχουν διαλύσει την αγορά εργασίας. Αν τους ξαναψηφίσω τι θα περιμένω;…». 

Αυθόρμητη μεν, αλλά ελάχιστα λογική, η παραπάνω παρατήρηση υποδηλώνει βέβαια πριν απ’ όλα την πλήρη άγνοια του γεγονός ότι στο κακό υπάρχει και χειρότερο.

Και στην περίπτωση που μάς αφορά, το χειρότερο είναι σίγουρο και δεδηλωμένο…

Το πείραμα με το σκουλήκι…

Μόλις έχετε ολοκληρώσει κάποιο σεμινάριο ψυχολογίας και σας καλούν να συμμετέχετε σ' ένα ψυχολογικό πείραμα.

Δέχεστε και κατευθύνεστε προς το εργαστήριο όπου σας υποδέχεται ο πειραματιστής με ιατρική ποδιά και τις σημειώσεις του στο χέρι και σας εξηγεί πως ο σκοπός του πειράματος είναι «η κατανόηση των επιπτώσεων συγκεκριμένων καθηκόντων στις φυσιολογικές αντιδράσεις».

Πίσω του διακρίνετε σε ένα τραπέζι μια σειρά από καλυμμένα ποτήρια στη μια άκρη και στην άλλη ένα ψόφιο σκουλήκι μέσα σε ένα πιάτο, μαχαιροπίρουνα, πετσετούλα, ποτήρι με νερό...

Ο πειραματιστής σας υπενθυμίζει τα δικαιώματά σας λέγοντας πως η συμμετοχή είναι εθελοντική και μπορείτε οποιαδήποτε στιγμή να εγκαταλείψετε το πείραμα. 

Ανατρέχει στα χαρτιά του και αποφαίνεται πως εσείς δεν θα κάνετε το πείραμα με την αξιολόγηση του βάρους των καλυμμένων ποτηριών, αλλά το άλλο, ...με το σκουλήκι!

«Συμπληρώστε αυτό το ερωτηματολόγιο και σε δέκα λεπτά επιστρέφω» λέει, κι εξαφανίζεται πίσω από μια πόρτα, αφήνοντάς σας με το επικείμενο γεύμα σας.

Η κοινωνία των κολλητών.

Προχθές το πρωί ο πρόεδρος της Νομικής Θεόδωρος Φορτσάκης είχε ανακοινώσει πως θα ξεκινήσουν τα μαθήματα στη σχολή.

Αντίθετη γνώμη είχαν καμιά σαρανταριά νέοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην είσοδο και εμπόδισαν την πρόσβαση στις αίθουσες διδασκαλίας.

Μπορεί να ήταν πενήντα, εξήντα, εβδομήντα, μια τεράστια παρέα απ’ αυτές που κοσμούν τις τελετές κρεοφαγίας με τα νησιώτικα στους γάμους.

Δεν ξέρω πόσοι απ’ αυτούς ήταν φοιτητές της Νομικής Σχολής, άμεσα ή έμμεσα ενδιαφερόμενοι.

Το πιθανότερο είναι, κρίνοντας από την ιστορία του τόπου, πως την πρωτοβουλία την ανέλαβε κάποια πολιτικοποιημένη μειονότητα, απ’ αυτές που δεν έχουν παραδοθεί στην απολιτική ραστώνη ημών των υπολοίπων.