Ο Σαμαράς έχει σχέδιο…

Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη Θεσσαλονίκη, ενόψει των τοπικών εκλογών, έρχονται και επιβεβαιώνουν την πάγια άποψη που είχα από μικρό παιδί, τόσο για τα κόμματα γενικώς, όσο για την Νέα Δημοκρατία ειδικώς.

Ο κόσμος καίγεται, η χώρα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, και οι κομματάνθρωποι σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει ποια θέση.

Η γαλάζια γλίτσα σε όλο της το μεγαλείο…

Την ώρα δηλαδή που ο Σαμαράς μαζί με κάποιους λίγους δικούς του δίνει τη μεγάλη μάχη για να επιβιώσει η χώρα (όπως μπορέσει), τα κομματόσκυλα καταναλώνονται σε λοβιτούρες, σε μαχαιρώματα, και σε υπονομεύσεις, μπας και επιβιώσουν πολιτικά ως τοπικοί παράγοντες οι ίδιοι ή οι προστάτες τους, που ελέγχουν τα κουκιά και άρα πλασάρονται ως λύσεις.

Και είναι πολλοί οι άτιμοι.

Γόνοι, αφισοκολλητές, κολλητοί, βαστάζοι, δήθεν σωτήρες, υπόδικοι, και γενικά όλοι όσοι απαρτίζουν συνήθως ένα κόμμα εξουσίας.

Ο πάτος του βαρελιού της κοινωνίας.

Όλοι αυτοί λοιπόν, σφάζονται για την καρέκλα.

Και σιγά την καρέκλα δηλαδή…

Αν δεν κάνω λάθος, ο δήμαρχος είναι υπεύθυνος και αρμόδιος για ελάχιστα πράγματα (πάρκα, πεζοδρόμια, σκουπίδια, κλπ), ενώ ο περιφερειάρχης είναι ένα ξεδοντιασμένο αξίωμα, που πιο πολύ έχει συμβολική παρά ουσιαστική ισχύ.

Και όμως…

Και το μόνο που καταφέρνουν όλοι αυτοί οι συνήθως ανεπάγγελτοι, είναι να δυσφημούν τόσο το κόμμα τους, όσο και την ενασχόληση με την πολιτική γενικώς.

Διότι ποιος νορμάλ άνθρωπος, που καθημερινά παλεύει για την επιβίωσή του, ενδιαφέρεται για το αν θα είναι δήμαρχος ο Ιωαννίδης ή ο Τζιτζικώστας.

Σιγά το διακύβευμα, και σιγά τα στελέχη…

Σιγά τα μεγάλα πολιτικά κεφάλαια δηλαδή…

Και σιγά την προσφορά τους.

Εδώ κάνει 20ετή σχεδόν καριέρα στη Βουλή η Έλενα Ράπτη… και θεωρείται και πετυχημένη!!!!!!

Για να μη πω πως αν αποφάσιζε να κατέβει για δήμαρχος θα έβγαινε με τα τσαρούχια, αφού ο ψεκασμός πάει σύννεφο στους ψηφοφόρους.

Και όμως… αν και όλοι περίπου ξέρουμε τι παίζει, το παραγοντιλίκι παραμένει  αρρώστια, όπως είναι ο τζόγος, ή τα ναρκωτικά, και για αυτό συνωστίζονται τα «στελέχη» στους κομματικούς διαδρόμους για το πολυπόθητο χρίσμα.

Κάποιοι ζουν από και για αυτό.

Άσχετα αν είναι ντουγάνια, και αν εγώ ως περιπτερούχος δεν θα τους εμπιστευόμουν το περίπτερο μου ούτε για δυο ώρες.

Και όμως.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως αντέχει ο Σαμαράς.

Την μια να διαπραγματεύεται με την Μέρκελ ή τον Πούτιν, και την άλλη να έχει να κάνει με τον Απόστολο, και τον … Πανίκα!

Να συναγελάζεται με τον Ροντούλη, για να ενισχύσει το κόμμα του… και δι αυτού την Ελλάδα.

Τι σχέση έχει δηλαδή ο Σαμαράς σαν άνθρωπος και πολιτικός με τον Ροντούλη, και τον  Πανίκα;

Θα τρελαθούμε;

Εκτός και αν όλο αυτό το μπάχαλο γίνεται εν γνώσει του, και αποτελεί μέρος του γενικότερου σχεδίου που έχει για το σαθρό κόμμα που κληρονόμησε, και που σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ούτε  είναι φίλα προσκείμενο σε αυτόν.

Αν είναι έτσι, τότε για μια ακόμη φορά του βγάζω το καπέλο, και τον χαρακτηρίζω ως μεγάλο σκακιστή, ή απλά γάτα.

Διότι αν πάψουμε να βλέπουμε τις όποιες εξελίξεις αποσπασματικά, και αν συνδέσουμε μεταξύ τους τις διάφορες τελείες, όλα αποκαλύπτονται σιγά σιγά, πλην όμως διακριτά.

Ο Σαμαράς έχει σχέδιο.

Τόσο για την χώρα, όσο και για την Νέα Δημοκρατία.

Και το εφαρμόζει μια χαρά…

Ας ελπίσουμε ότι θα του βγει.

Strange Attractor