What about ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι διάχυτη η εντύπωση πλέον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει κεφάλι στην δημοσκοπική προτίμηση όσων ψηφίζουν.

Ήταν καιρό κολλημένος πίσω από την ΝΔ, έστω και σε απόσταση αναπνοής, μετά όμως την σχετική σοβαρότητα που έδειξε τον τελευταίο καιρό σε επίπεδο θέσεων, ευρωπαϊκού προσανατολισμού και κοινοβουλευτικής παρουσίας, μαζί με την ανθρωπιστική κρίση που δεν δίνει πια ελπίδες στους πολίτες από την συνέχιση της σημερινής διαχείρισης, μοιάζει να ξεφεύγει σταθερά μπροστά.

Μια νέα κυβέρνηση "με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ" μοιάζει πλέον ως η πιθανότερη εκδοχή για την αναπόφευκτη επόμενη κυβερνητική διαχείριση της ελληνικής κρίσης/χρεοκοπίας. Είναι όμως στοιχειωδώς έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ για κάτι τέτοιο;

Η απάντηση είναι όχι.

Τουλάχιστον αυτό δείχνει η εξέταση της "φωτογραφίας της στιγμής", του "υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ".

Και το "όχι" αυτό δεν προέρχεται από τους δογματικά φανατικούς αντιπάλους αλλά από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά τον χώρο αυτό και τις δυνατότητές του - ανθρώπους που δεν ξεγελιούνται από την προπαγάνδα της μονταζιέρας και της δαιμονοποίησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι η μόνιμη αμυντική γραμμή "μαζινώ" του συγκυβερνώντος πρώην δικομματισμού για να κρατηθεί στην εξουσία. Και εξηγούμαστε:

Ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει ως εδώ, διατήρησε για μεγάλο διάστημα μια αδιάκριτα υποστηρικτική γραμμή κάθε αδικημένου, επί δικαίων και αδίκων.

Θεωρώντας ότι κάθε προνόμιο είναι αγώνας κερδισμένος και όχι συχνά συναλλαγή με αμοιβαίο όφελος με την εξουσία.

Ο λελογισμένος λαϊκισμός, που στα ελληνικά πολιτικά πράγματα είναι απολύτως απαραίτητος αν θέλει κάποιος "να δει εξουσία", οφείλει να ανασχεθεί όταν η εξουσία πλησιάζει - αλλιώς μετατρέπει πολύ εύκολα εκείνον που τον χρησιμοποιεί σε όργανό του και θύμα του.

Μπορεί η πολιτική να είναι ένα κυνικό σύμπαν όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά η αριστερά οφείλει να έχει και να εφαρμόζει στοιχειώδεις αρχές δικαιοσύνης και διάκριση δικαίων και αδίκων, αλλιώς χάνει τις αναφορές της και διαλύεται στην σούπα του εξουσιαστικού συρφετού διαμορφώνοντας απλά ένα ακόμη λόμπι συμφερόντων, όπως και οι προηγούμενοι.

Το στίγμα της "ριζοσπαστικής αριστεράς" δεν είναι καθαρό.

Συνεργάζεται και συχνά υπερασπίζεται οποιονδήποτε δηλώνει ότι συμφωνεί πολιτικά μαζί της - που συχνά απλά αναζητεί ασυλία φέρνοντας ως επισκεπτήριο δώρο μερικές ψήφους.

Έτσι η σχέση της με τις συντεχνίες του δημοσίου είναι θολή και η άρνηση της αξιολόγησης του προσωπικού της δημόσιας διοίκησης (όταν και όσο αυτή επιχειρήθηκε ή έστω σχεδιάστηκε επί Μανιτάκη) ενδεικτική μιας σχεδόν πελατειακής σχέσης με τους εργαζόμενους στο Δημόσιο.

Η "καμιά απόλυση" της ΔΗΜΑΡ ωχριά μπροστά στην απολυτότητα της άλλης αριστεράς.

Τι θα κάνει δηλαδή με το Δημόσιο: απλά θα το φορτώσει με τους δικούς της, όπως έκαναν και οι προγενέστεροι διογκώνοντας έναν ακατάλληλο και αναποτελεσματικό μηχανισμό ο οποίος δεν δουλεύει με το φιλότιμο και την συναλλαγή, αλλά μόνο με ορθολογισμό;

Συνδικαλισμός. 

Αποκαλύπτεται κάθε μέρα που περνά και από ένα σκάνδαλο για τους ανθρώπους του εργοδοτικού ή του κομματικού συνδικαλισμού.

Χτες ήταν ο Τσουκαλάς και το εκατομμύριο, σήμερα ο Ρίζος Ρίζος (παλιό στέλεχος του ΣΥΝ στην ΔΕΗ) με τις offshore στην Κύπρο και ένα άλλο εκατομμύριο, αύριο κάποιος άλλος... Είναι γνωστή η διαφθορά στον συνδικαλισμό δημοσίου και ΔΕΚΟ και οι συναλλαγές με την κρατική εργοδοσία για να κρατούν τα κόμματα τις συντεχνίες κοντά τους.

Η αριστερά στρουθοκαμηλίζει σταθερά επί του θέματος.

Τι θα κάνει τώρα;

Θα βάλει κόκκινες γραμμές ηθικής και δημοσίου συμφέροντος, θα διαγράψει τα εμπλεκόμενα μέλη της ή θα κάνει ότι έκαναν και οι προηγούμενοι: εν οίδα ότι ουδέν οίδα;

Προσωπικός πλουτισμός. 

Όσο νόμιμο κι αν είναι να πλουτίζεις από την δουλειά του βουλευτή άλλο τόσο είναι και ανήθικο - ειδικά για έναν αριστερό που επιζητεί την ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Όσο είναι επιβεβλημένο ένα καθαρό πόθεν έσχες από τους σημερινούς δημόσιους λειτουργούς άλλο τόσο και περισσότερο είναι ...για τους πιθανούς αυριανούς με προέλευση από την αριστερά.

Μπορεί να είναι ατομικό δικαίωμα ο νόμιμος πλουτισμός αλλά όχι από την πολιτική - εκτός αν και ο ΣΥΡΙΖΑ την θεωρεί επάγγελμα.

Τι θα κάνει λοιπόν;

Θα επιτρέψει αδιαφανείς διαδικασίες προσωπικής "ανόδου" των δημοσίων λειτουργών του ή θα θέσει μια σκληρή αλλά δίκαιη φραγή στο "εσωτερικό" πλεονέκτημα των κομματικών συνεργατών;

Θα θεωρήσει νόμιμο κίνητρο εμπλοκής με την αριστερά την προσωπική καριέρα και εξασφάλιση όπως έκαναν και οι άλλοι;

Θα μπορούν να επενδύουν τα κομματικής προέλευσης εισοδήματά τους στην Blackrock, την Monsanto ή τις ευκαιρίες απόκτησης ακινήτων λόγω χαμηλών τιμών εξ αιτίας των πλειστηριασμών;

Τοπικές κομματικές οργανώσεις, αυτοδιοικητικές εκλογές. 

Εδώ όλα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Οι μικροκομματάρχες αναδεδειγμένοι από τις τοπικές κομματικές παρέες με τα ιδιότυπα συμφέροντά τους, απειλούν για μια ακόμη φορά να ξηλώσουν την όποια εικόνα θετικών βημάτων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, σύροντάς τον σε συνεργασίες με αμφιβόλου πολιτείας τοπικών "παραγόντων" με μόνο σκοπό ένα "αντάξιο" της δημοσκοπικής προόδου εκλογικό αποτέλεσμα, πέρα και συχνά ενάντια στα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας των πολιτών.

Στις τοπικές της αριστεράς ως γνωστόν ουδέποτε σχεδόν συμμετείχαν άλλοι άνθρωποι πέραν συνταξιούχων και αέργων των συντεχνιών του δημοσίου, οι οποίοι έχουν φτιάξει τα δικά τους κλειστά club που ελάχιστα επηρεάζονται από την κεντρική πολιτική σκηνή και το γενικό συμφέρον.

Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Θα παραδώσει την αυτοδιοίκηση σε αυτές τις ομάδες ή θα προχωρήσει σε αδιάβλητες συμμετοχικές διαδικασίες ανάδειξης υποψηφίων και συνεργασιών;

Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο αλλά καίρια ζητήματα που η "βίαιη ωρίμανση" του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αγγίξει ούτε κατά διάνοια.

Όμως είναι καθοριστικά ως δείγμα γραφής και στίγμα των προθέσεων της κομματικής ηγεσίας της Κουμουνδούρου. 

Γιατί οι ασάφειες - δικαιολογημένες ή μη - της εναλλακτικής πολιτικής που φέρεται να πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι τεράστιες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει στην συμμετοχή του σε μιαν κυβέρνηση συνεργασίας σε περιβάλλον χρεοκοπίας και υπονόμευσης από εχθρούς και φίλους, δεν επιτρέπουν σαθρές βάσεις ηθικής και αρχών σε επίπεδο στελεχών και συνεργατών ούτε σε επίπεδο πελατειακών ή μη σχέσεων με κοινωνικές ομάδες και συντεχνιακά συμφέροντα. 

Πόσο μάλλον όταν αυτές οι βάσεις δείχνουν να απηχούν ήδη μια μη αμφισβητούμενη κανονικότητα στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, κι ένα παγιωμένο προφίλ ενός νέου συστημισμού.

Δεν μπορείς την φορά αυτή να παρουσιαστείς ξανά στις εκλογές με ό,τι "είδε φως και μπήκε", όπως στην βιασύνη των εκλογών του 2012 με τα γνωστά τραγελαφικά αποτελέσματα, με δάνεια από το βαθύ ΠΑΣΟΚ καταδικασμένα στην συνείδηση της κοινωνίας, με σεξιστές βουλευτές ή εκατομμυριούχους από βουλευτική ή συνδικαλιστική αποζημίωση στην κοινοβουλευτική ομάδα.

Όλοι αυτοί κλείνουν την πόρτα στην βίαιη ωρίμανση, στον ρεαλισμό προς όφελος της χώρας και στην απεξάρτηση της αριστεράς από τον κρατισμό και τις συντεχνίες του δημοσίου - γιατί βλέπουν (και) την αριστερά ως εργοδότη προς τον οποίο οφείλουν πίστη, ομερτά και δογματική αφοσίωση.

Υπάρχει χρόνος τώρα που το μεγάλο άγχος των δημοσκοπήσεων έχει παρέλθει, να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ τι εννοεί με την "αλλαγή" του - που θα στηρίξει την παραγωγική ανασυγκρότηση που διακηρύσσει, την δικαιοσύνη που εξαγγέλλει για το παρελθόν και την αλληλεγγύη που υπόσχεται για το μέλλον.

Με ποιους και με ποιες αρχές;

Να αποδείξει ότι για να φτάσει στην εξουσία δεν θα γίνει "μια απ΄τα ίδια".

Ότι "έχει τον έλεγχο" των εμφανών αδυναμιών του και νομιμοποιείται να ζητήσει την ανοχή ή και την συνεργασία σε κάποιους τομείς των αντιπάλων του σε ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την χρεοκοπία.

Τον έχει;

Μπροστά του είναι η έντονη πιθανότητα ενός, αναπόφευκτου όπως δείχνει το βάθεμα της κρίσης, "ιστορικού συμβιβασμού αλλά ελληνικά".

Σε ποια όμως κατεύθυνση;

Το αν αυτός θα πραγματοποιηθεί για την σωτήρια ανασυγκρότηση της χώρας ή για την διάσωση των συστημικών δυνάμεων του χρεοκοπήμένου χθες, είναι ένα ερώτημα. Η απάντηση του θέλει προετοιμασία, ιδρώτα και δάκρυα - κομματικά αυτήν την φορά...

Α Σ

Αριστερή Στρουθοκάμηλος