Είναι ο Πούτιν παράλογος, ή μήπως όχι;

Λέγεται ότι η Άντζελα Μέρκελ είπε στον Ομπάμα, μετά από συνομιλία της με τον Ρώσο πρόεδρο, ότι ο Πούτιν έχει χάσει κάθε επαφή με τη πραγματικότητα.

Κάτι ανάλογο είπε και η Madeleine Albright, προσθέτοντας πως ο Ρώσος ηγέτης ζει στον δικό του κόσμο.

Στην συνέχεια είχαμε και τον John Kerry, που άφησε να εννοηθεί ότι ο Πούτιν μιμείται τον … Ναπολέοντα, λέγοντας πως «δεν γίνεται στον 21^ο αιώνα, να συμπεριφέρεσαι με μεθόδους 19^ου, και να εισβάλλεις σε μια χώρα με κατασκευασμένες προφάσεις».

Τώρα όμως που ο Ρώσος πρόεδρος απέκτησε τη Κριμαία χωρίς να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό, και το 95% του εκεί εκλογικού σώματος ψήφισε υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία, συνεχίζει ο Πούτιν να μας μοιάζει παράλογος;

Δεν ήταν εντελώς προβλέψιμο το ότι η ισχυρή Ρωσία που μόλις διαπίστωσε ότι η γείτονάς της Ουκρανία βγαίνει από την επιρροή της, μέσω ενός αμερικανοκινούμενου πραξικοπήματος στο Κίεβο, θα κινούνταν προκειμένου να προστατέψει μια στρατηγική της θέση στη Μαύρη Θάλασσα, που η ίδια κατείχε επί δυο αιώνες;

Ο Zbigniew Brzezinski πιστεύει πως ο Πούτιν προσπαθεί να επανιδρύσει τη τσαρική αυτοκρατορία.

Άλλοι λένε πως θέλει να επαναφέρει την Σοβιετική Ένωση και την σοβιετική αυτοκρατορία.

Γιατί όμως να θέλει η Ρωσία, που σήμερα αιμορραγεί από αποσχιστικούς πολέμους εκ μέρους Μουσουλμάνων τρομοκρατών στις επαρχίες του βόρειου Καυκάσου, να εισβάλλει και να προσαρτήσει το τεράστιο Καζακστάν, ή όποια άλλη παλιά μουσουλμανική δημοκρατία της ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα να προκληθεί τζιχάντ και ένας ακόμη ατελείωτος πόλεμος;

Αν εμείς οι Αμερικάνοι θέλουμε να βγούμε από το Αφγανιστάν, γιατί ο Πούτιν να θέλει να μπει και πάλι στο Ουζμπεκιστάν;

Γιατί να θέλει να προσαρτήσει την δυτική Ουκρανία όπου το μίσος για τους Ρώσους ανάγεται στους μεγάλους λιμούς επί εποχής Στάλιν;

Αν η Μόσχα εισβάλλει και κατέχει την Ουκρανία, αυτό θα σήμαινε τεράστια κόστη σε αίμα και σε χρήμα, την εχθρότητα της Ευρώπης, και την αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ.

Για ποιον λόγο να θέλει άραγε η Ρωσία, ο πληθυσμός της οποίας συρρικνώνεται κατά μισό εκατομμύριο κάθε χρόνο, να στείλει και πάλι στρατιώτες στη Βαρσοβία;

Ναι, αλλά αν ο Πούτιν δεν είναι ένας Ρώσος ιμπεριαλιστής που θέλει να επαναφέρει την ρωσική κυριαρχία επί μη ρωσικών λαών, τότε τι είναι. Ποιος είναι;

Σύμφωνα με τον υπογράφοντα ο Πούτιν είναι ένας γήινος, απλός, ευλαβής εθνοσοσιαλιστής που θεωρεί τον εαυτό του προστάτη της Ρωσίας, βλέποντας τους Ρώσους στο εξωτερικό όπως οι Ισραηλινοί βλέπουν τους απανταχού Εβραίους, δηλαδή ως ανθρώπους η ασφάλεια των οποίων είναι δική του νόμιμη υπόθεση.

Σκεφτείτε για λίγο το πώς είδε ο Πούτιν τον κόσμο όταν διαδέχτηκε τον Γιέλτσιν.

Είδε μια μητέρα Ρωσία που είχε λεηλατηθεί από τους ολιγάρχες με τη βοήθεια των καπιταλιστών της Δύσης, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών.

Είδε εκατομμύρια Ρώσους να έχουν μείνει αποκλεισμένοι και εκτός, από τις χώρες της Βαλτικής ως το Καζακστάν.

Είδε μια Αμερική που εξαπάτησε την Ρωσία υποσχόμενη να μη φέρει το ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη αν αποχωρούσε ο ερυθρός στρατός, και που στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκε αυτή την αποχώρηση για να το φέρει  στο κατώφλι της Ρωσίας.

Αν οι νεοσυντηρητικοί επέβαλλαν τότε τις απόψεις τους, όχι μόνο οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά 5 από τις 15 πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ, μέσα σ’ αυτές η Γεωργία και η Ουκρανία, θα έμπαιναν στο ΝΑΤΟ με σκοπό τον περιορισμό της Ρωσίας, ή ακόμη και τον πόλεμο με αυτήν.

Τι κερδίσαμε άραγε έχοντας τη Λετονία και την Εσθονία συμμάχους στο ΝΑΤΟ, χάνοντας όμως τη Ρωσία με την οποία ο Ρέιγκαν έκανε την Αμερική φίλη και εταίρο μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου;

Χάσαμε τη Ρωσία, και κερδίσαμε την συμμαχία της Ρουμανίας…

Ποιος είναι ο παράλογος τελικά;

Δεν μπορούσαμε εμείς οι Αμερικάνοι, που με το Δόγμα Μονρόε κηρύξαμε ολόκληρο το δυτικό ημισφαίριο εκτός ορίων για τις υπόλοιπες δυνάμεις, να αντιληφτούμε πως θα αντιδρούσε ένας Ρώσος εθνικιστής σαν τον Πούτιν όταν βλέπει αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα και διηπειρωτικούς πυραύλους στην ανατολική Βαλτική;

Το 1999 βομβαρδίζαμε τη Σερβία επί 78 ημέρες, αγνοώντας τις διαμαρτυρίες της Ρωσίας, η οποία είχε πολεμήσει για τη Σερβία το 1914,

Εκμεταλλευτήκαμε μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, που μας εξουσιοδοτούσε  να βοηθήσουμε τον άμαχο πληθυσμό της Βεγγάζης, για να ξεκινήσουμε πόλεμο και να ανατρέψουμε το καθεστώς της Λιβύης.

Προσφέρουμε στρατιωτική βοήθεια στους αντάρτες της Συρίας, και ζητάμε την ανατροπή του ς εκεί καθεστώτος, που αποτελεί σύμμαχο της Ρωσίας επί δεκαετίες.

Όπως έγραψε ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα Jack Matlock, μετά τον ψυχρό πόλεμο το 80% των Ρώσων είχαν καλή άποψη για την Αμερική.

Δέκα χρόνια μετά, το 80% ήταν αντιαμερικανοί.

Αυτά πριν από τον Πούτιν, η αποδοχή του οποίου αγγίζει σήμερα το 72%, επειδή τον θεωρούν ότι στάθηκε όρθιος απέναντι στην Αμερική, και απάντησε στο πραξικόπημα του Κιέβου, με δικό του αντιπραξικόπημα στη Κριμαία.

Η Ρωσία και η Αμερική βρίσκονται σήμερα σε πορεία σύγκρουσης για το ποια σημαία θα κυματίζει πάνω από περιοχές της Ουκρανίας. Ένα ζήτημα δηλαδή που κανένας πρόεδρος επί ψυχρού πολέμου, από τον Τρούμαν ως τον Ρέιγκαν, δεν θα θεωρούσε δική μας  (αμερικανική) υπόθεση.

Αν ο λαός της ανατολικής Ουκρανίας θέλει να επισημοποιήσει τους ιστορικούς, πολιτισμικούς, και εθνικούς του δεσμούς με τη Ρωσία, και αν ο λαός της δυτικής Ουκρανίας θέλει να κόψει κάθε επαφή με τη Μόσχα και να μπει στην ΕΕ, γιατί δεν τα λύνουμε όλα αυτά διπλωματικά, πολιτικά, και δημοκρατικά, μέσω της κάλπης;

Pat Buchanan

Real Clear Politics

Απόδοση: S.A.