Candy...

Iggy Pop

Διευκρινίσεις για την πρόταση περί νέου εκλογικού συστήματος.

Πριν από λίγες μέρες, ο Ορθογράφος ανέβασε μια πρότασή μου ( εδώ ), αναφορικά με ένα νέο εκλογικό σύστημα που θα μπορούσε κάλλιστα να εφαρμόσει η Ελλάδα, και που προσωπικά το θεωρώ πολύ καλύτερο του ισχύοντος.

Πολλοί που είχαν τη καλοσύνη να διαβάσουν το άρθρο, επισήμαναν ότι χρειάζονται ορισμένες διευκρινήσεις, ώστε η πρόταση να γίνει λίγο πιο κατανοητή.

Η αλήθεια είναι πως ήταν πράγματι αρκετά «τεχνική», πολύ περισσότερο απ’ όσο έχει συνηθίσει ο καθένας μας να ασχολείται (στοιχηματίζω ότι ζήτημα αν το 2% του εκλογικού σώματος έχει μια καλή ιδέα για το πώς ο υφιστάμενος νόμος κατανέμει τις έδρες), ωστόσο χωρίς τις ειδικότερες τεχνικές λεπτομέρειες η πρόταση κινδύνευε να χαρακτηριστεί ατεκμηρίωτη.

Ενώ η πρόθεσή μου ήταν να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο, ότι είναι σύστημα που δουλεύει άμεσα και ικανοποιητικά.

Κατά συνέπεια, επανέρχομαι σήμερα χωρίς αυτές τις λεπτομέρειες, ακριβώς για να τονίσω τη λογική της πρότασης όσο πιο απλά γίνεται.

Διότι εκεί είναι και η ουσία της, ποιους σκοπούς επιδιώκει, και πώς ακριβώς φιλοδοξεί να τους πετύχει.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Αντίο Πασόκ, και να μας γράφεις…

Νομίζω (αν θυμάμαι καλά) πως στον διάλογο του Πλάτωνα «Τίμαιος», που είναι μια συνέχεια της Πολιτείας, όταν κάποιος νεαρός ρωτάει τον Σωκράτη αν αισθάνεται δυστυχισμένος που γέρασε και άρα δεν μπορεί πια να πηδήξει, ο τιτανοτεράστιος αυτός Αθηναίος απαντά ότι ίσα ίσα, τώρα μόνο αισθάνεται πραγματικά ευτυχής, που επιτέλους το πάνω κεφάλι κάνει κουμάντο στο κάτω, και όχι το ανάποδο…

Εν ολίγοις, η απάντηση του Σωκράτη μας διδάσκει για το πώς θα πρέπει να δεχόμαστε το πέρασμα του χρόνου με χάρη, και πώς να δεχόμαστε την αναπόφευκτη πτώση από όπου και αν είχαμε κάποτε σκαρφαλώσει.

Άσχετα αν οι περισσότεροι εξ ημών, και δη οι «μαϊντανοί» σελέμπριτι, γαντζώνονται με νύχια και με δόντια στην χαμένη τους νιότη, μέσω πλαστικής χειρουργικής, κλπ, αρνούμενοι να αποδεχτούν το μοιραίο, και το νομοτελειακό.

Τα παραμύθια για τη χούντα!

Κρατάει τέσσερις δεκαετίες το σλόγκαν των φιλοχουντικών, φιλοβασιλικών και χρυσαυγιτών ότι η δικτατορία των Συνταγµαταρχών παρέδωσε µια «παρθένα» οικονοµία, δίχως κανένα χρέος.

Το ίδιο πολυφορεµένο παραµύθι ακούστηκε και στο τελευταίο βίντεο, µε πρωταγωνιστή τον προφυλακισµένο Νίκο Μιχαλολιάκο, όταν σε µια ταβέρνα παραληρούσε ως συνήθως: «Επί 21ης Απριλίου τούς άφησε µε µηδέν χρέος και κατάντησαν τα πράγµατα… εκεί τα κατάντησαν. Τα λένε οι ίδιοι…, τα οµολογούν, η γενιά του Πολυτεχνείου».

Οι μη δεξιοί "μνημονιακοί" είναι τελικά ο κανόνας!

Αναδημοσιεύω ένα «σχόλιο» από το προφίλ του φίλου John Black στο facebook, που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό, και με το οποίο συμφωνώ αναφανδόν.

S.A.

Μικρή κοινωνιολογική παρατήρηση.

Έχω προσέξει ότι μεγάλο ποσοστό από εμάς τους ''ανάλγητους'' που υποστηρίζουμε την δικομματική κυβέρνηση (όχι επειδή η ίδια πετάει, αλλά επειδή προβλέπουμε το καυλί που θα ακολουθήσει την πτώση της) είμαστε άνθρωποι που ουδέποτε είχαμε ουδεμία επίσημη σχέση με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας…

Πλουτίζοντας στη κρίση…

Ναι. Είμαι νεόπλουτος.

Μέσα στο 2013, στον κολοφώνα της οικονομικής κρίσης, μέσα στον θρήνο και τον κοπετό πολλών συμπολιτών μου, μέσα στη μαυρίλα που μας κυκλώνει, εγώ ―και δεν ντρέπομαι να το λέω― έγινα νεόπλουτος.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι το 2014 θα είναι η χρονιά που, από τον πάτο του βαρελιού, θα αρχίσουμε να κοιτάζουμε προς τα πάνω.

Ποιο είναι το “πάνω”;

Ε, όπως το βλέπει η καθεμιά κι ο καθένας.

Εγώ όμως, ως νεόπλουτος, θα υποδεχτώ το 2014 από καλή αφετηρία.

Και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την τεχνογνωσία μου, το «know-how».

Ποιο είναι το μυστικό για να πλουτίσεις μέσα στην κρίση;

Είναι απλό: να οξύνεις την κρίση σου και να μπορέσεις να διακρίνεις τις ευκαιρίες. Αυτό έκανα κι εγώ.

Ακολουθώντας μεθοδικά ένα απλό όσο και σατανικό σχέδιο.

Παραδοσιακά καλιτσούνια.

Το έδεσμα που τις γιορτινές ημέρες είτε των Χριστουγέννων είτε του Πάσχα, βρίσκεται σχεδόν σε κάθε κρητικό τραπέζι είναι τα παραδοσιακά καλιτσούνια.

Πολλοί τα ονομάζουν σκαλτσούνια ή καλτσούνια, αλλά η συνταγή που κυκλοφορεί στο "τεφτέρι" κάθε κρητικιάς νοικοκυράς είναι η παρακάτω.

Η χαρά της παραλίας…

Ο δημόσιος χώρος οφείλει να είναι το πιο δημοκρατικό σημείο των πόλεων.

Εκεί που οι πολίτες ή οι δημότες, εξαρτάται από το βαθμό εμπλοκής και συνειδητοποίησής τους ο τίτλος που τους αποδίδεται, εκεί λοιπόν, που ελεύθεροι από τεχνητά εμπόδια που δημιουργούν καταχρηστικά οι άνθρωποι, απολαμβάνουν τη συνάθροιση, την ξέγνοιαστη βόλτα τους, την τυχαία συνάντηση, τις μικρές ανάσες εκτός των ιδιωτικών τειχών.

Στη Θεσσαλονίκη ο δημόσιος χώρος για δεκαετίες απαξιώθηκε.

Κακοποιήθηκε, άνθρωποι, δήμαρχοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημότες εγκληματήσαν εις βάρος του.

Δεν υπήρξε γειτονιά της πόλης που να μην καταρρακώθηκε, που να μην αποτέλεσε αντικείμενο εγκλημάτων.

Με κορυφαία στιγμή βέβαια αυτής της απαξίωσης του τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια πριν την κρίση που το εύκολο χρήμα και το νέο life style έφερε και την εγκατάλειψή του.