Οι μικρές χρεωκοπίες!

Πολλές φορές τα καλολογικά στοιχεία ή τα σημεία στίξης μπορεί να κρύβουν ή να αναδεικνύουν την αλήθεια. Σε κάθε περίπτωση την ορίζουν, θετικά ή αρνητικά…

Υπ’ αυτήν την έννοια και μόνο, μπορούμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η χρεωκοπία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των λειτουργιών της είναι μια «μικρή» μεν, χρεωκοπία δε!

Μικρή;

Αν αποδεχθούμε ως σωστό το «δόγμα» ότι οι τοπικές κοινωνίες μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, τότε δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν:

-  ή όντως να μιλάμε για κάτι μικρό άρα ήσσονος σημασία για να ασχοληθούμε με λογική κατάληξη, η χρεωκοπία ουδόλως να μας απασχολεί…

-  ή να είναι κάτι σημαντικό και άρα η χρεωκοπία να είναι θανάσιμο πλήγμα

Το τι από τα δυο συμβαίνει, μπορεί καθένας μας να το καταλάβει!

Το κύριο ζητούμενο όμως είναι ότι, από τη στιγμή κατά την οποία η «αλλαγή», η «ανατροπή», το «νέο», έχουν υπονομευθεί από την πηγή τους, τότε δεν μπορεί να επικρατήσουν ούτε στην κοινωνία.

Η Μάχη για την ανανέωση μπορεί να δοθεί και δύναται να κερδηθεί σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών.

Αν χαθεί σ αυτό το επίπεδο, οι επόμενες μάχες είναι εξ ορισμού χαμένες. Και ο πόλεμος για τη μεγάλη ανατροπή είναι εξ αρχής χαμένος…

Η προσπάθειά μας λοιπόν θα πρέπει να είναι να πολεμήσουμε για να αποτρέψουμε τις «μικρές χρεωκοπίες».

΄Η στη χειρότερη περίπτωση να απομονώσουμε τους πρωταγωνιστές τους.

Είναι, γι αυτόν το λόγο, πολύ σημαντικό να πληρώσουν το κόστος όσοι τοπικοί άρχοντες μετέτρεψαν το Δήμο σε βιλαέτι προσωπικής ή πολιτικής εκμετάλλευσης με αθρόες προσλήψεις ή με αποδοχή της λογικής των πελατειακών σχέσεων.

Και αυτές οι λογικές συνέβαλαν για να επιταχυνθεί η πορεία του Κράτους προς τον εκτροχιασμό…

Όσοι από τους «τοπικούς άρχοντες» κατηγορούν την κεντρική εξουσία, κακώς πράττουν.

Όταν συναγελάζονταν αυτοί, ή άνθρωποι του περιβάλλοντος τους, με υπουργούς, πολιτευτές, παράγοντες ή παραγοντίσκους και εκχωρούσαν την «τοπική τους δύναμη» για μια θέση στο τραπέζι «της νομής της εξουσίας», θα έπρεπε να περιμένουν ότι το σύστημα θα τους απέβαλε.

Τώρα πρέπει να επωμισθούν το κόστος.

Τόσο πολιτικά όσο και εκλογικά.

Κυρίως όμως ΗΘΙΚΑ.

Αλλά, από την άλλη, είναι δυνατόν να μιλάμε για ηθική και να έχουμε την απαίτηση, από τέτοιους υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, να γίνει κατανοητή η αγωνία των πολιτών;

Είναι σαν να δίνουμε…τσατσάρα σε καραφλό! Τι να την κάνει;

Αγνοούν όχι μόνο την αναγκαιότητα της «ηθικής», αλλά ακόμη και την ύπαρξη της και ως λέξης…

Είναι υποχρέωση πια, και όχι δικαίωμα, των πολιτών να αναδείξουν Τοπικές Αρχές που δεν θα τους απαξιώνουν θεωρώντας τους συνιστώσες σε προσωπικές επιδιώξεις.

Είναι υποχρέωση των πολιτών να αναδείξουν Τοπικές Αρχές που θα ξέρουν το δρόμο, όχι μόνο μέχρι τα συνοικιακά καφενεία, αλλά ΚΥΡΙΩΣ μέχρι τα αρμόδια Κρατικά ή Ευρωπαϊκά όργανα με τα οποία θα συγκρουστούν απαιτώντας λύσεις.

Είναι στο χέρι των πολιτών-δημοτών.

Είναι στο χέρι μας.

Γιατί ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ…

Δημήτρης Μιχαλέλης