Η σιωπηλή πλειοψηφία…

Αν είναι κάτι που έχει περισσέψει στις μέρες μας είναι η μιζέρια.

Μιζέρια για τα λάθη των άλλων, τις ‘συνωμοσίες’ σε βάρος μας, την ανικανότητα αυτών που μας διοικούν (που εμείς όμως τους εκλέξαμε), τη μαύρη μας τη μοίρα και την κακούργα την κοινωνία.

Αυτά για τους θορυβώδεις, τους επαγγελματίες διαμαρτυρόμενους.

Για όσους έμαθαν στους αυτοματισμούς.

Για όσους πίστεψαν, πως είναι όλοι για όλα.

Και χωρίς μάλιστα κόπο.

Και για όσους έρχονται ως Επιμηθείς κουνώντας δεικτικά το δαχτυλάκι,  με τη ‘χαρά’ αυτού που δικαιώνεται και που τα είχε όλα προβλέψει (κι ας είναι κατά κανόνα όλοι αυτοί οι τύποι οι κατεξοχήν εκπρόσωποι του παρασιτισμού και του κάθε Γκρούεζα).

Υπάρχει όμως και η άλλη Ελλάδα.

Που έχει μάθει να αγωνίζεται.

Που έχει τριβεί στις μυλόπετρες του μόχθου.

Που έχει σπουδάσει, έχει δουλέψει, έχει δοκιμαστεί και αποζητά διαρκώς την ικανοποίηση της δημιουργίας.

Και ‘ψάχνεται’ για νέες αγορές, για νέους στίβους διάκρισης και καταξίωσης.

Εντός και κυρίως εκτός συνόρων.

Όπως είναι και η πορεία του έθνους στο διάβα της ιστορίας.

Χωρίς αφορισμούς και στερεότυπα.

Αλλά κοντά σε αυτούς και όσοι έχουν δει τα χειρότερα.

Την έλλειψη του κράτους, στις δύσκολες δεκαετίες μετά το ’49 και την αποτυχία, όσων ‘εζήλωσαν΄ την ‘ευημερία’ της Σοβιετίας.

Την ανέχεια και την αβεβαιότητα.

Το θαύμα της μεταμόρφωσης της Ψωροκόσταινας σε σύγχρονο κράτος, ισότιμο με όλα της προηγμένης Ευρώπης.

Και είναι αυτή η άλλη Ελλάδα, η σιωπηλή πλειοψηφία (όρος τον οποίο ο στρατηγός Ντε Γκωλ χρησιμοποίησε σχολιάζοντας τον Μάη του 68 και εκτιμώντας ότι η σιωπηλή πλειοψηφία των Γάλλων θα υπερψήφιζε τον στρατηγό και όχι τις δυνάμεις της Αριστεράς, όπερ και εγένετο) στην οποία ποντάρει η κυβέρνηση.

Χωρίς αυτό να δικαιώνει φαινόμενα νεποτισμού, δυστοκίες, εξωπραγματικούς τοπικισμούς και λανθασμένες επιλογές.

Και που σίγουρα δε δικαιολογεί τη ‘βεβαιότητα’ της Αριστεράς (ριζοσπαστικής ή κάθε άλλης εκδοχής της , επωνυμίας και προσδιορισμού της).

Αλήθεια πόσες περιφέρειες προσδοκά ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κερδίσει;

Και ποιο θα είναι τελικά το βαρόμετρο της εκλογικής επιρροής, αν μάλιστα αποτύχει στον στόχο του αυτό;

Τι θα γίνει ιδίως αν ο πρώτος γύρος των εκλογών για τις περιφέρειες γίνει μια εβδομάδα πριν τις Ευρωεκλογές;

Ο πήχυς έχει ήδη μπει πολύ ψηλά από την Αντιπολίτευση.

Και οτιδήποτε λιγότερο από καθαρή νίκη για αυτή θα είναι σαν να τον περνά από κάτω, για πρωτιά και εκλογική νίκη.

Το επόμενο διάστημα, όπως και όλα τα τελευταία χρόνια, είναι κρίσιμο.

Εχθρός της κυβέρνησης μόνο ο ίδιος της ο εαυτός.

Το στοίχημα για την επιβράβευση της προσπάθειας, είναι το ‘κούρεμα’ του χρέους.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να γίνουν.

Με ανάπτυξη που δεν μπορεί να περνά μέσα από φόρους. 

Με πραγματικά αποδοτική λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ.

Το μονοπάτι πρέπει να το βαδίσει μέχρι τέλους.

Για να κριθεί με βάση αυτά που σχεδίαζε και όχι αυτά που βουλεύονται όσοι ούτως ή άλλως αρνούνται αυτόν τον σχεδιασμό.

Όπως οι Καλύμνιοι Δύτες. Που όταν μπαίνανε σε θαλάσσια σπηλιά συνέχιζαν μέχρι να βρουν την έξοδο.

Και όχι πισωγυρίζοντας.

Με στοίχημα τη ζωή τους.

Και από όσο ξέρω οι Καλύμνιοι  εξακολουθούν να καταδύονται….

Ο Ευθύβολος

Antinews