Μέσα Μαζικής… Εκπόρνευσης.

Το να μένουν σταθερά τα πρόσωπα των τριών εξουσιών αμετάβλητα ή με μικρές διαφοροποιήσεις ήταν αναμενόμενο.Την δουλειά που επιλέχθηκαν να κάνουν την διεκπεραίωσαν και με το παραπάνω και θα την διεκπεραιώνουν διότι αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους.

Αυτό που προκαλεί όμως είναι όταν τα πρόσωπα που εκπροσωπούν την τέταρτη εξουσία -αυτή της δημοσιογραφίας- δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό.

Δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια οι αθώες περιστερές της “ανεξάρτητης” δημοσιογραφίας είναι στις θέσεις τους και όχι μόνο δεν σταλθήκαν σπίτι τους, αλλά τα τελευταία 5 χρόνια λαμβάνουν και εύσημα από το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό για τις θέσεις που παίρνουν στα κρίσιμα ζήτημα που αφορούν το λαό.

Πριν, όλοι αυτοί ήταν χωρισμένοι με τις κομματικές τους ταμπέλες και έδιναν αιματηρό αγώνα να ανεβάσουν τα ποσοστά του κάθε κόμματος παίρνοντας και τα ανάλογα ποσά, θέσεις και συμβόλαια στα ΜΜΕ τρώγοντας παράλληλα μέσω του κρατικού κορβανά.

Ακριβώς τα ίδια πρόσωπα σήμερα έχουν πάρει την εντολή από την εξουσία να χωριστούν σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε φιλοευρωπαϊστές και μη, φτιάχνοντας αδιάντροπα στρατόπεδα λαϊκών θαυμαστών.

Η κοινή γνώμη θαυμάζει σήμερα αυτόν που είναι εναντίον ή υπέρ του μνημονίου ενώ χθες ο ίδιος δημοσιογράφος ήταν υπέρ ή εναντίον του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ κ.λπ. Η κοινή γνώμη αποδεικνύει με την στάση της ότι πραγματικά είναι κοινότατη διότι οι πραγματικές κοινές τουλάχιστον πληρώνονται από τους πελάτες.

Να εκσπερματίζει ο καθένας μέσω οθόνης, άρθρου και οποιουδήποτε δημοσίου λόγου πάνω σε μία κοινή γνώμη χωρίς αυτή να έχει τίποτε να εισπράξει, την καταντά τουλάχιστον βιτσιόζα.

Οι πρώτοι που έβγαλαν την ουρά τους έξω όταν ζητήθηκαν ευθύνες για την καταστροφή της χώρας ήταν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.

Βέβαια, αν το σύστημα ήθελε να τους στήσει στον τοίχο ως συνυπεύθυνους θα το είχε κάνει, άρα το σύστημα δεν είχε κανέναν λόγο να αλλάξει τα μαντρόσκυλα της κοινής γνώμης διότι γνωρίζει ότι η κοινή γνώμη εκτός από κοινή είναι και τυφλή. Μπροστά στα μάτια της βλέπει αυτόν που κάλυπτε σκάνδαλα, που έκρυβε την αλήθεια, που έπαιρνε χρήμα βρώμικο κάτω από το τραπέζι και πάνω από αυτό, που κάλυπτε κλέφτες και εγκληματίες της πολιτικής ζωής, που χαριεντίζονταν μαζί του ξεδιάντροπα και αντί να τον πιάσει από το λαιμό, του ανεβάζει ακροαματικότητες αυξάνοντάς του τα συμβόλαια κονόμας χρίζοντάς τον "μεγαλοδημοσιογράφο" και “μεγάλο επαναστάτη”.

Δικαιούνται να ομιλούν όλοι αυτοί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης με τον φερετζέ των εκπροσώπων της ελευθερίας του λόγου σήμερα; Φυσικά όχι.

Από την στιγμή που έχεις τα οικονομικά και συνταγματικά προνόμια να υπερασπίζεσαι την αλήθεια αλλά εσύ επιλέγεις να σπαταλάς και τα δύο συνομιλώντας με πολιτικούς που ξεπούλησαν την ελευθερία και τα συνταγματικά δικαιώματα ενός λαού δεν είσαι απλά ίδιος με αυτούς αλλά χειρότερος.

Διότι δεν είσαι ο ελεύθερος λαϊκός θεματοφύλακας του λαού αλλά ο πληρωμένος διαχειριστής μιας κατασκευασμένης Αλήθειας.

Όση ευθύνη έχουν οι δημοσιογράφοι άλλη τόση ευθύνη έχει και η κοινή γνώμη. Χωρίς την υποστήριξη της κοινής γνώμης τα μαντρόσκυλα δεν θα μπορούσαν να αλυχτάνε.

Και αν τα μαντρόσκυλα χάσουν την φωνή που προστατεύει τα αφεντικά τους τότε η κοινή γνώμη από πρόβατο σε μαντρί θα είχε την ευκαιρία να βγάλει τον δίκαιο λύκο που κρύβει μέσα της.

Ο καθένας μας πρέπει να καταλάβει ότι στο οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα οι απαιτήσεις του δεν είναι γνώμη που την διαχειρίζεται ο δημοσιογραφίσκος ονομάζοντάς την κοινή, αλλά η εντολή που δίνει στο σύστημα μέσω του δημοσιογράφου να εκτελεστεί από την εξουσία.

Δημοσιογράφος δεν είναι ο αγγελιοφόρος της εξουσίας, είναι ο διαβιβαστής των εντολών του λαού προς την εξουσία και ο ελεγκτής της τήρησης αυτών.

Πριν λοιπόν ανεβάσετε τις ακροαματικότητες ή θαυμάσετε ένα άρθρο των διαμορφωτών της κοινής γνώμης σκεφτείτε ότι εκείνη την στιγμή ο φράκτης στο μαντρί που σας κρατά μέσα ακίνδυνους για το σύστημα γίνεται ακόμα πιο ανθεκτικός...

Στον Τοίχο