Οι αγαναΧτιστές, οι άδειοι τενεκέδες, και η μαμά μου….

Πολλοί φίλοι μου, αγανακτισμένοι και μη,  εκπλήσσονται με την «αταλάντευτη» μνημονιακή μου στάση και εμμονή.

Πολλοί μάλιστα έπαψαν και να με μιλάνε, ταυτίζοντάς με με την ανάλγητη κυβέρνηση της τρόικας που μας πίνει το αίμα με το μπουρί.

Που μας φορολογεί ξεδιάντροπα.

Και όμως, παρά το γεγονός ότι και εγώ πλήττομαι άμεσα και έμμεσα από τη κρίση και το μνημόνιο, ίσως περισσότερο από κάποιους άλλους επαγγελματίες αγαναΧτιστές,  εν τούτοις εμμένω σταθερά στην άποψή μου ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια μάχη μεταξύ των δυνάμεων της ομαλότητας και αυτών του χάους, με τον Σαμαρά να ηγείται των πρώτων, και τους συριζαίους, ψεκασμένους, κλπ να εκπροσωπούν το μπάχαλο.

Οπότε και στηρίζω Σαμαρά.

Οι φορολογικές και άλλες μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν είναι απαραίτητες για πάρα πολλούς λόγους.

Έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού, και με άνεση χρόνου, παρά τώρα τσαπατσούλικα και με το όπλο στον κρόταφο.

Αλλά τέτοιοι είμαστε ανέκαθεν ως λαός.

Μόνο όταν πιεστούμε προχωράμε σε λύσεις, και αυτές είναι πάντα άρπα κόλλα, για αυτό και έχουμε μια υστέρηση από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο στα πάντα όλα.

Βέβαια, μέσα στον ορυμαγδό των «μεταρρυθμίσεων» γίνονται και πάρα πολλές αδικίες.

Και μέσα στην εμμονή μας να πιάσουμε το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα, οι αδικίες αυτές γιγαντώνονται.

Δίνοντας την εύλογη αφορμή σε κάποιους να επιμένουν πως στην ουσία δεν έχουμε κράτος αυτήν την εποχή, αφού οι ελλείψεις στην δημόσια  υγεία, στις υπηρεσίες, κλπ είναι τεράστιες, ενώ το κράτος αρνείται να εκπληρώσει τις δικές του οικονομικές υποχρεώσεις μη πληρώνοντας τα οφειλόμενα στους δικαιούχους (επιστροφές ΦΠΑ κλπ).

Και βέβαια, όλοι αυτοί που αγανακτούν έχουν δίκιο σε έναν μεγάλο βαθμό.

Με τους περισσότερους θιγόμενους να αντιλαμβάνονται το τι παίζεται συνολικά, και να δέχονται αγόγγυστα τις κατραπακιές, αφήνοντας τους επαγγελματίες αγαναΧτιστές  να κάνουν παιχνίδι, παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο, ονειρευόμενοι εξεγέρσεις, δραχμές, φακές, και Ραχήλ ή Διαμαντόπουλο υπουργούς.

Για την αδικία αυτή που κυριαρχεί γύρω μας θα αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα, προσπαθώντας να αποδείξω ότι δεν είμαι εκτός τόπου και χρόνου, ούτε βολεμένος, ούτε τα παίρνω από τον Στουρνάρα για να στηρίζω τις θέσεις της κυβέρνησης.

Απλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι εποχή θυσιών, και πρέπει να προσαρμοστούμε, αν θέλουμε την κατάσταση να στρώσει τουλάχιστον για τα παιδιά μας σε μερικά χρόνια από σήμερα.

Αν όχι, τρέχουμε στον Τράγκα, μιλάμε για κατοχές, και περιμένουμε από τον Αλέξη ή τον Πάνο να ηγηθούν της λαϊκής επανάστασης που θα διώξει τους ναζί τοκογλύφους και θα μας ξαναβγάλει στους αγρούς να χορεύουμε συρτάκι και να πίνουμε ρετσίνες ως γνήσιοι Έλληνες.

Έχω λοιπόν την μητέρα μου, που είναι 78 χρόνων, και που ουδέποτε εργάστηκε, και που ζει κι αυτή με την πενιχρή σύνταξη (ΙΚΑ) του 87χρονου καρδιοπαθή μπαμπά μου.

Η μητέρα μου είναι χρόνια καρκινοπαθής, με αφαιρεμένο στήθος και αφαιρεμένα τα ¾ του στομαχιού της εδώ και 10-15 χρόνια.

Παρακολουθείται συνεχώς από τους γιατρούς, χρειάζεται διάφορα και πανάκριβα φάρμακα, ενώ υποβάλλεται κατά καιρούς και σε χημειοθεραπείες.

Εδώ και δέκα χρόνια περίπου, έχοντας κριθεί με 67% αναπηρία ελάμβανε ένα επίδομα της τάξης των €300 ευρώ μηνιαίως, που αποτελούσε και το μοναδικό δικό της έσοδο.

Και έρχεται τώρα το σοφό μας κράτος, που είπαμε πως ξαφνικά θυμήθηκε να σφίξει τα λουριά, να κάνει περικοπές,  και να κυνηγήσει την φοροδιαφυγή, προσπαθώντας έτσι να αυξήσει τα έσοδά του, και τι κάνει;

Μια νέα επιτροπή (νομίζω του ΙΚΑ) επανεξετάζει την μητέρα μου, και την βρίσκει ανάπηρη σε ποσοστό μόλις 44%, και άρα της κόβει μαχαίρι το επίδομα.

Δηλαδή, μάλλον ξαναβγήκε το στήθος της, και μάλλον ξαναφύτρωσε το αφαιρεμένο τμήμα του στομαχιού της.

Θαύμα!!!!!!

Τι να πει κανείς;

Ότι το επίδομα αυτό που της έκοψαν είναι  ίσης αξίας με ένα μόνο από τα κουρτινόξυλα που είχε η Βίκυ Σταμάτη στο δεύτερο WC του υπογείου της;

Ότι κάποια εξίσου έγκυρη επιτροπή είναι που έδινε τα επιδόματα τυφλότητας σε επαγγελματίες οδηγούς και άλλους λαμόγιους στα νησιά μας;

Ότι €300 τρώει ο μέσος πολιτικάντης μας στη καθισιά του, χρεώνοντάς τα σε κάποιον κωδικό του υπουργείου του;

Ότι €300 κοστίζει μόνο το πρες παπιέ στο γραφείο κάποιου τριτοκλασάτου υφυπουργού;

Ότι ο Κρίτων Αρσένης εισπράττει περί τα €20.000 τον μήνα για να μας εκπροσωπεί στην ευρωβουλή;

Και άλλα τέτοια πολλά…

Και όμως, η μαμά μου δεν γκρίνιαξε, ούτε αποφάσισε να πάει στον Αυτιά να πει τον πόνο της.

Όντας μέλος μιας γενιάς που πέρασε τα πάνδεινα, κατάπιε την πίκρα της, και αντιλαμβανόμενη το διακύβευμα για ολόκληρη τη χώρα, δεν είπε τίποτα.

Δέχτηκε το πλήγμα (για αυτήν σοβαρότατο) χωρίς να βγάλει κιχ. 

Μάλιστα, αρνείται να κάνει και ένσταση, όπως δικαιούται εντός δέκα ημερών, θεωρώντας πως το κράτος τα έχει περισσότερη ανάγκη αυτά τα χρήματα!

Πόσοι πρώην μεγαλόσχημοι, και νυν χτυπημένοι από τις περικοπές και τους φόρους, που ξαφνικά έχασαν τις τζιπάρες τους και τα ταξίδια στο Μπαλί, έχουν άραγε την ίδια αξιοπρέπεια;

Μήπως ο Λιάπης; Αυτός ο φτωχός και κακόμοιρος συνταξιούχος που τον τσάκισε η κρίση;

Και που ήταν  και οργανωμένος νεοδημοκράτης;

Μήπως όλοι αυτοί που ωρύονται διότι ξαφνικά φορολογείται η πισίνα, το εξοχικό, και τα δίλιτρα τζιπ τους;

Δυστυχώς έτσι είναι.

Οι άδειοι τενεκέδες κάνουν θόρυβο…

Strange Attractor