Νύχτες χωρίς… Ντεπόν!

Πόσες φορές έχετε πυρετό και αποφασίζετε μόνοι σας να πάρετε αντιβιοτικά; Πόσες φορές έχετε ακούσει ιστορίες ηλικιωμένων που επί χρόνια παίρνουν ένα χαπάκι που τους είχε συστήσει ένας γιατρός ούτε που θυμούνται πότε;

Πόσες φορές δηλαδή εσείς ή κάποιος γνωστός σας πάει στο φαρμακείο και αγοράζει χωρίς συνταγή γιατρού φάρμακα που χρειάζονται συνταγή γιατρού;

 Οι φαρμακοποιοί , σε μεγάλο ποσοστό τουλάχιστον, αναιρούν μόνοι τους το κύριο επιχείρημά τους ότι τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα πρέπει να πωλούνται από επιστήμονες φαρμακοποιούς, διότι οι ίδιοι με μεγάλη ευκολία υποκαθιστούν τους επιστήμονες ιατρούς, που είναι οι μόνοι που θα έπρεπε να αποφασίζουν για τα συνταγογραφούμενα.

Όπως διδάσκει η κοινή εμπειρία, πλην των ειδικών περιπτώσεων που δια νόμου δεν μπορούν να χορηγήσουν φάρμακα χωρίς συνταγή (π.χ. ψυχοφάρμακα), κατά κανόνα οι φαρμακοποιοί δεν αρνούνται να διαθέσουν οποιοδήποτε άλλο φάρμακο τους ζητηθεί, συμβάλλοντας έτσι στην πολυφαρμακία και τη λανθασμένη χρήση.

Αφού έχουν λοιπόν αυτήν τη χαλαρή συμπεριφορά για τα συνταγογραφούμενα, κατά μείζονα λόγο δεν μπορούν να πείσουν ότι χορηγούν τα μη συνταγογραφούμενα με φειδώ.

Λένε ότι αυτοί μπορούν να δώσουν οδηγίες, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι υπάλληλοι του σούπερ μάρκετ.

Οι ίδιοι όμως δεν είναι σε θέση να δώσουν οδηγίες για διάφορα καλλυντικά που πουλούν και που θα ήταν καλύτερα επομένως να τα αγοράζουμε μόνο στον Χόντο.

Ή για διάφορα βότανα που αποκλείεται να τα ξέρουν όπως στην Ευρυπίδου, για να μην πούμε για ορθοπεδικά είδη ή οπτικά που μάλλον θέλουν και κάποιες γνώσεις παραπάνω.

Αν ψάχνουμε την υψηλή εξειδίκευση στη χρήση απλών πραγμάτων σαν να απευθυνόμαστε μονίμως σε κοινωνία ανηλίκων, τότε για κάθε κατηγορία προϊόντων θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικά σημεία πώλησης.

Τα φάρμακα όμως μπορεί να γίνουν επικίνδυνα, θα μου πείτε.

Η χλωρίνη να δείτε...

Δυστυχώς δεν έχω πειστεί προσωπικά ότι ο αγώνας των φαρμακοποιών είναι κάτι περισσότερο από συντεχνιακή διασφάλιση του μονοπωλίου προϊόντων που στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες πωλούνται και αλλού, και διατήρηση του υψηλού ποσοστού κέρδους, ενδεδυμένη με το πρόσχημα της διασφάλισης της υγείας των καταναλωτών.

Εις βάρος βεβαίως της τσέπης τους.

Και ας σταματήσουν αυτήν τη διαφήμιση περί 11.000 φαρμακείων που είναι στη διάθεσή μας όλο το 24ωρο.

Αναπολώ τις εποχές που αγόραζα ντεπόν από την ΕΒΓΑ της γειτονιάς αντί να οδηγώ όπως τώρα τη μισή Αθήνα για να βρώ στις 10.40 κλειστό το φαρμακείο που υποτίθεται ότι θα διανυκτέρευε μέχρι τις 11.

Ανδρέας Πετρουλάκης

Protagon