Οι νύχτες της Θεσσαλονίκης…

Η Θεσσαλονίκη έχει τη φήμη ότι ξενυχτάει.

Η ιστορία ξεκίνησε από το πανεπιστήμιο, που «τροφοδοτεί» την πόλη με δεκάδες χιλιάδες νέους που ζουν τη «φοιτητική ζωή», άρα κοιμούνται περισσότερο την ημέρα και κυκλοφορούν τις «μικρές ώρες».

Επίσης, οι εκθεσιακές και συνεδριακές εκδηλώσεις φέρνουν στην πόλη κόσμο, που αναζητά και τη διασκέδαση.

Τη δεκαετία του 1990, μάλιστα, κάποιοι επέμεναν ότι είναι η πιο ζωντανή και φωτισμένη ευρωπαϊκή πόλη μετά τα μεσάνυχτα, μαζί με τη Βαρκελώνη.

 

Πάνω σ' αυτήν την πραγματικότητα δημιουργήθηκε μια ολόκληρη επιχειρηματική πρακτική και μια ολόκληρη κουλτούρα ζωής.

Ακόμη και τα χρόνια της ευμάρειας και της ασυδοσίας η «νύχτα» ξεκινούσε στη Θεσσαλονίκη αργότερα απ' ό,τι -για παράδειγμα- στην Αθήνα.

Στη 1 το πρωί η κυκλοφορία στην Τσιμισκή ήταν ασφυκτική.

Με αυτά τα δεδομένα, δουλειές στήθηκαν -από τα απλά μπαράκια, μέχρι τα ξενυχτάδικα, τα πατσατζίδικα, τα κουλουρτζίδικα και τις καντίνες- και νοοτροπίες καλλιεργήθηκαν.

Πολλοί εργάστηκαν βράδυ, κάνοντας τη νύχτα μέρα, και ακόμη περισσότεροι «παραμυθιάστηκαν» ανάμεσα στις τέσσερις και τις πέντε το πρωί, έχοντας στα χείλη τη γεύση του νοθευμένου αλκοόλ και στα μάτια την εικόνα φωσφορίζοντος πλαστικού.

Και μετά ήρθε η κρίση να σαρώσει το σκηνικό.

Τις υπερβολές, που είχαν «ντυθεί» κανονικότητες.

Σήμερα -με εξαίρεση τα Σάββατα- η Θεσσαλονίκη ερημώνει νωρίς.

Ακόμη λίγο και θα μοιάζει με τυπική κεντροευρωπαϊκή πόλη, που μετά τις 10 το βράδυ για να φας πρέπει να μαγειρέψεις μόνος σου, για να στρίψεις στη γωνία χρειάζεσαι φακό, και για να τη διασχίσεις αρκούν λίγα λεπτά.

Τι έχει μείνει από την ένταση και έξαψη της 20ετίας 1990 - 2010;

Κάτι ψιλά που θυμίζουν τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν τα βράδια τις καθημερινές ανήκαν -εκτός από τους φοιτητές- στους λίγους ξεχασμένους.

Στους επαγγελματίες νυχτόβιους που πήγαιναν σε συγκεκριμένα μέρη, έβλεπαν τους ίδιους ανθρώπους και είχαν ανάλογα μουσικά γούστα.

Που γνωρίζονταν με το μικρό τους όνομα και για να βρεθούν δε χρειαζόταν ούτε να τηλεφωνηθούν ούτε να δώσουν ραντεβού.

Γιώργος Μητράκης

Αγγελιοφόρος