Ποιος είναι αυτός ο Farage;

Δυο λόγια αναφορικά με την περίπτωση Farage, ο οποίος τυγχάνει εξαιρετικής διάδοσης στο Ελληνικό διαδίκτυο, λόγω της ‘φιλλεληνικής’ του στάσης απέναντι στην κρίση.

Ο Nigel Farage είναι Βρετανός πολιτικός και, ταυτόχρονα, ηγέτης και ιδρυτικό στέλεχος του Ευρωσκεπτικιστικού, ακραίου συντηρητικού και λαϊκιστικού Κόμματος της Ανεξαρτησίας (United KIngdom IndePendence), του οποίου έγινε μέλος το 2006, εγκαταλείποντας το Συντηρητικό Κόμμα των Τόρις καθώς το τελευταίο στήριξε με την υπογραφή του την συνθήκη του Μάαστριχτ.

Στο UKIP αντικατέστησε τον Alan Sked ο οποίος μετά τις εκλογές του 1997 απομακρύνθηκε από το κόμμα, κατηγορώντας τα υπόλοιπα μέλη ως κρυπτο-ρατσιστές, που αναμασούν και αναπαράγουν την ρητορεία της αντι-μεταναστευτικής ακροδεξιάς.

Στην Ελλάδα έγινε γνωστός έπειτα την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας (με τις ‘ευλογίες’ των Ε.Ε. και ΔΝΤ), λόγω της σκληρής του στάσης απέναντι στην ηγεσία του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.

Σε διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν στο Youtube κάνει λόγο υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, αντιτάσσεται με πάθος στις πολιτικές των Μέρκελ και (νυν) Σαρκοζί, καλώντας ταυτόχρονα τους Έλληνες να εξεγερθούν ενάντια στην επέλαση του μνημονίου και της Ευρωπαϊκής πολιτικής γραμμής. Ως εκ τούτου, και δεδομένου του αρνητικού κλίματος που έχει διαμορφωθεί εις βάρος της Ελλάδας και του χυδαίου χλευασμού ενός ολόκληρου λαού από τις Νεοφιλελεύθερες γραφειοκρατίες, τα λόγια του Βρετανού πολιτικού που κατακεραυνώνει τους ευρωκράτες ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά εκατομμυρίων συμπολιτών μας, που δέχονται πυρά από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Δεν είναι, όμως, οξύμωρο, ένας συντηρητικός εθνικιστής που ενώ κατά τη διάρκεια των άγριων ταραχών του 2011 (στο Λονδίνο και άλλες Βρετανικές πόλεις) καλούσε τον στρατό να επέμβει με σκοπό να καταστείλει αμείλικτα τον όχλο, ξαφνικά μιλά για κοινωνική ανυπακοή;

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει.

Οι Βρετανοί συντηρητικοί λαϊκιστές είναι, ταυτόχρονα, και ταγμένοι ευρωσκεπτικιστές και, ως εκ τούτου, έχουν εφεύρει τον δικό τους αποδιοπομπαίο τράγο: τους μετανάστες, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωνόμισμα, που ευθύνονται για όλα τα δεινά του τόπου, κι έτσι οι «τεμπέληδες Έλληνες που ζουν εις βάρος του Ευρωπαίου πολίτη» κερδίζουν μια επιείκεια, βάση της λογικής «ο εχθρός του εχθρού μου είναι απαραίτητα σύμμαχός μου».

Αυτός ο εργαλειακός αντί-ευρωπαισμός των Βρετανών (και κυρίως των Άγγλων), άλλοτε ευθυγραμμίζεται με τα αιτήματα του Ελληνικού αντιμνημονιακού μπλοκ, ενώ στις πιο ακραίες του εκδοχές, υιοθετεί έναν Μετερνιχιακό πολιτισμικό απομονωτισμό, που σε συνδυασμό με τον φετιχισμό της Βρετανικής Μεγάλης Ιδέας και του εθνικιστικού-ιμπεριαλιστικού Βρετανικού φαντασιακού, ευθύνεται για τη δημιουργία ενός κλίματος εσωστρέφειας και ξενοφοβίας, σε μια χώρα που το μεταναστευτικό εξακολουθεί να θεωρείται πρόβλημα, κυρίως σε περιοχές που ουδέποτε αποτελούσαν πώλο έλξης μεταναστών, και για τον λόγο αυτό παρέμειναν αδιάβροχες από το πολυπολιτισμικό χωνευτήρι.

Στις Ευρωεκλογές του 2009, το κόμμα του Farage θριάμβευσε. Συγκεντρώνοντας ποσοστά της τάξης του 16%, διεκδικώντας την δεύτερη θέση μετά τους Συντηρητικούς, και κατατροπώνοντας τους Εργατικούς, οι οποίοι τερμάτισαν τρίτοι.

Στις προηγούμενες εθνικές εκλογές του 2012, έλαβαν μόλις λίγο πάνω από το 3% του συνολικού ποσοστού των ψήφων, ενώ, πρόσφατα στις τοπικές εκλογές άγγιξε το 13%.

Οι Robert Ford, Matthew Goodwin και David Cutts σε άρθρο τους που δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2011 στο European Journal of Political Research, επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά, ότι ο βασικός λόγος που το UKIP αυξάνει τα εκλογικά του ποσοστά, δεν είναι μόνο ο Ευρωσκεπτικισμός καθ’ αυτός, αλλά, ταυτόχρονα και η δυσφορία απέναντι στην μαζική μετανάστευση, στην πολιτική των ‘ανοιχτών συνόρων’, στην εναντίωση των συμφωνιών που εξασφαλίζουν την ελεύθερη μετακίνηση μεταξύ κρατών της Ε.Ε. (πολλοί συντηρητικοί Βρετανοί, εκλαμβάνουν την Ε.Ε ως μια από τις βασικότερες πύλες εισόδου μεταναστών στην χώρα), αλλά και στην αυξανόμενη εγκληματικότητα, για την οποία ο Farage αντιπροτείνει αυστηρότερους νόμους και ποινές (μάλιστα, τάσσεται υπέρ του δημοψηφίσματος για την επαναφορά της ποινής του θανάτου, την στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το 80% των ερωτηθέντων να απαντάνε θετικά στο ερώτημα, αν για συγκεκριμένα αδικήματα – όπως παιδεραστίας και τρομοκρατία – θα πρέπει το κράτος να έχει το δικαίωμα να αφαιρεί την ζωή του δράστη), διπλασιασμό της χωρητικότητας των φυλακών, και, τέλος, ενίσχυση της αστυνομίας και των κατασταλτικών μηχανισμών.

Έτσι, ο πρωθυπουργός David Cameron, εκμεταλλευόμενος τη μαζική δυσαρέσκεια αναφορικά με την ελεύθερη είσοδο μεταναστών από τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου (κυρίως Ελλάδα, Ισπανία Ρουμανία και Βουλγαρία) και προσπαθώντας να σταματήσει τη διαρροή ψηφοφόρων του προς το UKIP αν και αποφεύγει να συγκρουστεί ολομέτωπα με την Ε.Ε., υπόσχεται δημοψήφισμα για επιμέρους θέματα που αφορούν τις σχέσεις Ε.Ε. και Βρετανίας, ενώ, μόλις λίγους μήνες πριν, έφτασε και στο σημείο να ανακοινώσει ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο περιορισμού Ελλήνων μεταναστών στην Βρετανία.

Σε θέματα εθνικότητας, επίσης, το UKIP τάσσεται ενάντια στο Ισλάμ και την πολύ-πολιτισμικότητα ως, δήθεν, απειλητικά για την Βρετανική εθνική ταυτότητα, ενώ, παράλληλα, επιδιώκει την άρση των αντιρατσιστικών νόμων που προβλέπουν βαρύτατες ποινές σε δράστες ρατσιστικών επιθέσεων, είτε σωματικών είτε λεκτικών.

Με τον τρόπο αυτόν, ευθυγραμμίζεται με τις διάφορες βίαιες ακροδεξιές γκρούπες, όπως η EDL, και πρώην ψηφοφόρους του φασιστικού BNP, το οποίο έχοντας έρθει αντιμέτωπο με ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες, έχει πλέον απομονωθεί. Η μόνη διαφορά μεταξύ UKIP και BNP, έγκειται στο γεγονός ότι το πρώτο δεν υιοθετεί τον βιολογικό ρατσισμό και δεν αποκλείει έγχρωμους στους κύκλους του, παρότι είναι ένα από τα πιο σκληρά αντι-μεταναστευτικά κόμματα της χώρας.

Επίσης, αποφεύγει την άσκηση σωματικής βίας, ενώ οι ψηφοφόροι καί των δύο κομμάτων έλκονται από διαφόρων ειδών θεωρίες συνωμοσίας και πολιτικό κομφουζιονισμό, στο βαθμό που, μάλιστα, ο Farage σε συνέντευξή του είχε αποκαλέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση άντρο κομμουνιστών!

Ειδικότερα σε ότι αφορά το μεταναστευτικό, το UKIP θεωρεί πως άδεια παραμονής στη Βρετανία θα πρέπει να έχουν μονάχα όσοι, την ίδια στιγμή, έχουν εξασφαλίσει και Άδεια Εργασίας (η οποία θα πρέπει να είναι απαραίτητη ακόμη και για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η διαδικασία έκδοσής της δεν θα είναι ιδιαίτερα εύκολη).

Οι επισκέπτες θα αρκούνται με ταξιδιωτική βίζα συγκεκριμένου χρόνου και η οποιαδήποτε παραμονή στην χώρα μετά την λήξη της θα θεωρείται βαρύτατη εγκληματική πράξη.

Όλοι οι μετανάστες θα πρέπει να περνάνε Τεστ Υπηκοότητας, υπογράφοντας συγκεκριμένη δήλωση, που απαιτεί σεβασμό στον Βρετανικό τρόπο ζωής, στην Βασίλισσα και τους θεσμούς της χώρας.

Τέλος, οι αιτούντες άσυλο θα τοποθετούνται σε κέντρα κράτησης μέχρι λάβουν απάντηση από το κράτος.

Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν ένα κόμμα με χροιά μεταξύ Χρυσής Αυγής και ΛΑ.Ο.Σ το οποίο (ΛΑ.Ο.Σ) εισήλθε στην Ελληνική βουλή επενδύοντας στον ξενοφοβικό λόγο, αφήνοντας, ταυτόχρονα, το πεδίο ανοιχτό για την άνοδο της ναζιστικής συμμορίας.

Στην συνέχεια, αποτέλεσε μέλος της συγκυβέρνησης «συγκεκριμένου σκοπού» ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με πρωθυπουργό τον Λ. Παπαδήμο. Παρομοίως και στην Σουηδία, το ακροδεξιό/νεοσυντηρητικό (ειρωνικώς) αποκαλούμενο κόμμα «Οι Σουηδοί Δημοκράτες», καθώς στις εκλογές του 2012 ξεπέρασε το εκλογικό ποσοστό του 3%, προαπαιτούμενο για να εισέλθει στο Σουηδικό κοινοβούλιο, βρέθηκε να συγκυβερνά με τους Συντηρητικούς.

Προφανώς, ο Farage ονειρεύεται κι αυτός συμμετοχή σε μια μέλλουσα Συντηρητική κυβέρνηση, έχοντας αρχίσει να θέτει όρους στον Κάμερον, θεωρώντας πως ο δεύτερος προκειμένου να μην χάσει ποσοστά, θα του απαντήσει θετικά .

Αυτός είναι λοιπόν ο αμφιλεγόμενος Nigel Farage, που έχει καταστεί ίνδαλμα για πολλούς Έλληνες (ακόμη και αριστερούς), ο ‘φιλέλληνας’ που κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα δίσταζε να κλείσει κατάμουτρα την πόρτα σε οποιονδήποτε συμπολίτη μας επιθυμεί ν’ αναζητήσει μια νέα ζωή στην γηραιά Αλβιώνα.

Ένα ακόμη αντιδραστικό στοιχείο, που εκμεταλλεύεται την αδράνεια όλων των άλλων αντί-Ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, επιδιώκοντας να στρέψει το Ευρωσκεπτικιστικό κίνημα, αποκλειστικά και μόνο υπέρ ενός επικινδύνου πολιτικού και πολιτισμικού εθνικισμού.

Εδώ αν θα έπρεπε να σταθούμε λιγάκι παραπάνω, ίσως το άρθρο θα έπρεπε να σπαστεί σε περισσότερα από ένα μέρη, καθώς το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό, πολιτισμικό αλλά και ανθρωπολογικό και δεν μπορεί να αναλυθεί σε λίγες μόλις σειρές.

Συνεπώς, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, επί της παρούσης.

Έχοντας, όμως, δώσει πάνω κάτω μια γενική εικόνα για το ποιός πραγματικά είναι ο Farage καί τί πρεσβεύει, θεωρώ προτιμότερο να περιοριστώ στην φύση του Βρετανικού Ευρωσκεπτικισμού.

Πολλοί μπορεί διαφωνούμε με τη Νεοφιλελεύθερη γραμμή της Ε.Ε. και τις αυστηρά ιεραρχικές της δομές.

Όμως αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα πρέπει να κλείνουμε το μάτι στον Βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, όχι μόνο για τον λόγο ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Βρετανικού αποικιοκρατικού φαντασιακού (με ότι συνεπάγεται αυτό: νομιμοποίηση της ευγονικής, αυταρχισμός, θανατική ποινή, συντηρητισμός), αλλά και γιατί δεν είναι δυνατό να περιμένουμε μέσα από λαϊκιστικές υστερίες τίποτα το αξιόλογο.

Είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση, ότι «θα ήταν καλύτερο να μην βλέπουμε τις ευρωσκεπτικιστικές φωνές πάντα με καχυποψία, αλλά περισσότερο ως φωνές που προσπαθούν να προτείνουν εν δυνάμει λύσεις ενάντια στο σχέδιο-ουτοπία της Ευρωπαϊκής Ένωσης». 

Αυτός, όμως, ο συλλογισμός υπήρξε μεμπτός. Διότι οι λύσεις που προτείνουν τα ευρωσκεπτικιστικά, λαϊκιστικά κόμματα δεν έχουν ως αφετηρία κάποιο ριζοσπαστικό πρόταγμα, αλλά, απεναντίας, αποτελούν ευρεία έκφραση ενός κοινωνικού στρουθοκαμηλισμού, της επίρρωσης ευθυνών σε τρίτους, μιας βαθύτατης κοινωνικής ετερονομίας.

Ο Βρετανικός ευρωσκεπτικισμός αντανακλά την τάση της Βρετανικής κοινωνίας σε πλήρη αποσύνθεση, καθώς και την τάση της να υιοθετεί εύκολες απαντήσεις αναφορικά με το άθλιο πολιτικό γίγνεσθαι (εξ΄ου και το γεγονός όπου συνωμοσιολογία και UKIP ρητορεία ταυτίζονται πολλές φορές μεταξύ τους).

Ο Farage θεωρεί νομοτελειακά αδύνατο να ‘αναμείξει’ κανείς 27 διαφορετικές χώρες με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα.

Αγνοεί ότι οι εγγενείς αδυναμίες της πολυπολιτισμικότητας δεν οφείλονται σε γενετικά-φυλετικά χαρακτηριστικά, αλλά στις αξίες κάτω από τις οποίες μια πολυπολιτισμική κοινωνία λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που δεν προωθούν τις διαπολιτισμικές σχέσεις αν δεν υπάρχει ως κίνητρο το κέρδος. (Εξ’ άλλου για την κοινωνία των διαπολιτισμικών σχέσεων, ως απάντηση στις απομονωτικές τάσεις των συντηρητικών/εθνικιστών αλλά καί στην ιδεολογική παρακμή της φιλελεύθερης πολυπολιτισμικότητας, όπως την βλέπουμε σήμερα, έχω μιλήσει σε προηγούμενη ανάρτηση).

Έτσι, ο Farage και οι ακόλουθοί του, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι το συγκεκριμένο Ευρωπαϊκό μοντέλο ‘ανάμειξης λαών’ δεν είναι απλά και μόνο ένα διακρατικό γραφειοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης που καταρρακώνει ήθη, έθιμα (πράγμα που δεν υφίσταται εξ’ ολοκλήρου) και καταλύει δημοκρατικά δικαιώματα.

Αποτελεί την ενσάρκωση του φιλελεύθερου μύθου της αυτο-ρυθμιζόμενης αγοράς, που, όπως πολύ σωστά είχε πει ο Πολάνυι, οπουδήποτε εφαρμόστηκε δεν κατάφερε να εκπληρώσει ούτε καν τους βασικούς του ιδεολογικούς του στόχους, την ελαχιστοποίηση του κράτους, το οποίο τελικά αποδείχθηκε πολύτιμο για να εφαρμοστούν οι «νόμοι της αγοράς», όταν κάτι πήγαινε στραβά (καλή ώρα).

Ακόμη και από καθαρή οικονομίστικη σκοπιά, η ενσωμάτωση 27 διαφορετικών οικονομιών σε μία κοινή αγορά, μόνο προβλήματα θα μπορούσε να δημιουργήσει, καθώς, οι μικρότερες πληθυσμιακά και αδύνατες χώρες της περιφέρειες δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ισχυρών, ασχέτως με το εάν θεωρούμε τον οικονομικό ανταγωνισμό ανήθικο ή καταστροφικό (τούτο αφορά άλλη συζήτηση).

Έχοντας κατά νου το εξής: «αναμφισβήτητα οι διαπολιτισμικές σχέσεις και η ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμών (όπως και ιδεών) θα πρέπει να προωθούνται με σκοπό να αποβάλλει η κάθε κοινωνία τον σοβινισμό/εθνικισμό της και την κάθε της κλειστότητά, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι οι πολιτισμοί και οι τρόποι ζωής θα πρέπει ντετερμινιστικά να μείνουν αναλλοίωτοι στο χρόνο», αν, πραγματικά δεν θέλουμε την οικονομική Ευρώπη, αλλά ένα άλλο μοντέλο, πιό ανθρώπινο και μεστό, τότε ίσως έχει έρθει η στιγμή να μιλήσουμε για εναλλακτικό Ευρωπαϊσμό (alter-Europeanism).

Έτσι, λοιπόν, το δίλημμα παύει να είναι: συντηρητισμός/εθνικισμός ή ναί στην Ε.Ε.

Ούτε είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός Χομπσιανός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο συγκεντρωτικές, που αδυνατούν πλήρως να εκφράσουν την λαϊκή θέληση. Αντιθέτως, λόγω του τρόπου με τον οποίο έχει οικοδομηθεί, εύκολα απορροφάται από εξουσιαστικά κέντρα ισχυρών συμφερόντων, που, επιβάλλονται με τον πιο χυδαίο τρόπο.

Ούτε, φυσικά μπορούμε να ελπίζουμε τίποτα από τους διάφορους σαλτιμπάγκους τύπου Giddens και Habermas, αυτών των νοσταλγών της εκφυλισμένης, πλέον Ευρωπαϊκής ιδέας.

Μπορούμε, όμως, να εντάξουμε το Ευρωπαϊκό ζήτημα μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης νέων προταγμάτων, ενάντια στην βαρβαρότητα του συντηρητισμού και του ιδεολογικά χρεοκοπημένου φιλελευθερισμού, μέσα στους αγώνες για πραγματική δημοκρατία και ατομική και κοινωνική αυτονομία.

Αναφορικά με αυτό, θα υπάρξουν νέες αναρτήσεις, όπου ιδέες και προτάσεις θα τεθούν σε συζήτηση.

Μέχρι τότε, ας μην κλείνουμε τα μάτια μας στον ανυπόφορο αυτόν λαϊκισμό του Farage και των οπαδών του, που με τίποτα δεν αποτελεί αντίδοτο στην βαρβαρότητα της κυρίαρχης ιδεολογίας. (Άλλωστε το UKIP ουδέποτε υπήρξε αντι-Νεοφιλελεύθερο: αρκεί κανείς να δει την πλατφόρμα του σε ότι αφορά την οικονομική πολιτική, όπου γίνεται λόγος για συρρίκνωση του κράτους, δραστικές περικοπές σε επιδόματα και πλήρη ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου φορέα).

Μ. Θεοδοσιάδης

Eagainst.com