Τα ψηφαλάκια και το ισοζύγιό τους…

Όσοι παρακολουθούν τακτικά τον Ορθογράφο γενικώς αλλά και εμένα ειδικότερα, ξέρουν ότι δεν κολλάμε υπερβολικά σε έννοιες όπως πολιτική «ηθική», «καθωσπρεπισμό» και τα ανάλογα.

Προσωπικά εγώ τυγχάνω, και το έχω γράψει επανειλημμένα, θαυμαστής του Μακιαβέλι, αυτού του τόσο άδικα (και συνήθως καθόλου αθώα) δυσφημισμένου μεγάλου στοχαστή και θεμελιωτή της πολιτικής επιστήμης.

Έγραφε λοιπόν αυτός ο σοφός άνθρωπος, ότι οφείλει κανείς να κυβερνά χωρίς να λαμβάνει υπόψη του την ηθική παρά μόνο το επιδιωκόμενο καλό για το σύνολο αποτέλεσμα…

Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει σχεδόν πάση θυσία να φαίνεται προς τα έξω ότι ενεργεί εντός των ηθικών κανόνων, ακόμα και διαστρέφοντας την πραγματικότητα.

Διότι ο κόσμος λαμβάνει (και ευτυχώς θα έλεγα εγώ, αλλιώς θα ζούσαμε στην απόλυτη ζούγκλα) πολύ σοβαρά αυτή την περιβόητη «ηθική»  ακόμη κι αν είναι σαθρή και υποκριτική σε πολλά πράγματα.

Προσωπικά λοιπόν, δεν έχω κανένα πρόβλημα να χειροκροτήσω μια ενέργεια που φαίνεται σε μεγάλο μέρος του κοινού ως «ανήθικη» (πολιτικά ή γενικά) ωστόσο είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα αυτού που την διαπράττει. Π.χ. πριν τις δεύτερες εκλογές του 2012 ο Σαμαράς και η ΝΔ (διότι αυτοί είναι το θέμα μου σήμερα) τα βρήκαν σε ντε-τε χρόνο με την Ντόρα Μπακογιάννη, την «αιώνια» εχθρό του νυν πρωθυπουργού.

Γνωστό το παρελθόν της σχέσης τους, δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω.

Ήταν οπορτουνιστική η προσέγγιση; Σαφώς ναι.

Ήταν «ηθική», βασίστηκε στις «κοινές τους αρχές»; Σαφώς όχι.

Ήταν πετυχημένη πολιτικά η κίνηση; Σαφέστατα ναι.

Και η Μπακογιάννη μπήκε στη βουλή μαζί με έναν συνεργάτη της, και ο Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές και έγινε πρωθυπουργός.

Και σε ότι αφορά όσους κριτικάρανε την κίνηση αυτή στη βάση του αδιαμφισβήτητου (αλλά και δικαιολογημένου όπως λέω εγώ) οπορτουνισμού της υπήρχε η εύκολη απάντηση - διότι είπαμε, πρέπει κανείς να μπορεί να δικαιολογεί τέτοιες κινήσεις: «Ναι μεν δεν είναι φίλοι, αλλά η Ντόρα εκπροσωπεί τόσο κόσμο, π.χ. μέρος της φιλελεύθερης δεξιάς, δεν είναι καμένο χαρτί, δεν κουβαλάει υπερβολικά βαρίδια στην πλάτη της – εξάλλου το επιτάσσουν οι έκτακτες καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται η πατρίδα μας κλπ κλπ».

Για να το πούμε πιο απλά, η Ντόρα συνεργαζόμενη με το Σαμαρά και τη ΝΔ έφερε περισσότερα «ψηφαλάκια» απ’ όσα στέρησε.

Διότι η όποια ζημιά έκανε στο «ηθικό προφίλ» του νυν πρωθυπουργού ήταν πολύ μικρότερη απ’ την ωφέλεια που του πρόσφερε η συνεργασία τους, η οποία όπως είδαμε μπορούσε επαρκώς να δικαιολογηθεί και σε αυτό το επίπεδο.

Ακούω και διαβάζω δεξιά κι αριστερά, όχι χωρίς έκπληξη, ότι υπάρχει η σκέψη στο κυβερνόν κόμμα να συμπεριληφθεί ο ...Παναγιώτης Ψωμιάδης στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος!!!

Τα επιχειρήματα;

«Έχει κοινό που τον γουστάρει», «καλύτερα να τον έχουμε μαζί μας παρά απέναντί μας, τέτοιος φασαριόζος που είναι», και άλλα τέτοια.

Κοινώς, αυτοί που τα λένε αυτά υπολογίζουν ότι θα τους φέρει κάποια (ενδεχομένως όχι ασήμαντου αριθμού) ψηφαλάκια.

Συμφωνώ ως εδώ.

Όσο γραφικός κι αν είναι σε πανελλήνιο επίπεδο ο κατά τα άλλα ακόμα συμπαθής σε αρκετούς Πανίκας, ψηφαλάκια φέρνει, αυτό είναι βέβαιο (κι ο Κασιδιάρης παρεμπιπτόντως, αλλά μην την επεκτείνουμε τόσο την κουβέντα).

Εγώ λοιπόν έχω δύο ερωτήματα σε όλους αυτούς:

Πρώτο ερώτημα: Έκατσαν να υπολογίσουν πόσα ψηφαλάκια θα ΔΙΩΞΕΙ μια τέτοια υποψηφιότητα;

Διότι δε μιλάμε απλώς για έναν γραφικό, αλλά για έναν καταδικασμένο για ορισμένες υποθέσεις και υπόδικο για μερικές ακόμα.

Και για έναν άνθρωπο διάσημο πλέον στη Θεσσαλονίκη για την αναποτελεσματικότητά του επί της ουσίας.

Δε μιλάμε καν για κάποιον πρόθυμο να μπει μεσ’ τη φωτιά και να εκτελέσει εντολές βάζοντάς τα με όλο τον κόσμο (η περίπτωση Άδωνη).

Δεύτερο ερώτημα: Όταν ανακοινωθεί αυτό, τί ακριβώς θα απαντήσει η ΝΔ σε όλους αυτούς που ή θα σκάσουν στα γέλια μ’ αυτή την επιλογή ή θα εκνευριστούν ή και τα δύο;

Πώς θα τη δικαιολογήσει;

Μήπως εκπροσωπεί κάτι ιδεολογικά ο συγκεκριμένος;

Μήπως έχει καθαρίσει απ’ τη δικαιοσύνη;

Θα πείσει; Πόσους; Ποιους;

Αν λοιπόν αυτή την ιδέα την προωθούν άνθρωποι που κάνουν τον πολιτικό σχεδιασμό του κόμματος, άρα είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν υπόψη αυτό το ισοζύγιο ψήφων (πόσες φέρνει/πόσες διώχνει) αλλά και το ισοζύγιο αξιοπιστίας/έξωθεν καλής μαρτυρίας του κόμματος και του αρχηγού τους έχω να τους πω, κι ας είμαι ένας απλός ερασιτέχνης γραφιάς, ότι ο μισθός τους είναι ανάξιος.

Δεν έχουν ιδέα πώς λειτουργεί ο κόσμος εδώ έξω, πέρα απ’ τα στενά κομματικά τείχη. Αν πάλι απλώς το σενάριο αυτό το διακινούν φερέφωνα και εναπομείναντες άστεγοι «σωματοφύλακες» του Πανίκα, δεν έχω να τους πω τίποτα.

Τόσο φτάνει το μυαλό τους, αυτή είναι η πολιτική πρακτική και εμπειρία τους, έτσι ενεργούν – αδύνατο να αλλάξουν ποτέ.

Μακάρι να μην είναι το πρώτο ή έστω να διορθωθεί άμεσα.

Για το καλό όλων μας.

Διότι ο Σύριζα(ς) καραδοκεί…

Ο Παραβάτης