Ραχήλ: Η μόνη λύση!

Μπορεί η επικαιρότητα να θέλει Χριστόδουλο Ξηρό, αλλά εμένα με απασχολούν άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά.

Που έχουν να κάνουν με την επιβίωση του γένους!

Και εξηγούμαι:

Το ότι η ψυχή της γυναίκας (και όχι μόνο η καρδιά) είναι μια άβυσσος το είχα συνειδητοποιήσει πριν από πολλά χρόνια, όταν είχε συλληφθεί ο δράκος της Θεσσαλονίκης Παπαχρόνης, και πάρα πολλές ήταν εκείνες που δήλωσαν θαυμάστριές του, στέλνοντας του καυτά ερωτικά γράμματα στη φυλακή.

Θυμίζω ότι ο Παπαχρόνης βίαζε και σκότωνε νεαρές γυναίκες, άγνωστο με ποια σειρά….

Χθες όμως συνειδητοποίησα το ότι και η ανδρική ψυχή είναι μια άβυσσος, για να μη πω τίποτα το χειρότερο.

Και αυτό, διότι συνομιλώντας με έναν, κατά τα άλλα, νοήμονα φίλο, άκουσα το επιχείρημα ότι η Ραχήλ θα αποτελούσε την ιδανική λύση για πρωθυπουργίνα, μια και όπως απέδειξε δεν διστάζει να τα βάλει με τα διάφορα συμφέροντα που μας γονατίζουν ως λαό!!!!!

Έτσι ακριβως…

Απίστευτο; Και όμως αληθινό!

Και η παραπάνω «επιχειρηματολογία» έρχεται να συμπληρώσει άλλες παρόμοιες παπαριές που ακούω σποραδικά και αποσπασματικά εδώ κι εκεί, σε ζωντανά πηγαδάκια και σε διαδικτυακές αναρτήσεις.

Η Ραχήλ, λένε κάποιοι, το έχει!

Είναι μια δυναμική γυναίκα, νέα, ψηλή, αθλητική, μοδάτη, όμορφη, μορφωμένη, και πάνω απ όλα άφθαρτη (να το πάλι αυτό περί της αφθαρσίας).

Κάτι ανάλογο άκουγα παλιά και για την Μιμή, αλλά αυτή ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις (ας είναι καλά ο Σημίτης).

Μάλιστα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που θαυμάζουν την Ραχήλ, ασχέτως πολιτικής προέλευσης, θαυμάζουν παράλληλα και την Ζωζώ του Σύριζα, πλην όμως παραδέχονται ότι η δεύτερη κουράζει, ενώ η Ραχήλ έχει και ένα μπρίο, πέραν της αγωνιστικής της προσφοράς, και άρα παρακολουθείται ευχάριστα.

Κάθισα και το σκέφτηκα…

Κι ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά.

Μήπως τελικά έχουν δίκιο όλοι αυτοί οι «αγαναχτιστές», και απλά εγώ είμαι εκτός τόπου και χρόνου;

Τυφλωμένος και αποκομμένος από την πραγματικότητα;

Και ξαφνικά, ως άλλος Σαούλ, είδα κι εγώ το φως!

Ποιος Σαμαράς, ποιος Μπένυ, ποιος Στουρνάρας, και ποιος …. Πολύδωρας;

Μπροστά στην Ραχήλ, ακόμη και ο διανοούμενος νεανίας Αλέξης (ο επονομαζόμενος και γλωσσομαθής), ο επαναστάτης του Όστιν, μοιάζει βγαλμένος από … φορμόλη.

Διότι η Ραχήλ δεν ασχολείται με λενινιστικά κλισέ, ούτε χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα, και ούτε υπόσχεται παπάδες… και το κυριότερο δεν επιβάλλει φόρους και χαράτσια.

Αντιθέτως μας υπόσχεται (έμμεσα) πως αν τυχόν κυβερνούσε η ίδια, όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα (φόροι, τέλη, κλπ) που κάποια σκοτεινά κέντρα απεργάζονται για να μας κρατάνε πεσμένους, θα ήταν παρελθόν.

Όπως και  όλα τα υπόλοιπα εργαλεία της χειραγώγησής μας.

Όπως και οι ψεκασμοί άνωθεν…

Διότι η Ραχήλ, πέρα από τις τυπικές σπουδές της, πέρα από την πολυετή πείρα της στο δημόσιο, και πέρα από την λαϊκή αναγνώριση, έχει και κάτι άλλο που σπανίζει στη πολιτική μας τάξη: Όντας στο κουρμπέτι, οσμίζεται τις εξελίξεις, και ξεσκεπάζει πάραυτα τα διάφορα δολοπλόκα σχέδια που εξυφαίνουν τα μασονικά (και άλλα) χαλκεία.

Κάτι σαν τον Λιακόπουλο και τον Καζάκη, σε ένα!

Θυμίζω το περίφημο «μα τι σκαρώνουν πάλι», που εκστόμισε (μόνη αυτή) όταν οι σαμαροβενιζέλοι φώτισαν το εθνικό μας κοινοβούλιο με τεχνητό (κόκκινο) φωτισμό.

Στέλνοντας τους επαγγελματίες αμφισβητίες και τα ΜΜΕ αδιάβαστους…

Όπως θυμίζω επίσης τον ακούραστο αγώνα της (μαζί με Χαϊκάλη και Καπερνάρο) προκειμένου να αποκαλυφτεί το πολύπλοκο και μισάνθρωπο σκάνδαλο των ψεκασμών, με τους οποίους τα διεθνή αφεντικά, και οι Εβραίοι τραπεζίτες μας κρατάνε κοιμισμένους.

Ως πολιτικός, η Ραχήλ έχει μια ξεκάθαρη άποψη, και δεν διστάζει να την πει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, συνοδεύοντας την θεωρία με πράξη, και άρα ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό της την αληθινή επαναστατικότητα που θέλει τον ακτιβισμό ως απαραίτητο συμπλήρωμα της θεωρίας, κάτι που τόνιζαν απαξάπαντες οι μεγάλοι ιστορικοί επαναστάτες τύπου Μπακούνιν, Τρότσκι, κλπ τους οποίους μπορεί να μην  έχει καν ακουστά η πασιονάρια των Αν. Ελ. πλην όμως τους βγάζει ασπροπρόσωπους.

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά ακόμη, αφού κάθισα και σκέφτηκα, προσπαθώντας να αναλύσω το φαινόμενο Ραχήλ.

Και ομολογώ ότι τόσο καιρό ήμουν τυφλωμένος.

Γι αυτό και τώρα επανορθώνω, όσο μπορώ, αφήνοντας πίσω το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, και δηλώνοντας οπαδός της λύσης Ραχήλ.

Της καγκελαρίου της ψυχής μας.

Που δυστυχώς, όσοι δεν μπορούν να τη φτάσουν ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι, την λοιδορούν,  τρομαγμένοι από αυτό που συμβολίζει.

Και που δεν είναι άλλο από την πραγματική επανάσταση, μόνο που αυτή τη φορά θα είναι αναίμακτη, και θα συνοδεύεται και από χάπενιγκς (και από μουσική του Χατζηγιάννη).

Και δεν διστάζω να πω, πως ανάμεσα σε αυτούς που την πολεμάνε βρίσκονται ακόμη και στελέχη του δικού της κόμματος, όπως π.χ. ο ίδιος ο αρχηγός του, που αντιλαμβάνεται το πόσο μικρός είναι όταν συγκρίνεται με την Ραχήλ (εξ ου και η μίνι κρίση που ξέσπασε πρόσφατα στους κόλπους των Αν. Ελ. με την ίδια να δηλώνει- ξεδηλώνει την αποχώρησή της).

Και για να μη κουράζω, απλά καταλήγω στο ότι η Ραχήλ αποτελεί σήμερα την ιδανική λύση για τη χώρα μας.

Προτείνω λοιπόν την άμεση παραίτηση του Σαμαρά, και την διακομματική ανακήρυξη (με συνοπτικές διαδικασίες) της Ραχήλ ως μεταβατικού πρωθυπουργού (με αυξημένες εξουσίες), και με την προοπτική ισοβιότητάς της (ανάλογα με τις εξελίξεις).

Συνταγματικά αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά όλα γίνονται όταν ομονοούμε ως λαός.

Και τότε να δούμε τι θα έχει να πει η στραβοχυμένη Μέρκελ, η πτηνοειδής Λαγκάρντ, ο κομψευόμενος Ομπάμα, και ο δικός μας ο τυχάρπαστος Αλέξης.

Ας τολμήσουμε λοιπόν ω Έλληνες!

Οι καιροί ου μενετοί…

Strange Attractor

ΥΓ- Και αν τυχόν οι σιτεμένοι και ξεπερασμένοι πολιτικοί μας δεν μπορούν να ομονοήσουν προκειμένου να αναδείξουν την Ραχήλ, ας το κάνει ο στρατός.

Ακόμη κι αν χρειαστεί να την μεταφέρουν με τα τανκς στο Μαξίμου…

Τέρμα τα αστεία.

Ραχήλ και ξερό ψωμί!