Ξεφτίλα!

Για τον Μιχάλη Λιάπη απέφυγα μέχρι στιγμής να γράψω στο σάιτ του Ποντικιού ή να σχολιάσω τα  όσα διαδραματίστηκαν από τη Λούτσα μέχρι την Κουάλα Λουμπούρ και στο δικαστήριο στην Ευελπίδων.

Όχι από καμιά αναστολή λόγω προσωπικών σχέσεων, δημοσιογραφικού νταραβεριού ή από φιλοτιμία για να κάνω κάνα ρουσφέτι στο καραμανλέικο.
Δεν το έπραξα, απλώς γιατί πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με το παλικάρι...

Αυτό που έκανε - ακόμα και οι μικρολωποδύτες κλέβουν κανονικές πινακίδες για να τις βάλουν στα κλεμμένα αυτοκίνητα -  δεν εντάσσεται ούτε στη σφαίρα της αλαζονείας λόγω πολιτικών καταβολών, ούτε στην σφαίρα του επαρμένου τύπου που νιώθει ακόμα υπουργάρα. 
Εμπίπτει στη σφαίρα της απόλυτης μαλακίας.

Οπότε το θέμα είναι ιατρικό.

Και το λέω σοβαρά.

Ας κοιτάξει το παλικάρι κανένας γιατρός, γιατί μάλλον δεν είναι καλά...
Όμως στο μικρό σημείωμά μου, θέλω να σχολιάσω κάτι που παίρνει πια μόνιμα χαρακτηριστικά στο χώρο της δημοσιογραφίας.
Ποιοι τον χλεύασαν περισσότερο όλο αυτό το διάστημα;
- Αυτοί που οι εκδοτικές τους επιχειρήσεις έπαιρναν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ από κονδύλια των υπουργείων που πέρασε ο Μισέλ.
- Οι συνάδελφοι που είχαν στενές σχέσεις μαζί του, όταν ήταν υπουργάρα και ξάδελφος του Κώστα Καραμανλή.
- Τα κανάλια που τότε τον έγλειφαν πατόκορφα, όταν οι μέτοχοί τους έπαιρναν τους διαγωνισμούς σε διάφορα έργα.
Αυτό όλο εμπίπτει στην σφαίρα της υποκρισίας και της απόλυτης ξεφτίλας.
Ξεφτίλας που διαγωνίζεται επάξια αυτήν του Μισέλ.

Αντώνης Δελλατόλας

Το Ποντίκι