Η Παιδεία της Αποβλάκωσης!

Στη χώρα που στα σκοτάδια ψάχνει την Ανάπτυξη και την Παραγωγικότητα, γεμάτη με τύπους που ουρλιάζουν «Σαμαρά πού είναι η Ανάπτυξη;;;» και Κυρίες Ρεπούσες που ψάχνονται για την άλλη πλευρά της Ιστορίας, ε δε μπορώ, θα τα γράψω χύμα γιατί ειλικρινά σιχάθηκα τα κροκοδείλια δάκρυα και τις μπαρούφες που ακούω από το πρωί ως το βράδυ!

Χρόνια τώρα έχω σιχαθεί τον εαυτό μου να βλέπω μία νεολαία η οποία είναι εντελώς αποβλακωμένη, όχι γιατί φταίει η ίδια, αλλά γιατί την διαφεντεύει ένα σύστημα άρπα - κόλλας και τσαπατσουλιάς, αρχής γενομένης από τον τρόπο που γίνονται τα μαθήματα στα σχολεία, έως τον τρόπο που προσπαθούν τα διάφορα κατά καιρούς ελληνικά εκπαιδευτικά συστήματα να «εμφυσήσουν» το «πνεύμα καινοτομίας» στα παιδιά μας, για να τα διαμορφώσουν έτσι ώστε να είναι σε θέση να διαμορφώσουν αυτά με τη σειρά τους την Ελλάδα του αύριο.

Την Ελλάδα της Ανάπτυξης, της Καινοτομίας και του brand naming!

Είμαι στην τυχερή άτυχη θέση  να έχω ένα παιδί στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ένα παιδί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Και έχω και ακόμη μία τυχερή άτυχη θέση: να δουλεύω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Οπότε όπως καταλαβαίνετε, εδώ μιλάμε για ένα εκρηκτικό μίγμα παραστάσεων και βιωμάτων που όλο μαζί έρχεται και δένει και κατευθείαν μου λύνει απορίες που μου γεννιούνται όταν ασκώ το “λειτούργημά” μου.

Όπως π.χ., γιατί τα παιδιά σήμερα δε μπορούν να έχουν μία συνθετική σκέψη, γιατί δεν στρώνουν τον κώλο τους να διαβάσουν και να τελειώσουν τις σπουδές τους στους προβλεπόμενους χρόνους (άπειρες περιπτώσεις φοιτητών που παίρνουν πτυχίο σε χρόνο πέραν της δεκαετίας), γιατί δεν είναι σε θέση να δουλέψουν με απλές συνεπαγωγές στο μυαλό τους, γιατί είναι τόσο αδιάφορα για τις υποχρεώσεις τους στο πανεπιστήμιο, γιατί τελικά γίνονται πολίτες που αντί να αλλάξουν τα πράγματα, συντηρούν το ίδιο άρρωστο διαχρονικό κλίμα στην πατρίδα μου, στέλνοντας στην πολιτική την συνεχώς ίδια ανακυκλούμενη σαβούρα, δηλαδή ανθρώπους χωρίς νέες πρωτότυπες ιδέες, χωρίς όραμα, χωρίς κάτι που να τους κάνει να είναι διαφορετικοί…

Τα πράγματα όμως είναι τόσο απλά!

Τι να περιμένω από τους νέους ανθρώπους, όταν από το δημοτικό σχολείο ακόμη, ξεκινάει η αποβλάκωση σε όλο της το μεγαλείο;

Όταν υπάρχουν δάσκαλοι οι οποίοι θέλουν να πραγματοποιήσουν οι μαθητές τους τα απραγματοποίητα όνειρά τους…

Να τους κάνουν ποιητές, φιλόσοφους, καλλιτέχνες, ψαγμένους, επικοινωνιακούς, με την αίσθηση της ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ προσπάθειας σε όλα, με την εξαμβλωτική έμφαση σε ό,τι δεν απαιτεί προσπάθεια, διότι πολύ απλά ούτε και οι ίδιοι προσπαθούν!

Πραγματικά αναρωτιέμαι, πόσοι από τους δασκάλους της δημοτικής εκπαίδευσης, προετοιμάζονται για το μάθημα της επόμενης ημέρας. Κάθονται το προηγούμενο βράδυ κι ανοίγουν το βιβλίο, ετοιμάζουν ασκήσεις, ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΥΝ τα δύσκολα θεματικά πεδία, παίρνουν μολύβι και χαρτί και κρατάνε σημειώσεις, διαβάζουν άλλα βιβλία για την ενίσχυσή τους και την επόμενη μέρα προσέρχονται πάνοπλοι στο να αντιμετωπίσουν 25 μαθητές που ασυναίσθητα ΔΙΨΑΝΕ για μάθηση, είναι σφουγγάρια ξερά που θέλουν να μάθουν, ακόμη κι αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει μέσα τους.

Αναρωτιέμαι πόσοι δάσκαλοι γνωρίζουν ότι έχουν στα χέρια τους το μέλλον της Ελλάδας μου, για να το προετοιμάσουν να γίνει η ελπίδα ης πατρίδας μου και όχι μία από τα ίδια με αυτούς που με τη νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας και του εμετικού συνδικαλιστικού συντεχνιακού αγώνα των προνομίων και των κεκτημένων έβαλαν το λιθαράκι τους για να φτάσουμε στην Ελλάδα του χαβαλέ, της μίζας, των συμφερόντων και των συνδικαλιστών που έπαιζαν χρηματιστήριο και έτρεχαν σε συνέδρια των οργάνων τους μετά του οφελίμου φυσικά!

Αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα αντέξω να ακούω το παδί μου να μου φωνάζει “δε μας το εξήγησε αυτό ο δάσκαλος” ή μας είπε “μόνο αυτό να διαβάσετε, τα άλλα δε χρειάζονται”,  ενώ ο ίδιος δάσκαλος με ηδονή τους βάζει να διαβάζουν και να ερμηνεύουν ποιήματα διαφόρων “μεγάλων ποιητών” ή να παίζουν σε ολοήμερα θεατρικά σκετσάκια για την γιορτή του Πολυτεχνείου, βάζοντάς τα να τιμούν όλη εκείνη τη γαμημένη Γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα, χωρίς να κάνουν ούτε μία γαμημένη αναφορά στον Μέγα Αλέξανδρο, για να μη θεωρηθούν εθνικιστές…

Θυμάμαι, όταν πήγαινα δημοτικό, οι γονείς μου με έστελναν σε ένα αυστηρότατο ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα.

Μας είχαν ψοφήσει με τους “επαναστάτες” της χούντας και τα στρατιωτικά εμβατήρια και τελικά πέτυχαν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελαν!

Ε, αυτό ακριβώς κάνουν κι αυτοί τώρα!

Τους έχουν φλομώσει στην κουλτούρα και την soft παιδεία, και τους έχουν αποβλακώσει τόσο πολύ, που τους φτάνουν στο σημείο να κοροϊδεύουν το Πολυτεχνείο, να φωνάζουν «Ψωμί - Μπριζόλα - Κόκα Κόλα» και να εκχυδαΐζουν τα πάντα!

Μου είναι αδιανόητο πώς ανέχονται αυτοί οι δάσκαλοι να κάνουν τέτοια ζημιά στις ψυχές αυτών των παιδιών!

Τι μπορούν να νιώσουν τα παιδιά αυτά, από όλα αυτά που νιώσαμε εμείς, όταν σήμερα πλέον, το μόνο που έχουν από παραστάσεις είναι τα iPads, iPhones και έναν άλλον κόσμο, γεμάτο Επανάσταση, αλλά Επανάσταση της Πληροφορίας και της Τεχνολογίας!

Και από την άλλη, αντί αυτοί οι δάσκαλοι να πιάσουν το νόημα και να τους βάλουν στο παιχνίδι της καινοτομίας και της τεχνολογίας, δένοντας με έξυπνο τρόπο τα μαθηματικά των κλασμάτων και των δεκαδικών με ό,τι τεχνολογικό επίτευγμα υπάρχει σήμερα, προσπαθούν εκεί πεισματικά να τους μεταδώσουν πρότυπα του χθες, πρότυπα παλιά, πρότυπα που δούλεψαν μέχρι κάποιο σημείο, είτε για καλό, είτε για κακό, αλλά είναι πλέον παρωχημένα!

Και φυσικά τα ίδια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση!

Διδασκαλία χωρίς σύστημα! 

Οι μαθηματικοί στον κόσμο τους, «να μάθετε απ’έξω τη θεωρία! Αυτή ρωτάνε στις εξετάσεις!» και από την άλλη να μη μπορεί ο μαθητής να συνθέσει τα δεδομένα και να λύσει μία απλή άσκηση γεωμετρίας με συμπληρωματικές γωνίες, «θα γράψετε test μεθαύριο, αλλά από τη σελίδα ΧΧ έως και τη σελίδα ΧΧ+3, δε θα διαβάσετε», δηλαδή είναι ηλίθιοι αυτοί που έκριναν ότι το βιβλίο πρέπει να διδαχθεί αλλά με την προϋπόθεση ότι κάποια κομμάτια του είναι εκτός ύλης, η απόλυτη εμετική τσαπατσουλιά του συστήματος...

Η γεωγραφία να μιλά για παροχές ποταμών σε κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο και ο φυσικός να μην τους έχει καν διδάξει τι σκατά κάνει η φυσική και οι μονάδες μέτρησης και γιατί μας παιδεύουν έτσι όλα αυτά...

Και όλα αυτά από ανθρώπους οι οποίοι είναι απλά κουρασμένοι! Κουρασμένοι γιατί τελειώσανε οι διακοπές, κουρασμένοι γιατί κάνουν τα παιδιά πολλή φασαρία στην  τάξη, κουρασμένοι γιατί έπεσε ο μισθός τους, κουρασμένοι γιατί είχαν συνέλευση του συνδικαλιστικού τους οργάνου!

Άνθρωποι που έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους να ψάχνουν στα μάτια των μαθητών τους να δούνε αν μπορούν να τους «γοητεύσουν» με αυτά που τους «πλασάρουν», αν μπορούν να τους δώσουν ένα Όραμα, αν μπορούν να τους δώσουν να καταλάβουν ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ! Να τους δώσουν να καταλάβουν ότι δεν πηγαίνουν στο σχολείο διότι έτσι πρέπει αλλά διότι ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ!

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα πρέπει να φτιάξουν τη νέα Ελλάδα!

Με τη μέγιστη προσπάθεια, χωρίς γκρίνια, χωρίς ραθυμία και δυσθυμία αλλά με το χαμόγελο για τη Γνώση που θα τους μεταφέρεται αλλά κυρίως θα τους μεταδίδεται!

Δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι το παιχνίδι χάνεται μέρα με την ημέρα. Πιστεύω ότι βρισκόμαστε όλοι μαζί σε μία Παιδεία - βάλτο.

Με πολύ λάσπη που μας κρατά κολλημένους στον πάτο.

Που ασθμαίνοντας προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου, αλλά αυτό το κάπου είναι σάπιες ρίζες που ξεριζώνονται και ξαναβουλιάζουμε…

Κι όλη αυτή η κατάσταση μας κάνει να παραπονιόμαστε που δεν εμφανίζεται κάτι καινούργιο. Κάτι διαφορετικό!

Ή ακόμη και να χλευάζουμε το διαφορετικό, όταν αυτό δουλεύει αόκνα για να παράγει, να καινοτομήσει, να φτιάξει, να οραματιστεί!

Ας είναι... Λίγα χρόνια ακόμη θα είμαι παραγωγικός.

Το ξέρω ότι δε θα προλάβω να δω κάτι διαφορετικό, και στην Παιδεία μας.

Και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει αυτή η όδευση στον πάτο.

Όπου όλοι μας, όντες κολλημένοι στη λάσπη και το τέλμα, θα αναζητούμε τις «επαναστάσεις», όντες όμως και αποβλακωμένοι.

Όλοι μας!

Νεύτων

ΥΓ. Για τυχόν ορθογραφικά λάθη, φταίω αποκλειστικά και μόνον εγώ.

Και όχι οι δάσκαλοί μου!

Απλά, δε φρόντισα να «σετάρω» σωστά τον αυτόματο ορθογράφο στον κειμενογράφο μου...