Βαρουφάκης «εναντίον»… Θεοδωράκη!

 Το «εναντίον», όπως υποδηλώνουν και τα εισαγωγικά που το περιβάλλουν στον τίτλο, είναι μεταφορικό.

Εξ’ όσων γνωρίζουμε και πιστοποιήθηκε εσχάτως και από μία ανοιχτή επιστολή του πρώτου προς τον δεύτερο, όπου του ασκεί μεν κριτική, αλλά τη συνοδεύει με πολύ θερμά λόγια και ευχές, οι σχέσεις τους είναι παραπάνω από καλές.

Ωστόσο εμάς εδώ στον Ορθογράφο δε μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά του κάθε δημοσίου προσώπου, ιδίως όταν μιλάμε για την πολιτική, την ανώτερη όλων των τεχνών κατά Αριστοτέλη.

Εκτός βέβαια κι αν κάνουμε πλάκα ή γράφουμε σε χαλαρό τόνο.

Γιατί χρειάζονται κι αυτά. Κι ας «χαλάει» το ίματζ του «ποιοτικού» αρθρογράφου τουλάχιστον για κάποιους.

Αλλά όταν γράφεις ανώνυμα και ερασιτεχνικά έχεις αν μη τί άλλο αυτήν την πολυτέλεια, να μη σκοτίζεσαι δηλαδή τόσο πολύ με τέτοιες λεπτομέρειες.

Ας μην ξεφεύγω όμως με το καλημέρα.

Έλεγα ότι μιλάω απολύτως σοβαρά και ότι ο σκοπός μου είναι να εξετάσω τα δύο προαναφερόμενα και πολιτικολογούντα (ο ένας πλέον είναι επισήμως πολιτικός) δημόσια πρόσωπα αντιπαραβάλλοντάς τα μεταξύ τους.

Και γιατί να το κάνω αυτό;

Διότι με αφορμή την επιστολή αυτή θυμήθηκα ένα σενάριο που είχε διακινηθεί πριν από ένα περίπου χρόνο στο διαδίκτυο και μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να μην είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα, ωστόσο ήταν ωραίο και έξυπνο στη σύλληψή του, γι’ αυτό και το συγκράτησα.

Το σενάριο λοιπόν εκείνο μιλούσε για τη λύση του προβλήματος εκπροσώπησης/ηγεσίας της λεγόμενης κεντροαριστεράς (του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου) στο πρόσωπο του Γιάννη Βαρουφάκη!!!!!!!!!

Η σκέψη πίσω από αυτό ήταν απλή και εύστοχη: Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να καλύψει ολόκληρο το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο καθώς αποτελείται κατά κύριο λόγο από παλιοκομματικής νοοτροπίας ημι-ανεπάγγελτα πολιτικά στελέχη (του Τσίπρα μη εξαιρούμενου) ενώ (και εκεί) απουσιάζουν τα εντελώς νέα πρόσωπα με φρέσκες και κυρίως τεκμηριωμένες ιδέες, δεν θα ήταν και τόσο κακή ιδέα να ηγηθεί ο Βαρουφάκης (ΓΒ στο εξής).

Πολιτικά τοποθετείται εκεί εδώ και καιρό εξάλλου, καταρτισμένος είναι, αναγνωρισμένος επιστήμονας, απολύτως «καθαρός» (χωρίς κομματικό παρελθόν), γιατί όχι λοιπόν;

Τώρα με το «Ποτάμι» του Θεοδωράκη (ΣΘ στο εξής) γίνεται πάνω-κάτω η ίδια συζήτηση για τον ίδιο και πέρα απ’ το ίδιο το Ποτάμι: Αν δηλαδή θα μπορούσε μελλοντικά το σύνολο της κεντροαριστεράς να εκφραστεί από τον συμπαθή και γενικώς δημοφιλή «Σταύρο».

Ο οποίος έτσι «αντικατέστησε» τον ΓΒ στο προαναφερθέν σενάριο.

Αφήνοντας κατά μέρος την πιθανότητα ποτέ να μη θέλησε ο ΓΒ να εγκαταλείψει το ρόλο του δημοσίου προσώπου/οικονομικού ειδήμονα που μιλάει πρόθυμα παραμένοντας ωστόσο εκτός τειχών της πολιτικής σκηνής (παρεμπιπτόντως, ο φίλος μου o Strange τον αποκάλεσε πολύ εύστοχα κάποτε «πλέιμποϊ του πνεύματος»), δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μην κάνω μια σύγκριση μεταξύ τους.

Κι ας είναι εντελώς υποθετική και εννοείται βασισμένη μόνο σε δικές μου υποκειμενικές εκτιμήσεις.

Κάτι νομίζω θα βγει ακόμα κι έτσι…

Ο ΓΒ πλεονεκτεί λοιπόν σαφέστατα του ΣΘ στη διάγνωση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε εσχάτως στη χώρα και εμφανίστηκε ως οικονομικό.

Πολύ ορθά και έγκαιρα διέγνωσε ότι κατά βάση είναι πολιτικό και παρομοίως επισήμανε πώς και γιατί είναι μέρος του γενικότερου διεθνούς προβλήματος. Έσπευσε μάλιστα με σειρά άρθρων του να τα εξηγήσει όλα αυτά εκλαϊκεύοντάς τα με μαεστρία προς όλους εμάς τους αδαείς περί τα οικονομικά.

Δεν ξέρω τί αποτελέσματα είχε στο γενικό κοινό, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι εμένα όντως με δίδαξε πολλά.

Ειδικά το βιβλίο του «κρίσης λεξιλόγιο» το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να εντρυφήσουν στα θέματα αυτά και μάλιστα χωρίς να κουραστούν, αλλά αντίθετα διασκεδάζοντας – διότι επιπρόσθετα, ο ΓΒ διαθέτει αξιοσημείωτη αίσθηση του χιούμορ.

Απέναντι σ’ αυτά, ο ΣΘ έχει να αντιπαραβάλλει τον λεγόμενο «κοινό νου» (που όπως μαθαίνουμε μεγαλώνοντας κάθε άλλο παρά τόσο κοινός είναι) που φαίνεται να διαθέτει, αλλά και την ικανότητά του να ακούει όταν μιλάνε οι ειδικοί.

Κάτι όχι ασήμαντο και πάντως σπανιότατο για το μέχρι τώρα συνάφι του – τους δημοσιογράφους αν δεν καταλάβατε.

Στο «διά ταύτα», ο ΓΒ εμφανίζει τα πρώτα «ελαττώματα».

Διότι επιμένει σε λύσεις καθαρά επιστημονικές, άρα στη θεωρία σωστές, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του ότι η πολιτική είναι πολύ πέραν από αυτό.

Κακώς ίσως; Δεν είμαι βέβαιος, αλλά είμαι βέβαιος ότι έτσι συμβαίνει.

Κι όταν επιχειρεί να λάβει υπόψη του (ο ΓΒ πάντα) τις πολιτικές συγκυρίες αστοχεί συχνά επιδεικνύοντας από πάνω και ανησυχητική επιμονή. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η πολλάκις εκφρασμένη βεβαιότητά του (την οποία παρεμπιπτόντως έσπευσε να υιοθετήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ που του ήρθε «κουτί» στην κατά τα άλλα στείρα κι ανέξοδη ρητορική του) ότι εφ’ όσον η Ελλάδα, στην αρχή ακόμα της πτώχευσης και πριν κατορθώσει να εμφανίσει σημάδια δημοσιονομικής βελτίωσης εκβίαζε τους εταίρους και δανειστές της προκειμένου να της χαριστεί τεράστιο μέρος αυτού χωρίς να πάρει δυσάρεστα μέτρα, αυτός ο εκβιασμός θα περνούσε.

Διότι κανέναν (και ιδίως τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες) δε θα συνέφερε βίαιη πτώχευση της Ελλάδας.

Όλα καλά ως εδώ.

Αναρωτήθηκε όμως μήπως η υποχώρηση ενώπιον μιας μικρής, περιφερειακής και σίγουρα «αμαρτωλής» χώρας που απειλεί με αυτοκτονία (!) θα ήταν ακόμα πιο επιβλαβής για την κάθε Μέρκελ;

Μήπως (με πόνο ψυχής κατά τα άλλα) θα άφηνε την Ελλάδα να τιναχτεί στον αέρα προκειμένου να μη διανοηθεί κανείς να κάνει τέτοιο ωμό εκβιασμό;

Και αν μη τί άλλο γνωρίζοντας ότι πίσω απ΄την Ελλάδα ακολουθούσαν όχι μόνο κάτι Πορτογαλίες, αλλά κοτζάμ Ιταλία, Ισπανία, ενδεχομένως και η Γαλλία; Νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής, αν και ξέρω πολλούς που θα διαφωνούνε.

Ωστόσο θεωρώ πολύ επικίνδυνο να πολιτεύεται κάποιος στου κασίδι του κεφάλι υποθέτοντας ότι θα πάνε όλα καλά και ότι η θεωρία του θα δικαιωθεί.

Κι αν δε δικαιωθεί αυτός που επέμενε θα είναι σίγουρα μεταξύ αυτών που θα υποστούν ελάχιστες συνέπειες (ο ΓΒ αν δεν το ξέρετε ήδη είναι πλέον κάτοικος εξωτερικού και ως καλός επιστήμονας που είναι ποτέ δε θα ξέμενε από δουλειά στο αντικείμενό του).

Να λοιπόν το πρώτο σημείο που ο ΣΘ πλεονεκτεί, άσχετα ποια είναι η βαθύτερη αιτία της στάσης του.  

Δε συμβούλεψε ποτέ να δοκιμάσουμε να πέσουμε απ’ τον γκρεμό διότι ήταν «βέβαιος» ότι από κάτω υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.  Ίσως διότι βρίσκεται στο ίδιο καράβι με όλους εμάς.

Και υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας που εμείς οι υποτίθεται «σκεπτόμενοι» συχνά τον προσπερνάμε ή τον θεωρούμε ανάξιο λόγου για το ψηλό μας «επίπεδο»: Ο παράγοντας της λεγόμενης «λαϊκότητας», η ικανότητα κάποιου να περνάει ως φιγούρα και ως παρουσία στο λεγόμενο «απλό» κόσμο.

Είναι όμως κρισιμότατης σημασίας όχι μόνο γιατί όλος αυτός ο κόσμος ψηφίζει (αποτελώντας μάλιστα τη συντριπτική πλειοψηφία του συνόλου) αλλά και επειδή η καθημερινή στάση του συνόλου των πολιτών έχει τη σημασία της.

Αλλιώς κυβερνάς όταν π.χ. έχει τη σιωπηρή ανοχή της πλειοψηφίας του κόσμου κι αλλιώς όταν είναι οι πάντες στα κάγκελα. 

Λοιπόν, δεν ξέρω ακριβώς πώς και γιατί, αλλά είναι σαφές ότι εδώ είναι το προνομιακό πεδίο του ΣΘ, ο ΓΒ αντίθετα πέφτει λίγο απόμακρος.

Καμιά φορά βλέπετε, τα ίδια πράγματα που αποτελούν προτερήματα για έναν άνθρωπο (όπως π.χ. το εκλεπτυσμένο χιούμορ και οι πολλές γνώσεις) μπορεί να αποδειχτούν μειονεκτήματα εφόσον μιλάμε για διαφορετικό πεδίο δράσης.

Νομίζω λοιπόν ότι καλά έκανε ο ΓΒ και δεν ασχολήθηκε άμεσα με την πολιτική. Αν και η κατάρτισή του θα ήταν χρήσιμη για τον κάθε πολιτικό, υπάρχουν βάσιμες αμφιβολίες για το αν έχει ικανό πολιτικό κριτήριο κι αν μπορεί να πείσει και να επικοινωνήσει με το σύνολο των ψηφοφόρων.

Καλά έκανε επίσης ο ΣΘ και μπήκε μπροστά.

Επικοινωνία με τον κόσμο έχει, κοινή λογική φαίνεται να έχει και τα πρώτα δείγματα του πολιτικού ενστίκτου του δεν είναι καθόλου κακά.

Κι αν είναι καλύτερος απ’ τον ΓΒ, είναι σίγουρα εξίσου ή παραπάνω καλύτερος απ’ τους υπάρχοντες (κανονικούς ή επίδοξους) αρχηγούς του ευρύτερου κεντροαριστερού φάσματος της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Που κι αν δεν είναι και πρόκειται απλώς για φούσκα, δε θα το μαθαίναμε ποτέ αν δεν έμπαινε μπροστά.

Το πού θα καταλήξει όλο αυτό κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να το προδικάσει, μπορούμε όμως να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα πλήξουμε.

Και προσωπικά είμαι βέβαιος ότι δεν μπορεί να βγει τίποτα χειρότερο από αυτά που ήδη ζούμε και ξέρουμε.

Ο Παραβάτης