Ο Σταθάκης και το δημόσιο χρέος…

Πάρε κόσμε: Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω...
«Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Προέκυψε από την επέκταση του κράτους. Το χρέος είχε παραμείνει μεταπολεμικά μικρό, μόλις στο 20% του ΑΕΠ την περίοδο 1944-1974. Η Ν.Δ. προέβη σε μαζικές κρατικοποιήσεις την περίοδο 1974-1981, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ προσέθεσε το κοινωνικό κράτος. Και οι δύο επέκτειναν τη δημόσια διοίκηση...». 

Δεν είναι εδάφιο από παλιότερο άρθρο της στήλης, ούτε άλλου πονήματος που προσπαθεί να εξηγήσει όσα συμβαίνουν με βάση μια ακολουθία αριθμητικών δεδομένων και την κοινή λογική, την οποία συνήθως στη χώρα μας η ιδεολογική κυριαρχία της παλαβής και μη αριστεράς έχει ορίσει ως  νεοφιλελευθερισμό λόγω της αδυναμίας της να αντιπαρατεθεί με βάσιμα επιχειρήματα.
Είναι απόσπασμα από άρθρο του  στελέχους του οικονομικού επιτελείου  του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γ. Σταθάκη στην Αυγή της περασμένης Κυριακής.

Η Ελλάδα λοιπόν δεν χρεοκόπησε γιατί χρεοκόπησαν οι τράπεζες, δεν χρεοκόπησε εξαιτίας κάποιας πλεκτάνης του διεθνούς κεφαλαίου ή της  Μέρκελ προκειμένου να υφαρπάξουν τα πετρέλαια που δεν έχουμε βρει ακόμη, ούτε χρεοκόπησε γιατί με τους ψεκασμούς του πλήθους κατάφεραν να αλλοιώσουν και να υπνωτίσουν το ελληνικό DNA.

Χρεοκόπησε γιατί το κράτος επι σειρά ετών ξόδευε περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε.
Συνεχίζει το άρθρο του κ. Σταθάκη:
«Η αύξηση των δημοσίων δαπανών την περίοδο 1974-1990 διαμόρφωσε ένα κρατικό σύστημα κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα με τα γνωστά "τέσσερα δεκάρια", δηλαδή με τη δημόσια διοίκηση, την υγεία, τις συντάξεις και την παιδεία - άμυνα να απορροφούν κάθε μία κατηγορία περίπου το 10% του ΑΕΠ.
Το σύστημα των εσόδων προσαρμόστηκε ανάλογα.

Η έμμεση φορολογία και η φορολογία των μισθωτών προσέγγισε τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, ενώ χαρακτηριστική παρέμεινε η υστέρηση εσόδων από τη φορολόγηση επιχειρηματικών ομάδων και ελεύθερων επαγγελματιών, λόγω της φοροδιαφυγής και της φοροασυλίας.

Έτσι τα έσοδα σταθεροποιήθηκαν στο 38% του ΑΕΠ.
Για τον λόγο αυτό, επί 30 χρόνια, η χώρα είχε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, τους οποίους κάλυπτε ο δημόσιος δανεισμός.

Ταυτόχρονα, είχε διαδοχικά σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-1987, 1990-1993, 1996-2000, 2004-2006), κατά κανόνα αποτυχημένα, καθώς επιχειρούσαν περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων στους ήδη φορολογούμενους αναπαράγοντας το διαχρονικό πρόβλημα...».
Τι μας λέει ο κ. Σταθάκης;

Πως οι δαπάνες του δημοσίου αυξήθηκαν αυτή την περίοδο μέσω του δανεισμού του δημοσίου καθώς δεν αυξήθηκαν ανάλογα τα φορολογικά έσοδα.
Έχουμε ξαναγράψει πως στην Ελλάδα έχουμε το υψηλότερο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων, 57% έναντι 35% παντού στον κόσμο και ο τομέας αυτός παρουσιάζει αυξημένη φοροδιαφυγή σε σχέση με τις άλλες κατηγορίες φορολογουμένων.
Αυτό που ξεχνά να γράψει ο κ. Σταθάκης είναι πως την περίοδο της μεταπολίτευσης έχουμε διάλυση του όποιου παραγωγικού ιστού είχε δημιουργηθεί στη χώρα μεταπολεμικά. 

Στην κρίση της δεκαετίας του ’70 ο Καραμανλής απάντησε με κρατικοποιήσεις και ο Παπανδρέου που ακολούθησε απάντησε με ολοκλήρωση των σοσιαλιστικών πειραματισμών που οδήγησαν στη διάλυση της οικονομίας και εξέθρεψαν τη νοοτροπία της αργομισθίας στο δημόσιο, της διαφθοράς με χρήματα του δημοσίου.
Την εποχή δηλαδή που στη Δύση απαντούσαν στην κρίση του κεϋνσιανού μοντέλου με ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών μονοπωλίων, εμείς στην Ελλάδα απαντούσαμε με κρατικοποιήσεις ναυπηγείων, Πυρκάλ, λιπασμάτων, τσιμέντων και δεκάδων άλλων βιομηχανιών και οδηγούσαμε στο κλείσιμο εκατοντάδες βιομηχανίες σαν την Πιρέλι την Γκουτγιαρ, τη ΝΑΜΚΟ γιατί το κομματικό κράτος χρειαζόταν τις ψήφους των συνδικαλιστών.
Από τη μια πλευρά αυξάναμε τις δαπάνες έτσι ώστε σαν κράτος να πιάσουμε ονομαστικά τα στάνταρς των κοινωνικών δαπανών των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά από την άλλη διαλύαμε τον παραγωγικό ιστό του ιδιωτικού τομέα που θα μπορούσε να συντηρήσει αυτό το κοινωνικό κράτος.

Όποιον το επεσήμαινε αυτό το πολιτικό σύστημα τον χαρακτήριζε συλλήβδην νεοφιλελεύθερο.
Δηλαδή χτίζαμε μια στέγη χωρίς να έχουμε ρίξει κολώνες πάνω στις οποίες θα στηρίζεται.
Φόροι Γερμανίας υπηρεσίες Ουγκάντας…
Άλλο ένα ερώτημα που έχω για τον κ. Σταθάκη είναι, αν το γεγονός πως συγκλίναμε στα ονομαστικά επίπεδα των κοινωνικών δαπανών των ευρωπαϊκών κρατών, σημαίνει πως είχαμε και ανάλογο επίπεδο υπηρεσιών προς τον πολίτη;
Στην Ελλάδα είχαμε και έχουμε (για αυτούς που πληρώνουν) φόρους Γερμανίας και Σουηδίας και υπηρεσίες Ουγκάντας.
Σίγουρα γι’ αυτό φταίνε πρωτίστως αυτοί που κυβέρνησαν, αλλά υπάρχει μια περίπτωση η αριστερά του κ. Σταθάκη να υποστήριξε την αξιοκρατία ή την αξιολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών από το δημόσιο και της παραγωγικότητας των εργαζομένων σε αυτό;
Ποτέ! Αντιθέτως έχει αποδειχτεί από τις πλέον συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, υποστηρικτής κάθε μορφής αργομισθίας, πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς. Ακόμη και για το αποτυχημένο μνημόνιο, το κόμμα του προτίμησε δημαγωγικές κραυγές για σκίσιμο, κάψιμο, επιστροφή με ένα άρθρο και ένα νόμο στα επίπεδα μισθών προ χρεοκοπίας και άλλα εύηχα και ασυστόλως ψευδή παρά να διακρίνει πως αυτό μεταξύ άλλων απαιτούσε να γίνουν αυτά που έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Η στήλη συμφωνεί με το 90% της διάγνωσης των αιτιών της ελληνικής χρεοκοπίας στο άρθρο του κ. Σταθάκη. 

Διαφωνεί με το συμπέρασμα και τη θεραπεία που προτείνει.
Θα το περιγράψω περιληπτικά: Χρεοκοπήσαμε π.χ. γιατί κρατικοποιήσαμε τα Ναυπηγεία χωρίς να σκεφτούμε αν θα μείνει ιδιωτικός τομέας ανταγωνιστικός να πληρώνει φόρους για μισθούς και κοινωνικές δαπάνες και κατά τον κ. Σταθάκη η λύση είναι η επανακρατικοποίηση των εμμέσως κρατικών Ναυπηγείων (εμμέσως κρατικών γιατί είναι μια επιχείρηση κατ΄ όνομα ιδιωτική αφού ο μόνος πελάτης είναι το Υπουργείο Άμυνας.

Αντί να τους πληρώνει σαν δημοσίους υπαλλήλους ο φορολογούμενος τους πληρώνει σαν δήθεν ιδιωτικούς...).
Ο κ. Σταθάκης ενώ ξεφεύγει από τις παράδοξες θεωρίες συνωμοσίας ερμηνείας της ελληνικής χρεοκοπίας και προσεγγίζει την πραγματικότητα, προτείνει σαν θεραπεία ακριβώς όλα όσα μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Αντί για ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να φύγουν τα βάρη από το αντιπαραγωγικό και πελατειακό κράτος και δημιουργία προϋποθέσεων ο ιδιωτικός τομέας να δημιουργήσει παραγωγικό ιστό μέσω βιώσιμων παραγωγικών επιχειρήσεων, μας προτείνει σαν λύση την κρατικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
Η διαφορά είναι πως το ’75 και το ’80 το χρέος ήταν στο 20% του ΑΕΠ και όχι στο 300%, άρα μπορούσαμε να δανειστούμε και να συντηρήσουμε το αντιπαραγωγικό μοντέλο.

Η Ελλάδα έγινε το 12ο (και φτωχότερο) μέλος μιας ευημερούσας οικονομικά ΕΟΚ και υπήρχε περίσσευμα σε επιδοτήσεις.

Σήμερα υπάρχουν 27 κράτη στην ΕΕ με πολλά εξ αυτών να είναι φτωχότερα (ελέω σοβιετίας) από την Ελλάδα και η Ευρώπη είναι περιοχή που γερνάει δημογραφικά και πρέπει να μειώσει τις δαπάνες του κοινωνικού κράτους για να μην καταρρεύσει ολοσχερώς...
Τακτική.
Το άρθρο του κ. Σταθάκη κατά την άποψη της στήλης εντάσσεται στην προσπάθεια της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει ανοίγματα προς το ρεαλισμό και την πραγματικότητα και να προσεγγίσει ψηφοφόρους πέραν του 20-25% όπου δείχνει πως έχει πλαφονάρει.
Είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως οργανωμένη δομή περιλαμβάνει ιδιαίτερα αντιφατικά και ακραία μεταξύ τους ρεύματα πολιτικής σκέψης, ενώ η εκλογική του βάση στηρίζεται στη θυμική αντίδραση για εκδίκηση της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος αλλά και την ψευδαίσθηση μια μερίδας του πελατειακού κράτους πως μπορεί να διατηρήσει τα προνόμια της περιόδου της ευημερίας με δανεικά. 
Επιπλέον έχει πει τόσα πολλά και αντιφατικά μεταξύ τους για χάρη της έλξης που ασκεί η εξουσία που συλλήβδην συμπεριλαμβάνεται στο παλιό πολιτικό σκηνικό που χρεοκόπησε τη χώρα.

Κώστας Στούπας

Capital.gr