Αν ήσουν ο λύκος της Wall Street…

 Ποτέ δεν θα σας ζητούσα να πάρετε στα σοβαρά τις απόψεις μου περί σινεμά.

Δεν γνωρίζω πολλά και βλέπω λίγα-καμιά δεκαριά ταινίες τον χρόνο.

Όμως το 2014 θα δω τον «Λύκο της Wall street», τουλάχιστον δέκα φορές.

Όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους κοίταξα την οροφή του κινηματογράφου και είπα ότι, πιθανότατα, πρέπει να είναι ανάμεσα στις τρεις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου-δεν είμαι σίγουρος ποιες είναι οι άλλες δύο.

Λογικό για τις προτιμήσεις και την αισθητική μου.

Βλέπω, ο απαίδευτος, μόνο Χόλιγουντ, μασουλώντας ποπ κορν που κολυμπάνε στην καταπραϋντική Coca Cola.

Επίσης οι ταινίες που αγαπώ έχουν να κάνουν με τα πάθη ή την έκπτωση του ανδρός. «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», «Τα απομεινάρια μιας μέρας», «Ο δικηγόρος του διαβόλου», «Η έκτη αίσθηση», «Ο Νονός», «Ο Σημαδεμένος».

Να, αυτό είναι. Ο «Λύκος» είναι ο «Σημαδεμένος» της εποχής μας.

Οι δύο ήρωες έχουν περισσότερα κοινά, παρά διαφορετικά χαρακτηριστικά: έγκλημα, δύναμη, γυναίκες, ναρκωτικά.

Ο Πατσίνο έκανε την ταινία στα 43 του. Ο Ντικάπριο στα 39.

Υποθέτω θα πάρει το Oscar χωρίς καν να ανέβει στη σκηνή.

Είναι απίστευτος. Είναι συγκλονιστικός.

Τον βλέπεις και κάποια στιγμή δεν ξέρεις ποιος έχει πάρει τα ναρκωτικά: ο ήρωας ή εσύ;

Α, ναι, με τον Τζόρνταν Μπέλντφορντ αισθάνομαι ότι αναπτύσσω προσωπική σχέση. Διαβάζω για την αύρα του, τις κατάρες που κουβαλάει και το deal που, είμαι σίγουρος, έκανε με τον διάβολο.

Παιδί μικροαστικής οικογένειας, από μωρό είχε πρόβλημα με τον ύπνο.

Έπιασε δουλειά στη Wall Street το πρωί της Μαύρης Δευτέρας, το 1987.

Το μεσημέρι δεν είχε δουλειά. Και άρχισε να πουλάει σαπάκια, σκουπίδια σε ανίδεους αποταμιευτές. Ονόμασε την εταιρία του Stratton Oakmont.

Καλύτερα να την έλεγε «Σόδομα και Γόμορα»-τα στελέχη της κυλίστηκαν σε ένα ασύλληπτο όργιο κραιπάλης με χρήμα, σεξ και κοκαΐνη.

Ο τύπος σε δέκα χρόνια έβγαλε τόσα λεφτά που δεν χωράνε ούτε σε ανέκδοτο. Έφτασε να αγοράσει το σκάφος της Κοκό Σανέλ και να το μετατρέψει προκειμένου να κουβαλάει και το ελικόπτερο.

Το βούλιαξε στη Μεσόγειο, πάντα του άρεσε να ταξιδεύει με κακοκαιρία.

Κανένας δεν ξέρει πόσα λεφτά έβγαλε και πόσα του έμειναν.

Όταν τον στρίμωξε το FBI, άνοιξε το στόμα του και έδωσε όποιον είχε από τη Wall Street.

Μέσα δεν έμεινε ούτε τρία χρόνια.

 «Έπρεπε να μείνει τουλάχιστον όσα χρόνια ξόδεψα εγώ για να τον στριμώξω, τουλάχιστον έξι» λέει ο πράκτορας που του πέρασε χειροπέδες.

Στη φυλακή έμαθε να γράφει.

Και έβαλε στο χαρτί την ιστορία της ζωής του.

Εκεί που πουλούσε σκουπίδια, τώρα πούλησε τον εαυτό του.

Κατά μία εκδοχή, έδωσε μία από τα ίδια.

Η ταινία, που λέτε, είναι υπέροχη.

Με σκηνοθεσία Σκορτσέζε γρήγορη, ποτισμένη με κυνισμό και μαύρο χιούμορ που βλέπεις και στον Ταραντίνο.

Έχεις έναν άνδρα που αποκτά σε υπερθετικό βαθμό όλα τα παιχνίδια που αρέσουν στα αγόρια. Λεφτά, σκάφη, γυναίκες, αυτοκίνητα-μόνο ομάδα δεν πήρε.

Με εύκολο χρήμα, του αέρα.

Βγαλμένο από τον αφρό ενός κύματος που πλημμύρισε τις αγορές.

Και, φυσικά, χάνει τον εαυτό του.

Πιθανότατα να μην τον είχε ποτέ.

Σίγουρα δεν θα τον έβρισκε με τη μύτη μπουκωμένη από σκόνη, ανάμεσα σε αμέτρητα γυναικεία μπούτια, πάνω σε ένα στρώμα με εκατοδόλαρα.

Αυτό σου δείχνει η ταινία.

Μία ανδρική ιστορία που βλέπεται καλύτερα από άνδρες.

Με ρεαλισμό που τρομάζει αν και συχνά σε τσιμπάει με ανομολόγητη ζήλια.

Όχι, δεν είναι μία παραβολή πάνω στον καπιταλισμό.

Είναι μία αναφορά στην ανθρώπινη φύση.

Αν θέλετε, είναι και ένα τεστ προσωπικής ηθικής.

Τι θα έκανες στη θέση του Μπέλντφορντ;

Δεν θα μάθεις ποτέ, γιατί ποτέ δεν θα ζήσεις τη ζωή του.

Δεν θα ζήσεις ούτε ένα Σαββατοκύριακό του.

Ούτε μία ώρα.

 

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon

Σημ. Παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη ταινία συνειδητοποίησα πως αν στην Αμερική θέλεις να γίνεις πλούσιος γρήγορα, γίνεσαι χρηματιστής στη Γουόλ Στριτ.

Στην Ελλάδα γίνεσαι βουλευτής ή πολιτικός (κατά προτίμηση Πασόκ ή Σύριζα). 
S.A.