Παραγοντιλίκια και… ΜΚΟ.

Πολλές φορές στην Βουλή,  συναντώ ανθρώπους που δεν γνωρίζω ούτε από πού έρχονται ούτε τι ακριβώς κάνουν εκεί.

Δεν μιλώ για τους υπαλλήλους ή τους βουλευτές, αλλά για κάποιους άλλους  γραβατωμένους τύπους που κυκλοφορούν με μια υπέρμετρη άνεση και αν είσαι ανυποψίαστος λες, αυτός τώρα κάποιος σπουδαίος πρέπει να είναι, καλύτερα να μην ρωτήσω.

Κάτι μεταξύ πολιτευτή και παράγοντα...

Το...  είδος αυτό, το τελευταίο διάστημα, δεν έχει τόση ζήτηση, θυμάμαι όμως πως από την αρχή μέχρι τα τέλη της προηγούμενη δεκαετίας, που οι δουλειές πήγαιναν καλά και η κρίση δεν μας είχε χτυπήσει την πόρτα,  απόλαυσε τις πιο μεγάλες στιγμές του!

Ο υπουργός μόλις έβλεπε τον τύπο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τον χαιρετούσε εγκάρδια, τον ήξερε δεν τον ήξερε, κάποιες φορές μόλις απομακρυνόταν μπορεί να ρωτούσε.

Μου θυμίζεις ποιός είναι αυτός;

Άλλοτε πάλι τον γνώριζε περισσότερο απ' όσο φανταζόταν κάποιος ανυποψίαστος.

Ποιος είναι, πόσο πρόθυμος είναι και που δραστηριοποιείται επαγγελματικά.

Εκείνος από την άλλη, ήξερε τους πάντες, μιλούσε στον ενικό, έσπευδε να ψιθυρίσει κάτι στο αυτί του πολιτικού και προσπαθούσε να κλείσει επιτόπου το ραντεβού να τα πούνε από κοντά στο υπουργείο.

Στο πορτοφόλι του είχε και φωτογραφίες με υπουργούς  και κυβερνητικά στελέχη, είτε από μια συνάντησή του στη Βουλή, είτε από μια αποστολή στο εξωτερικό, που έδινε δυνατότητες για  πιο χαλαρές και οικείες πόζες.

Οι φωτογραφίες αυτές ήταν ένα είδος συστατικής επιστολής.

Τις εμφάνιζε όταν έπρεπε να επιβεβαιώσει πως είναι άνθρωπος του στενού περιβάλλοντος του τάδε...

Ένα γραφείο στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών, πρόσθετε, προφανώς, περισσότερο κύρος και αίγλη στο πρόσωπό τους και κάποιοι απ' αυτούς επιχείρησαν να το εξασφαλίσουν κατά καιρούς, με διάφορα μέσα.

Τα βλέπαμε, όλοι τα βλέπαμε να συμβαίνουν γύρω μας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά τα προσπερνούσαμε ή μάλλον μας προσπερνούσαν...

Τα σκέφτομαι όλα αυτά με αφορμή την προφυλάκιση του δημοσιογράφου-Προέδρου ΜΚΟ, ο οποίος άφησε κι αυτός το δικό του στίγμα στη Βουλή των Ελλήνων.

Διαπιστεύτηκε σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και εξασφάλισε (παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται για εργαζόμενους σε περιοδικά ) ένα γραφείο εντός του ναού της δημοκρατίας, στην αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών, όπου είχε καθημερινή παρουσία.

Παρά το γεγονός ότι η συνεργασία του με το περιοδικό σταμάτησε, παρέμεινε διαπιστευμένος και -όπως έλεγε σε συναδέλφους- εργαζόταν σε ένα αμερικάνικο έντυπο, το οποίο ουδείς γνωρίζει.

Τον τελευταίο χρόνο ωστόσο αραίωσε τις επισκέψεις του.

Αλλά το γραφείο, γραφείο.

Του ήταν προφανώς αδύνατον να το αποχωριστεί γι᾽αυτό και αποφάσισε να κρατήσει τα κλειδιά των συρταριών του.

Για να ανοίξουν τα συγκεκριμένα συρτάρια θα χρειαστεί τώρα εισαγγελική παρέμβαση ώστε να διαπιστωθεί έαν υπάρχουν στοιχεία που σχετίζονται με την υπόθεση που ερευνάται...

Κατερίνα Γκίκα

Protagon