Το ξέρω, αλλά είναι στη φύση μου….

Όλοι ξέρουμε το περίφημο παραμύθι με τον βάτραχο και τον σκορπιό, που παρότι ο πρώτος βοήθησε τον δεύτερο να διασχίσει το ποτάμι, κουβαλώντας τον στη πλάτη, εκείνος μόλις έφτασαν απέναντι τον τσίμπησε ύπουλα….

«Είναι στη φύση μου», δικαιολογήθηκε…

Και αυτό το μικρό παραμύθι μου ήρθε στο μυαλό μετά από μια συνάντηση που είχα χθες βράδυ με τον παιδικό μου φίλο τον Γ.

Ο Γ. είναι δημόσιος υπάλληλος εδώ και πολλά χρόνια.

Αλλά όχι το είδος που νομίζετε.

Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι «συνάδελφοί» του τον έχουν βάλει στο κάδρο, στοχοποιώντας τον, μέσα στα διαχρονικά πανανθρώπινα πλαίσια του να κατεβάζουμε βιαίως όσα δεν μπορούμε να φτάσουμε.

Και πιο πολύ απ’ όλους, τον κατεβάζουν οι συνδικαλιστές «συνάδελφοί» του, αυτοί δηλαδή που αράζουν ολημερίς, με μόνο καθήκον τους την προάσπιση της ατιμωρησίας και του ραχατιού.

Οπότε ο Γ. τους χαλάει τη μανέστρα.

Ξέχασα να αναφέρω ότι εδώ και 2-3 χρόνια ο Γ. είναι και αντ’ αυτού προϊστάμενος σε ένα νευραλγικό κομμάτι μιας νευραλγικής υπηρεσίας.

Και έγινε προϊστάμενος διότι αρνήθηκαν να γίνουν όλοι οι κατά τα άλλα ευσυνείδητοι συνάδελφοί του, που ακούν τη λέξη ευθύνη και τρέχουν σαν τρελοί.

Κι από τότε τρέχει ο ίδιος και δεν φτάνει, μη γνωρίζοντας από πού θα του’ρθει η επόμενη πισώπλατη μαχαιριά.

Το τι πόλεμο δέχεται είναι άλλο πράγμα.

Έφτασε χθες σε σημείο να μου πει πως γνώρισε το δημόσιο και μίσησε τον άνθρωπο!

Επαναλαμβάνοντας συνεχώς το «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».

«Τι εννοείς»; του είπα; «Πες κανένα παράδειγμα…»

«Που να αρχίσω και που να τελειώσω; Στην άλλη, που απουσίαζε λόγω προσωπικού σοβαρού ζητήματος από τη δουλειά της για ένα ολόκληρο χρόνο, και εγώ την κάλυπτα;

Και που όταν επέστρεψε αν πρώτα δεν με μιλούσε μια, μετά μου έκανε μέχρι  και βουντού;

Να σου πω για κάποιον επαγγελματία επιστήμονα της κοπάνας, που απουσιάζει ως «άρρωστος» ως και 80 μέρες το χρόνο, με διάφορα χαρτιά, και από το πρωί μέχρι το βράδυ τα έχει μαζί μου συκοφαντώντας με και σαμποτάροντας όσο μπορεί;

Γιατί; Μη ρωτάς… είναι στη φύση του ανθρώπου…».

«Και οι προϊστάμενοι; Οι συνδικαλιστές; Αυτοί τι κάνουν»;

Οι πρώτοι φοβούνται και τη σκιά τους, αφού συνήθως έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, και που να μπλέκουν τώρα… και οι άλλοι απολαμβάνουν δόξες και προνόμια παραγοντίζοντας υπέρ των ψηφοφόρων τους, και πουλώντας τους προστασία και κάλυψη με αντάλλαγμα την ψήφο». 

«Και πως αντέχεις; Πως τα βγάζεις πέρα»;

«Εγώ το ξέρω… καλά που υπάρχουν και δυο τρεις ευσυνείδητοι υπάλληλοι με ανατροφή, και σ’ αυτούς στηρίζομαι. Έτσι είναι όλο το δημόσιο… τι ψάχνεις; Για να φανταστείς, αν όλα αυτά τα μπουμπούκια αφιέρωναν στη δουλειά τον μισό χρόνο που αφιερώνουν στο να ψάχνουν τρόπους να την βγάζουν στη τούφα, θα είχαμε το πιο αποδοτικό δημόσιο του πλανήτη. Σήμερα, όπως είναι τα πράγματα, ελάχιστοι προσφέρουν και το 60-70% είναι για τον μπούτζον…»!

Δεν ξέρω αν ο φίλος μου υπερβάλλει, αλλά και δεν αμφιβάλλω καθόλου για αυτά που μου λέει, γιατί ξέρω τι χαρακτήρας είναι.

Και όπως είπε, αυτά είναι μια μόνο σταγόνα, αφού σκέφτεται να γράψει … βιβλίο με τα κατορθώματα των δημοσίων υπαλλήλων μας!

Κρίμα…

Strange Attractor