Ο Σαμαράς πρέπει να σπάσει αυγά.

Ή αλλιώς, ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή…

Η μόνη πρακτική «πολιτική» εμπειρία που έχω, είναι το ότι εκλέχτηκα δυο τρεις φορές σε κάποια δευτερεύοντα αξιώματα, κάποιων δευτερευόντων συνδικαλιστικών οργάνων του χώρου εργασίας μου.

Και από τα οποία το μόνο που αποκόμισα ήταν κάκιστες εμπειρίες και θλιβερές αναμνήσεις, και μια γενική αποστροφή για τον συνδικαλισμό.

Ως εκ τούτου, είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσε να συμβουλεύσει τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, και πρωθυπουργό της χώρας, για το πώς θα πρέπει να προχωρήσει πολιτικά.

Για να φτάσει εκεί που έφτασε, κάτι παραπάνω ξέρει…

Ως πολίτης όμως που παρακολουθώ επισταμένως την πολιτική επικαιρότητα, αλλά και ως οπαδός του συγκεκριμένου προσώπου τον οποίο ξεχωρίζω από τον πολτό, θέλω να πιστεύω ότι έχω άποψη, και για αυτό συνεχώς την εκθέτω (και εκτίθεμαι).

Άσχετα αν αυτή η άποψη κάθε άλλο παρά ευνοϊκά διακείμενη είναι ως προς τα πολιτικά μας πράγματα γενικότερα, και ως προς τους πολιτικούς μας ειδικότερα.

Το έχω ξαναπεί, η μεγάλη μάστιγα της Ελλάδας είναι η κακώς εννοούμενη λειτουργία των κομμάτων, που έχει καταντήσει ασύδοτη κομματοκρατία.

Όσον αφορά στην ΝΔ, εδώ μιλάμε για την απόλυτη γαλάζια γλίτσα, μέσα από την οποία κάποιοι ελάχιστοι, με προεξάρχοντα τον πρόεδρό της, προσπαθούν να βάλουν τάξη στα της χώρας, σέρνοντας όμως πίσω τους το βαρίδιο του κόμματος, με όλη τη σαβούρα του.

Έλα όμως που χωρίς την ΝΔ, που αποτελεί κόμμα εξουσίας, τον Σαμαρά δεν θα τον ήξερε ούτε η μάνα του, όπως δεν ξέρουν οι μάνες τους πολλούς αξιόλογους πολιτικούς οι οποίοι βολοδέρνουν σε ασήμαντα πολιτικά σχήματα, ή απέχουν από τα κόμματα γενικώς.

Καλώς ή κακώς η ΝΔ είναι το όχημα του Σαμαρά προκειμένου να ξεδιπλώσει το όποιο ταλέντο του, που εγώ τουλάχιστον αναγνωρίζω πως υπάρχει σε τεράστιο βαθμό.

Αν οι εποχές ήταν νορμάλ, η γαλάζια γλίτσα θα είχε ήδη εξαφανιστεί από τον συγκεκριμένο, ο οποίος όπως έχει αποδείξει δεν μασάει από κανέναν μεγαλόσχημο παράγοντα ή ανθυποπαράγοντα.

Ένα απλό παράδειγμα είναι και οι πρόσφατες περιπέτειες του Γιακουμάτου, που αν και ο 153^ος βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αυτό δεν εμπόδισε τον Σαμαρά από το να τον αφήσει αβοήθητο στη τύχη του, για  να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του.

Για να μην αναφερθώ στην μισή ηγεσία της Χρυσής Αυγής που προαυλίζεται με τον Κουφοντίνα, και τον Ομάρ από το Αλγέρι στον Κορυδαλλό.

Οι εποχές όμως δεν είναι νορμάλ. Για αυτό και ο Σαμαράς μοιάζει ώρες ώρες να πνίγεται κι αυτός μέσα στον βούρκο της γαλάζιας γλίτσας.

Την έχει (δυστυχώς) ανάγκη, για να συνεχίσει το πρόγραμμα που έχει βάλει να κρατηθούμε στην ευρωζώνη, και να μην χρεοκοπήσουμε τελεσίδικα.

Και έτσι, έχει από τη μια τα διάφορα εσωκομματικά μαχαιρώματα, και τις μικροκομματικές διενέξεις για την όποια καρέκλα, ενώ από την άλλη καραδοκούν τα τσακάλια του Αλέξη, ή τα ψεκαστήρια του Καμένου.

Που αν τυχόν και πάρουν κεφάλι, βράστε όρυζα… ή μάλλον φακές Αιγύπτου, που θα αποτελούν και το μοναδικό μας φαγητό στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Τι πρέπει όμως να κάνει τώρα ο Σαμαράς προκειμένου να συνεχίσει;

Κατ αρχήν να σταματήσει τα πισωγυρίσματα.

Όταν αποφασίζεται κάτι, να προχωρά και να ολοκληρώνεται ασχέτως αντιδράσεων.

Κατά δεύτερον, πρέπει να πάρει κεφάλια.

Διότι όπως λέει και το παλιό αξίωμα του Μπίσμαρκ, για να φτιάξουμε ομελέτα πρέπει να σπάσουμε αυγά.

Και η Ελλάδα σήμερα όχι μόνο φτιάχνει ομελέτα αλλά στραπατσάδα, οπότε και τα αυγά θα πρέπει να σπάσουν οπωσδήποτε, και είναι πάρα πολλά.

Πέντε έξι «απλές» κινήσεις όμως αν κάνει, θα πάρει κεφάλι.

Ο πολύς ο κόσμος, παρά την δικαιολογημένη αγανάκτησή του, ξέρει πολύ καλά πως φάγαμε το γαϊδούρι, οπότε ας συνεχίσουμε και με την ουρά.

Εδώ που φτάσαμε, ψυχή που είναι να βγει ας βγει.

Δεν θέλει υπαναχωρήσεις, και μισοτελειωμένες προσπάθειες.

Και δεν θέλει πειράματα με τους ερασιτέχνες μάγους του Σύριζα, τον οποίον παρά τα 3 χρόνια απόλυτης ύφεσης, παρά την στυγνότητα των κυβερνητικών μέτρων, και παρά την οικονομική δυσπραγία, δεν του δίνει δημοσκοπικά πάνω από 25% στη καλύτερη περίπτωση.

Άρα ο πολύς ο κόσμος, η σιωπηρή πλειοψηφία, θέλει να συνεχίσει ο Σαμαράς.

Και καλά θα κάνει να το καταλάβει και ο ίδιος, και να αγριέψει λίγο, προχωρώντας στα βασικά διαρθρωτικά μέτρα που τόσο έχει ανάγκη η χώρα, και για τα οποία τον πολεμούν οι αναχρονιστικές πλην όμως παντοδύναμες συντεχνίες.

Τι πρέπει και μπορεί να κάνει;

Κατ αρχήν να μη μασήσει απ’ τους αγρότες.

Σε δεύτερη φάση να προχωρήσει στο κανονικό άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (βλ. φαρμακοποιούς) χωρίς να κάνει πίσω σε κανέναν.

Να τα βάλει για παράδειγμα με τους χρυσοποίκιλτους υπαλλήλους της Βουλής, που μάλιστα πέρσι τον εκβίασαν στυγνά.

Να ολοκληρώσει (αν ποτέ άρχισαν) τις τελεσίδικες καταργήσεις περιττών δημοσίων οργανισμών (π.χ. Κωπαΐδα, κλπ).

Να απλοποιήσει την φορολογία ριζοσπαστικά.

Να ενισχύσει την αστυνόμευση και να δώσει βάρος στην δημόσια ασφάλεια και στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.

Να δώσει σαφείς εντολές όσον αφορά στην αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, και να καλύψει τα όργανα που θα κληθούν να εφαρμόσουν αυτές τις εντολές.

Να ανοίξει επιτέλους τον φάκελο της λίστας Λαγκάρντ.

Να συνεχίσουν οι έρευνες και οι διώξεις όσων μεγαλόσχημων έχουν βάλει το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι.

Να μειώσει τους βουλευτές σε 200 το πολύ.
Να περικόψει τα προνόμιά τους.

Να βρει τρόπους να ενισχύσει τους μικροσυνταξιούχους, έστω κόβοντας από αλλού (π.χ. τις δαπάνες που θα δίναμε για τους 100 βουλευτές που θα μειώσει).
Να μειώσει οπωσδήποτε τα διόδια.

Να στηρίξει  την δημόσια υγεία, ακόμη κι αν χρειαστεί να συγκρουστεί με τα συμφέροντα των συντεχνιών που λυμαίνονται τα νοσοκομεία αλλά και την αγορά φαρμάκων.

Να συνεχίσει την συνεργασία με το Ισραήλ, και να βάλει επιτέλους μπροστά το ζήτημα των ΑΟΖ μας.
Και άλλα  διάφορα, που όμως δεν κοστίζουν πολύ.

Αν κάνει όλα αυτά (ή έστω αν τα προσπαθήσει), τότε σε συνδυασμό με το πρωτογενές πλεόνασμα, ίσως καταφέρει και διαπραγματευτεί με νέο αέρα με την Μερκελ, και τους λοιπούς δανειστές μας.

Ο Σαμαράς δεν έχει τίποτα να χάσει πλέον.

Έτσι κι αλλιώς, εδώ που φτάσαμε, οι περισσότεροι τον «απεχθάνονται» διότι του έτυχε να μας κυβερνήσει στην πιο δύσκολη φάση της σύγχρονης ιστορίας μας.

Οπότε, ας συνεχίσει χωρίς πισωγυρίσματα αυτό που ξεκίνησε, και όπου βγει.

Διότι καλώς ή κακώς, με όσους τουλάχιστον μιλάω εγώ, νεοδημοκράτες και μη, αυτό που βγαίνει είναι ότι εδώ που φτάσαμε δεν αξίζει να κλωτσήσουμε την μισογεμάτη καρδάρα.
Εξάλλου, καραδοκεί ο κίνδυνος του εναλλακτικού Αλέξη, οπότε ο οποιοσδήποτε νουνεχής, έστω και αντισαμαρικός, ξέρει ότι αυτός είναι η μόνη λύση.

Όλοι δηλαδή προτιμούν έναν Σαμαρά που θα πάρει κεφάλια, παρά έναν Σαμαρά έρμαιο στις δημοσκοπήσεις των πουλημένων ΜΜΕ, και στους λαϊκισμούς της αντιπολίτευσης.

Και όσον αφορά στις δημοσκοπήσεις, να μη ξεχνάμε ότι αυτοί που είναι να ψηφίσουν Αλέξη θα τον ψηφίσουν ούτως ή άλλως, γαία και πυρί μιχθήτω. Ο Σαμαράς όμως θα πρέπει να προσβλέπει στο 30% που είναι οι αδιευκρίνιστες ψήφοι, και που με κάποιες μεθοδευμένες κινήσεις μπορεί να τις κερδίσει, και τότε άντε γεια Σκουρλέτη!

Και όσον αφορά στα φαιδρά παρατράγουδα με τις υποψηφιότητες των νεοδημοκρατών (ειδικά στη Θεσσαλονίκη), η συμβουλή μου είναι να τους γράψει κανονικά, και η ΝΔ να μη δώσει το περίφημο χρίσμα σε κανέναν.

Σιγά τα στελέχη, εδώ που τα λέμε.

Στις δε ευρωεκλογές, είναι η ευκαιρία του πρωθυπουργού να δείξει αυτό που πάντα έχει κατά νου: Την οριστική και εκ βάθρων αποστασιοποίηση από το φαύλο παρελθόν των αφισοκολλητών και των γόνων.

Να φτιάξει δηλαδή ένα ψηφοδέλτιο από άγνωστα, ικανά, καταρτισμένα άτομα, που θα εκπροσωπήσουν την χώρα, αλλά και το όραμά του, επάξια στην Ευρώπη.
Όχι προϊόντα του κομματικού βυζαντινισμού.

Τα είδαμε και τα μεγαλοστελέχη του κομματικού σωλήνα…

Αυτά.

Strange Attractor

ΥΓ-Το κυριότερο που θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός είναι να βγει προς τα έξω, και να μιλήσει στον λαό, όπως μόνο αυτός ξέρει, με τον δικό του τρόιπο, και με απλή γλώσσα, σχετικά με το όραμα και το σχέδιο του, και για το που πάμε.
Είναι κρίμα αυτό που συμβαίνει, ο μέσος δηλαδή Έλληνας να τον θεωρεί ως έναν ακόμη  ξύλινο πολιτικάντη, την στιγμή που είναι ο πιο ανθρώπινος από όλους τους πολιτικούς που έχουν περάσει ποτέ, και αυτό το αναγνωρίζει όποιος τον γνώρισε έστω για 2 λεπτά, ασχέτως κομματικής προέλευσης. Καρατσεκαρισμένα...
ΥΓ 2- Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε πριν γνωστοποιηθεί η απόφαση για σταυρούς στις ευρωεκλογές, οπότε η τελευταία παράγραφος δεν έχει πλέον νόημα.