Να πως χτίζεται το μέλλον…. Ο Χείμαρρος!

Εδώ και καιρό που μέσα από το διαδίκτυο ασχολούμαι κι εγώ με τα «κοινά», ανακάλυψα ότι η χώρα μας έχει ένα τεράστιο κενό εξουσίας.

Η πολιτική μας τάξη δεν καλύπτει πλέον τις ανάγκες της χώρας.

Και πιο ειδικά της νεολαίας…

Και αυτό μου το λένε διάφοροι όπου βρεθώ και όπου σταθώ.

«Βρε συ Strange», μου είπαν τις προάλλες κάποιοι φοιτητές που γνώρισα σε ένα ουζερί της Άνω πόλης, «κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει… γιατί δεν κάνεις κάτι»;

Η αφορμή ήταν μάλλον κάτι που έγραψα, ή κάτι που ψέλλισα σε κάποια ουζοκατάνυξη.

Με κυριότερη πάντα αφορμή την πολιτική μας κατάσταση που παραπαίει.

Και το ερώτημα που μου τίθεται καθημερινά είναι το αγωνιώδες «τι θα κάνουμε»;

Ακόμη και από όλους όσοι έχουν ήδη επιλέξει παράταξη, και ξέρουν πάνω κάτω τι θα ψηφίσουν.

Παρόλα αυτά πνίγονται.

Υπάρχει αδιέξοδο.

Και για αυτό, μπαίνω σε σκέψεις.

Και αρχίζω να αναλογίζομαι ότι ίσως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένας Χείμαρρος…

Δεν είναι δική μου η ιδέα.

Είναι των παιδιών που με βρήκαν στη παιδική χαρά.

Της παρέας των μηχανόβιων που γνώρισα στο Ζαγκλιβέρι.

Των τζάνκιδων που με τηλεφώνησαν ψάχνοντας για μπάφους.

Των αγροτών που συνάντησα στο μπλόκο του αεροδρομίου, και με τους οποίους μοιραστήκαμε κοψίδια, κόκκινο κρασί, και τραγουδήσαμε τα αντάρτικα της Πέγκυς Ζήνας…

Αυτών που με φώναξαν για να παίξουμε Pro Evolution…

Της Σούλας της κομμώτριας που με κούρεψε πριν από τρεις μέρες…

Όλοι αυτοί μαζί είναι ο χείμαρρος που ονειρεύομαι, και που θα ξεπλύνει την χώρα.

Και μετά είναι οι γυναίκες του δρόμου, που κάθε βράδυ βλέπω στα πεζοδρόμια γύρω από τα δικαστήρια.

Είναι οι μετανάστες που περιμένουν στη γωνία για κανένα μεροκάματο, ή κανέναν τουρίστα που να περνάει αμέριμνος με κρεμασμένη την κάμερα στον ώμο.

Είναι οι τραβεστί, που το σύστημά μας τους έχει φτύσει, στερώντας το δικαίωμα στο όνειρο….

Είναι οι φοιτητές, που όλη μέρα πίνουν φραπέδες στα στέκια τους, περιμένοντας την σχολή τους να ανοίξει και να τους μοιράσει βιβλία.

Είναι οι νέοι επιστήμονες, που παρά τα πολλά πτυχία, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αφού πλέον δεν υπάρχει καμία θέση διευθυντού διαθέσιμη άμα τη αποφοιτήσει τους….

Είναι η κοπελιά στο ταμείο του Καρφούρ, που με κοιτάζει όλο αγωνία την ώρα που μου «χτυπάει» το μαύρο χαβιάρι, και τα τις κονσέρβες με γεύση γαρίδας για τον σκύλο μου.

Είναι ο φίλος μου ο Λάκης, που πλέον δεν έχει αρκετά χρήματα για να κινήσει το Χάμερ του..

Ή ο Κούλης,  ο παλιός συμμαθητής, που δεν μπορεί πια να θερμάνει την εσωτερική πισίνα στο Πανόραμα… εκεί που περάσαμε τόσες και τόσες αμέριμνες νύχτες ακούγοντας Τζον Τίκι...

Είναι όλοι αυτοί ανάκατα.

Στη Θεσσαλονίκη, στο Τσοτύλι, στον Λαγκαδά, και στο Πετρίτσι…

Όλη μέρα συζητάω και ανταλλάσσω απόψεις με όλους αυτούς τους καθημερινούς ανθρώπους, που θέλουν να μπω μπροστά και να τους εκπροσωπήσω.

Και δεν με ρωτάνε πως και τι… δεν με ρωτάνε τι σχέδιο έχω.

Απλά ξέρουν πολύ καλά ότι μπορώ. Με εμπιστεύονται.

Και είτε το λένε απερίφραστα, είτε το αφήνουν να εννοηθεί, το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί με θέλουν μπροστάρη τους.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ως Strange  έχω γνωρίσει από κοντά όλους τους πολιτικούς ηγέτες. Όλοι μπορούσαν μόνοι τους.

Έλεγες στον ένα «βοήθα να γίνει αυτό», σου απαντούσε «όχι τώρα - όταν θα γίνω πρωθυπουργός». Άνθρωποι χωρίς κανένα δείγμα γραφής πουθενά, να τους ακούς να λένε «όταν θα έρθω στα πράγματα θα τα αλλάξω όλα».

Πώς; Δούλεψες; Έχεις ανεβάσει έστω ένα ρολό μαγαζιού στη ζωή σου; Κατάφερες ποτέ κάτι μόνος σου; Όχι!

Έχουν όμως το κληρονομικό χάρισμα της πολιτικής. Σαν τον Πιτ Παπαδάκο ένα πράγμα…

Ε λοιπόν, αυτή η θλιβερή μειοψηφία  δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας.

Χρειαζόμαστε εμείς.

Η τσακισμένη πλειοψηφία.

Και είμαι έτοιμος να μπω μπροστά και να γονατίσω τα συμφέροντα.

Να δω τα κοινωνικά, πολιτικά, και οικονομικά προβλήματα με ένα νέο μάτι.

Το δικό σας και το δικό τους (το μάτι των γονατισμένων).

Την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα.

Τα ουζερί, τα μπαράκια, και τα καφέ.

Μπορεί ακόμη και τα σκυλάδικα να συνεισφέρουν… αρκεί να τα δώσουμε μια ευκαιρία.

Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να επενδύσουμε δυναμικά και έξυπνα σε αυτά. Χώμα – γεωργία, κτηνοτροφία, λαϊκά άσματα.

Ήλιος – ενέργεια αλλά και υγεία και ευτυχία-ευεξία.

Θάλασσα – ψάρια, χταποδάκι, τσίπουρο και τουρισμός.

Φράγματα, πριτι μπρα, Μικέλ, πορνεία…

Πολιτισμός δηλαδή.

Για να φύγουμε όμως μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα. Πρέπει επειγόντως να μειώσουμε την απόσταση που μας χωρίζει από το πρόβλημα.

Να αφήσουμε τους βαρύγδουπους τίτλους (υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού – δηλαδή; υπουργός Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – ο ΟΗΕ προσωποποιημένος δηλαδή!) και να πιάσουμε δουλειά.

Ο ένας στα δημοτικά και τα γυμνάσια.

Ο άλλος στα πανεπιστήμια και την καινοτομία.

Ο τρίτος στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους.

Εκεί είναι που χρειαζόμαστε χέρια.

Χέρια καθαρά,

Για να δουλέψουνε στα διόδια και στα φράγματα.

Για να ξανασηκωθεί όρθια η Ελλάδα.

Και ο τελευταίος στα μπουζουκτσίδικα. Εκεί που σφυρηλατείται η ελληνική παιδεία.

Και βέβαια ένας υπουργός για την ελιά και τα χωράφια.

Γιατί όχι και στα ίντερνετ καφε;

Ένας δηλαδή πολιτικός σε κάθε τομέα, μαζί με έναν τεχνοκράτη γενικό γραμματέα – οικουμενικό ει δυνατόν- με θητεία εικοσαετή και γενικούς διευθυντές αξιολογημένους κατά προτεραιότητα (αύριο κιόλας).

Τόσα ΙΕΚ υπάρχουν… τόσοι απόφοιτοι!

Πρέπει να τους αξιοποιήσουμε.

Στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα, εχθροί μας είναι οι λαϊκιστές, οι εθνικιστές, οι ευρωσκεπτικιστές, και οι γαύροι.

Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Η γκόμενά μας.

Πρέπει να την αγαπήσουμε, χωρίς κατ ανάγκη να τη παντρευτούμε.

Και εδώ θέλω να γίνω ξεκάθαρος. Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο δεν μπορούν - φάνηκε!- να της δώσουν νέα ορμή.

Ας κάνουν λοιπόν στην άκρη.

Είμαι έτοιμος να καλύψω το κενό που θα παρουσιαστεί.

Μαζί με εκλεκτούς φίλους.

Γι' αυτό λοιπόν πείστηκα, και μαζί με τα κολλητάρια μου αποφασίσαμε να κάνουμε τον «ΧΕΙΜΑΡΡΟ».

Να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά φέρνοντας νερό από το βουνό.

Και πού θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας, ρωτάνε οι κομπλεξικοί κακότροποι;

Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Θεοδωράκη.

Που χθες παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα σέντσια των πολλών.

Έτσι κι εμείς  ζητάμε από όλους «ένα μέχρι δέκα ευρώ».

Το πώς ακριβώς, θα το μάθετε τις επόμενες ώρες, απ' τον ΟΡΘΟΓΡΑΦΟ.

Που θα αποτελέσει το βήμα μας… την Πράβδα των καταπιεσμένων.

Προς το παρόν ετοιμάστε τα δέκα ευρώ (και όχι το ένα – ελπίζω).

Και μπείτε κι εσείς στον ΧΕΙΜΑΡΡΟ.

Συντονιστείτε δηλαδή στο μέλλον…

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να αλλάξουμε συνήθειες.

Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αλλάξουμε ζωή.

Καλημέρα λοιπόν και ελπίζω να συναντηθούμε.

Κυρίως στις κάλπες…

Τολμήστε το.

Για τον ΧΕΙΜΑΡΡΟ

Ο Γενικός Γραμματέας

Strange Attractor

ΥΓ- Την ώρα που τα ιδρυτικά μέλη του Χειμάρρου ζυμώνονταν, και το καταστατικό ήταν υπό επεξεργασία, ένας νέος άνεμος έπνευσε, δίνοντάς μας κουράγιο.
Μας τηλεφώνησε η θρυλική Γιούλα Μπουρδόλη, η οποία δήλωσε την συμπαράστασή της στο νέο αυτό αγνό ξεκίνημα.
Απόψε θα αποφασίσουμε αν θα ηγηθεί του ευρωψηφοδελτίου μας, ή αν θα την κρατήσουμε ως εφεδρεία για τις εθνικές εκλογές.
Ευχαριστούμε Γιούλα.
Τρέμε Τζίμερε, και συ Κατσανέβα....