Μπαχαλοποίηση … γενικώς.

Εγώ αν ήμουν Σαμαράς (που εδώ που τα λέμε είναι η μόνη σταθερή πολιτική αξία αυτή τη στιγμή) θα αναρωτιόμουν: Που πάει αυτός ο τόπος;

Ποιο μέλλον έχει η Ελλάδα;

Και μ’ αυτά τα ερωτήματα θα κατέληγα στον ιστορικό πλέον ρηθέν του Κωνσταντίνου Καραμανλή "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;"

Δεν ξέρουμε αν εδώ στο Antinews είμαστε ρομαντικοί που δεν αντέχουν άλλο αυτή την κατάσταση.

Όμως, μια σειρά από γεγονότα δείχνουν ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο πάνω στο οποίο δομήθηκε η χώρα, είναι εδώ και δε λέει να διαλυθεί.

Όσο κι αν κάποιες στιγμές πιστεύουμε ότι πνέει τα λοίσθια, έρχονται οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν.

Καθίστε και σκεφτείτε αγαπητοί αναγνώστες τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και πώς βλέπετε εσείς το παρόν και το μέλλον αυτής της όμορφης χώρας που έκανε τα λάθη της αλλά δεν έμαθε απ’ αυτά.

Τέτοια μπαχαλοποίηση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού ιστού δεν έχουμε ξαναδεί.

Τέτοιο πολιτικό και κομματικός κατακερματισμός δεν υπήρξε ποτέ.

Αλλά δεν έχουμε ξανανιώσει ποτέ και τέτοια καφρίλα, αναίδεια, ευτέλεια και αηδία

Η κατάσταση για εμάς έφτασε στο απροχώρητο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, του δολοφόνου της «17Ν».

Δεν είναι μόνον αυτό, όμως πώς να το κάνουμε όταν αποκτά και φωνή ο αρχιεκτελεστής τότε δεν πάει άλλο, κάπου πρέπει να ξεσπάσουμε.

Μα είναι δυνατόν, ο δολοφόνος που ευθύνεται για το θάνατο περισσότερων από 20 ατόμων να το παίζει τιμητής των πάντων;

Είναι δυνατόν να λέει ότι το μοναδικό και μεγαλύτερό του λάθος ήταν ο θάνατος του Αξαρλιάν λες και οι μανάδες των αστυνομικών π.χ. που δολοφονήθηκαν δεν πονάνε για τον άδικο χαμό των παιδιών τους από τα αιματοβαμμένα χέρια κάποιων αυτόκλητων τιμωρών.

Κι όμως, ο Κουφοντίνας αποφάσισε μέσα από τη φυλακή να γίνει παράγοντας του αποσαθρωμένου συστήματος.

Να δηλώσει την παρουσία του σε μια χώρα που δεν έχει καμιά κατεύθυνση. Μαζί και ο Ξηρός, ο Μαζιώτης και τα υπόλοιπα καλόπαιδα που –άκουσον, άκουσον- έχουν γίνει μελετητές της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και διατυπώνουν απόψεις για την Ελλάδα.

Αυτήν που διέλυσαν επί 20 και πλέον χρόνια με τα πληρωμένα 45άρια τους.

Και δεν είναι μόνο η εμφάνιση του "Φαρμακοχέρη" ως... συγγραφέα.

Είναι κυρίως ότι όλο εκείνο το σύστημα που εξέθρεψε τους τρομοκράτες – δολοφόνους, όλοι εκείνοι οι «παράγοντες» που τους όπλισαν ιδεολογικά βγαίνουν ξανά στον αφρό με διάφορους τρόπους.

Ένα άλλο σύμπτωμα της αποσάθρωσης της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής είναι οι νέοι σωτήρες που εμφανίζονται αριστερά, κεντρικά και δεξιά του πολιτικούς φάσματος.

Ένας από αυτούς και ο Σταύρος Θεοδωράκης, παιδί όχι κάποιου κομματικού σωλήνα αλλά της εκσυγχρονιστικής χοάνης της εποχής του Σημιταριού που εξέθρεψε νταβατζήδες, δημοσιογραφάρες εκατομμυριούχους, Ακηδες, Παπαντωνίου, Σμπώκους κ.λπ.

Κι όμως, αυτό το ίδιο σύστημα επιχειρεί να παίζει ενεργό πολιτικό ρόλο.

Θέλει να κυβερνήσει τη χώρα από το παράθυρο.

Πότε με την «Ελιά», πότε με το «Ποτάμι», πότε με τη ΔΗΜΑΡ όλο αυτό το νταβατζίδικο – διαπλεκόμενο σύστημα, όλη αυτή η άθλια επιχειρηματική και πολιτική νομενκλατούρα θέλει να μας κάτσει και πάλι στο σβέρκο.

Επειδή η διαπλοκή το έχει αποφασίσει: θέλει και δικό της κόμμα στη νέα Βουλή, θέλει να μπαχαλοποιήσει και να αποδεκατίσει το πολιτικό σύστημα για να κυβερνά η ίδια.

Για να μην πούμε για το κόμμα της Κουμουνδούρου. Σε ποια σοβαρή χώρα θα υπήρχε ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάνει μνημείο τον… Ούγκο Τσάβες και τον Μαντούρο;

Σε ποια χώρα που έχει μια στοιχειώδη οργάνωση θα ήταν υποψήφιος πρωθυπουργός ένας Τσίπρας ο οποίος ακόμη δεν έμαθε να δένει τα κορδόνια του γιατί μέχρι τα 30 του τα έδινε ο μπαμπάς και η μαμά του;

Που αλλού θα διεκδικούσε την εξουσία ένα κόμμα που δεν έχει λύσει βασικά παγκόσμια θέματα: Είμαστε με τον ρεαλισμό, είμαστε με την Ελλάδα, είμαστε με τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειας;

Ή είμαστε με τον Στάλιν, τον Τσάβες, τους μπαχαλάκηδες που καίνε την Αθήνα, την επιστροφή στη δραχμή και μια Ελλάδα που θα μοιάζει με την Αλβανία;

Κι όμως, σ’ αυτή την Ελλάδα χωράει και ο άθλιος ΣΥΡΙΖΑ.

Επόμενο σύμπτωμα της κατακερματισμένης κοινωνίας το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Μα είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμη τέτοιο κόμμα και τέτοιος αρχηγός;

Είναι δυνατόν να βλέπουμε τον Βενιζέλο να κάνει βαθυστόχαστες αναλύσεις για την Ουκρανία;

Έναν από τους πιο διαπλεκόμενους πολιτικούς να είμαστε αναγκασμένοι να τον βλέπουμε να καμαρώνει σαν παγόνι στο πλευρό μεγάλων ηγετών του εξωτερικού;

Όχι ότι είναι καλύτερα στο χώρο της Κεντροδεξιάς.

Κάθε λίγο και λιγάκι φεύγει κι ένας απίθανος τύπος και ιδρύει κόμμα.

Ο Καμμένος, ο Ζώης, ο Πολύδωρας, ο Νικολόπουλος και πάει λέγοντας.

Σε ποια χώρα που έχει μια ελάχιστη σοβαρότητα θα υπήρχε ανοχή σε τέτοια αστεία φαινόμενα;

Ακόμη και οι Ιταλοί που έχουν… μάστερ στα καραγκιοζιλίκια, τον έχουν πάρει χαμπάρι τον Μπέμπε Γκρίλο.

Εμείς εδώ ασχολούμαστε με τους αεροψεκασμούς, τους Στρατηγούς Ανέμους και τον Νικολόπουλο από την Πάτρα.

Ντροπή για τη Δεξιά όλα αυτά. Μέσα στη Νέα Δημοκρατία δε, ούτε καν έχουν καταλάβει τι ζητά ο κόσμος και που θέλει να πάει η κοινωνία.

Ο ένας τσακώνεται για το γάλα του κτηνοτρόφου, ο άλλος για το φόρο στη στάνη, ο τρίτος ζητά ρουσφέτια από τον Στουρνάρα ή τον Σαμαρά και μόλις δεν του γίνεται το χατίρι αυτός μεταμορφώνεται σε… αντάρτη.

Έτσι δεν είναι Νικήτα;

Και υπάρχουν και άλλοι τύποι που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους.

Το έδειξαν οι εκλογές στον ΔΣΑ εκεί που σάρωσε ένας ανεξάρτητος και ακομμάτιστος (όσο και αν στο ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι είναι δικός τους) ο οποίος είπε τα αυτονόητα για τα θέματα που έκαιγαν τους δικηγόρους.

Την ίδια ώρα που ο εκ δεξιών ερχόμενος κ. Αδαμόπουλος ζητούσε… ντιμπέιτ λες και ήταν πολιτικός σε εθνικές εκλογές.

Για να μην πούμε για όλους τους φαύλους που έσπευσαν να τον στηρίξουν στον πρώτο γύρο. Υπουργούς και πολιτικούς δικηγόρους που τους βλέπει ο κόσμος και φεύγει μακριά.

Σε πια άλλη χώρα άραγε θα ανεχόμαστε τους μπράβους της Χρυσής Αυγής να βρίζουν, να δέρνουν, να ευτελίζουν το κοινοβούλιο κι εμείς να ασχολούμαστε αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε τη μεγαλύτερη ξεφτίλα στην ιστορία του;

Ας αναρωτηθούμε τελικά τι είμαστε. Ένα κράτος που κάνουν κουμάντο οι τραμπούκοι και οι νεοναζί;

Αυτούς θέλουμε ως… τιμωρούς του άθλιου πολιτικού συστήματος;

Κι αφού λοιπόν κινούμαστε και μας αρέσει μεταξύ Κορτώ και ανδρός του, μεταξύ Θεοδωράκη και Τατσόπουλου, Ντόρας Μπακογιάννη και Κυριάκου, Ψαριανού και Νίκου Βούτση, Κασιδιάρη και Ρένας Δούρου, Καμίνη και Μπουτάρη, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Όχι μόνον εμείς ως πολίτες αλλά και όσοι σοβαροί πολιτικοί έμειναν στη χώρα αυτή και προσπαθούν να βάλουν το νερό στο αυλάκι και να κάνουν καλύτερη την Ελλάδα.

Αν, όμως, δεν γίνουν βαθιές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα συνταράξουν την ελληνική κοινωνία τότε θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τους Κουφοντίνες όλης της χώρας να μας κλείνουν το μάτι.

Θα συνεχίσουμε να μιζεριάζουμε λέγοντας ότι έχουμε το σύστημα που μας αξίζει.

Υπάρχει κανείς να σπάσει το απόστημα; 

Antinews