Οι δικαστές πήραν τα … σφυριά τους!

Πόσες υποθέσεις που τα προηγούμενα χρόνια θα όδευαν πανηγυρικά στο αρχείο πλέον φτάνουν στις δικαστικές αίθουσες και καταλήγουν με επιβολή βαριών ποινών στους υψηλούς κατηγορούμενους;

Άλλαξαν συντάγματα, νόμοι ή οτιδήποτε άλλο και καταργήθηκε στην Ελλάδα η ασυλία των επωνύμων, με τους δικαστές να μην αδιαφορούν για το βίο και την πολιτεία τους;

Τι συνέβη και το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;” δεν αποτελεί διαβατήριο ασυλίας και απαλλακτικό βούλευμα από κάθε υποψία και υπόνοια ενοχής;
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία ούτε οφείλονται στην απόφαση κάποιων μηχανισμών να αλλάξουν ρότα, αλλά προέκυψαν κάτω από την πίεση του εξοργισμένου έλληνα πολίτη, που καθημαγμένος από την κρίση απαιτεί να πληρώσουν και αυτοί που τον οδήγησαν στον γκρεμό, όπως και εκείνοι που τα καλά χρόνια έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος, φορτώνοντας με χρέη και υποχρεώσεις το λογαριασμό.
Η δικαιοσύνη αποδεικνύεται αξιόπιστος αποκωδικοποιητής των λαϊκών διαθέσεων.

Πήρε το μήνυμα και άλλαξε ρότα.
Συνέβαλαν βεβαίως και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους -ΣΔΟΕ, επιθεωρητές κ.ά.- αλλά η μεγάλη ανατροπή της επικρατούσας κατάστασης επιτεύχθηκε χάριν των δικαστικών λειτουργών.
Υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, περιφερειάρχες εκπίπτουν των αξιωμάτων τους, οδηγούνται στις φυλακές με βαρύτατες ποινές.

Βουλευτές, πρώην υπουργοί, υψηλοί κρατικοί αξιωματούχοι έρχονται αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους στην άσκηση των καθηκόντων τους και ιδιαίτερα στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.
Ανέγγιχτοι μεγαλοεπιχειρηματίες φορούν χειροπέδες και οδεύουν για τα περαιτέρω, ιδιοκτήτες τραπεζών, διοικητές οργανισμών, εκδότες βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μπροστά στην αδυσώπητη κρίση του φυσικού δικαστή τους.
Το ίδιο ισχύει και για τους… προερχόμενους από τις λαϊκές οργανώσεις, τους εκπροσώπους των εργαζόμενων -συνδικαλιστές, συνεταιριστές κ.λπ.- όπως και για υψηλόβαθμους κρατικούς υπαλλήλους (ανώτατοι αξιωματικοί, ακαδημαϊκοί, μεγαλοστελέχη υπουργείων), που ελέγχονται για μίζες και δόλιες παρατυπίες.
Σάπια χώρα η Ελλάδα και, όπως λέει η γνωστή παροιμία, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Από εκεί ας αρχίσει η κάθαρση…
Μήπως και καταφέρουμε κάποτε να αποκτήσουμε μία κανονική χώρα.

Μιχάλης Αλεξανδρίδης

Μακεδονία