Άτιμη Μέρκελ μας ξεπάστρεψες...

Στην Ελλάδα συμφέρει να είναι κανείς συνδικαλιστής, βουλευτής και δη αριστερός και αντιμνημονιακός, καθώς αυτοί είναι που έχουν το ακαταδίωκτο σύμφωνα και με το νόμο.

Για τους περισσότερους συνδικαλιστές στην Ελλάδα η άποψή μου είναι σαφής: Συνδικαλισμός είναι  τρόπος πλουτισμού "υπερασπιζόμενος" τα συμφέροντα των φτωχών.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους περισσότερους πολιτικούς.

Παλιότερα συνέφερε να είναι κανείς και  επίορκος σε εφορία, σε πολεοδομία, στέλεχος του ΙΚΑ Καλλιθέας ή κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, αλλά στους τομείς αυτούς φαίνεται πως τα μεγάλα «ψάρια» δίνουν τα μικρά προκειμένου να εκτονώσουν το θυμό της υπό πτώχευση κοινής γνώμης...
Έχει γεμίσει ο Κορυδαλλός μικροτραπεζίτες...

Βουλευτικό πόθεν έσχες: Λαός και Κολωνάκι...

Στις κανονικές χώρες, εκεί όπου η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι από καιρό πλήρως λειτουργική, όταν μιλάνε για πολιτική μιλάνε για πολιτική.

Ιεραρχούν τα ζητήματα ανάλογα με τη σοβαρότητά τους και τους αφιερώνουν το χρόνο που τους αναλογεί βάσει αυτής.

Δεν υπάρχει περίπτωση π.χ. η Ολλανδία να έχει σοβαρό πρόβλημα παραγωγικότητας στη βιομηχανία της και η κουβέντα που να κυριαρχεί να είναι αν θα πληρώνει ο κάθε αγελαδοτρόφος 1 ευρώ το χρόνο για κάθε στρέμμα βοσκοτόπου ή όχι.

Και φυσικά, τα παραπολιτικά ζητήματα απασχολούν κι αυτά κόσμο, αλλά μόνο όταν τελειώσουν με τα σοβαρά.

Σαν έναν τρόπο χαλάρωσης ή έναν τρόπο να ασχοληθούν και οι απολιτίκ μάζες με την πολιτική.

Έστω κι απ΄την κλειδαρότρυπα.

Λιάπης, γιαλαντζί πληβείοι, και μαϊμού πατρίκιοι…

Πάνω που η πλειοψηφία των Ελλήνων ανακάλυψε ξαφνικά τους γιαλαντζί αριστερούς, που ανέξοδα το παίζουν  εθνοπατέρες φίλοι και σωτήρες του λαού, πνέοντας μένεα κατά του μνημονίου, όντας πιο πλούσιοι κι από την ίδια την Μέρκελ, έρχεται μια άλλη αποκάλυψη για να βάλει τα πράγματα στη σωστή τους βάση.

Αναφέρομαι στη περίπτωση Λιάπη, ο οποίος συνελήφθη «κλέπτων οπώρας», αποδεικνύοντας πως πέρα από γιαλαντζί πληβείους, έχουμε και μαϊμού πατρίκιους.

Μιχάλης Λιάπης: Πνεύμα και ηθική…

Τον συνέλαβαν λέει τροχονόμοι της Αγίας Παρασκευής σε τυπικό έλεγχο.

Το τζιπ που οδηγούσε, των πολλών κυβικών και της λάμψης είχε πλαστές πινακίδες. Τις κανονικές τις είχε καταθέσει στην εφορία για να μην πληρώνει τα τέλη.

Πονηρός ο βλάχος.

Επίσης το αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο.

Τι τη θέλεις την ασφάλεια σε αυτοκίνητο που δεν κυκλοφορεί επισήμως;

Αυτοκίνητο φάντασμα δηλαδή;

Κάντο όπως ο Βράγκελ…

Υπάρχουν δύο λογικές. Η λογική των ρήξεων, της «πολεμικής» πολιτικής, που τουλάχιστον εμένα μου πάει γάντι, ταιριάζει και με τον μαυροματέικο χαρακτήρα μου και η λογική «να τα έχουμε καλά με όλους», για να αποφύγουμε τον πολυμέτωπο αγώνα.

Λένε οι σώφρονες, και ακούω με προσοχή, «μα, δεν μπορούμε να τα βάλουμε την ίδια στιγμή με τους μπετατζήδες, τους προμηθευτές, τους εκδότες, τους καναλάρχες, τους τραπεζίτες, τη Μέρκελ, το ΔΝΤ, την Ε.Ε., να παλέψουμε με τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ / Βίλα Αμαλία, να διώξουμε τους λαθραίους και την ανεργία και να φέρουμε και την ανάπτυξη, παχιά κι αφράτη σαν Ολλανδέζα χωριατοπούλα».

 Θα έλεγα όμως ότι ένας δεκατισμός θα βοηθούσε.

Τι είναι;

Οι φρατέλοι στη μάχη του Καπορέτο τον Οκτώβριο του 1917, τηρώντας της γνήσιες νεοϊταλικές παραδόσεις που θα έκαναν τους αρχαίους Ρωμαίους παντζάρια από την ντροπή, την κοπάνησαν κατά τάγματα μπροστά στον εχθρό!

Ολόκληρες μονάδες έκαναν κατοστάρι στην αντίθετη κατεύθυνση.

Η ήττα ήταν συντριπτική και, για να μη γίνει χειρότερη, η διοίκηση προέβη σε ένα αρχαίο πειθαρχικό μέτρο.

Εβαλε μονάδες που φυγομάχησαν στη γραμμή, έβγαλε έξω από την παράταξη τον δέκατο, εικοστό, τριακοστό κ.λπ. και τους ντουφέκισε μπροστά στους άλλους!

Ε, οι φρατέλοι μετά πολέμησαν λίγο πιο σθεναρά τους γερμαναράδες.

Όταν απαγορεύονταν τα … Χριστούγεννα.

Όποιος γνωρίζει από Αμερική θα έχει διαπιστώσει ότι τα Χριστούγεννα εκεί θεωρούνται ίσως η μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου, που εορτάζεται ανάλογα.

Για παράδειγμα, και εξαιτίας κυρίως του καταναλωτισμού που στις ΗΠΑ αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινότητας, τα Χριστούγεννα αρχίζουν και γιορτάζονται από τα μέσα Οκτωβρίου, με στόλισμα μαγαζιών, σπιτιών, κλπ.

Ακόμη και με υπερβολές.

Ο μεγάλος θυμός…

 Έχω φρέσκα νέα από τις τελευταίες απόρρητες δημοσκοπήσεις που έχουν στη διάθεσή τους τα πολιτικά επιτελεία και ειδικότερα το Μαξίμου.

Τα νέα είναι και καλά και κακά.

Καλά γιατί η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δείχνουν να αντέχουν στην πίεση, ενώ διανύουν το δεύτερο έτος της θητείας τους.

Άσχημα διότι στην αντίπερα όχθη διαμορφώνεται ένα «τυφλό» ρεύμα κατά του πολιτικού συστήματος με εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χωρίς αρχηγό, καθώς ο Τσίπρας  τα πάει μέχρι στιγμής χάλια. Πού θα «κάτσει» το εκκρεμές, που βρίσκεται σε μια διαρκή ταλάντωση, άγνωστο.