Ο Άδωνις, το ρινγκ και η αναρχία του Διαδικτύου…

Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει ένα χάρισμα, το οποίο δεν το λες και πολιτικό απαραίτητα.

Είναι αυτό που σε διώχνει από τ´ αμφιθέατρα στο Πανεπιστήμιο.

Είναι η τακτική της εξόντωσης.

Εξόντωση χρόνου, εξόντωση νεύρων, εξόντωση ορίων.

Αυτό ήταν και το πλεονέκτημα του ως καλεσμένος του Imperial College στο Λονδίνο.

Πλεονέκτημα σε σχέση με τους ανθρώπους που ήρθαν όχι να ακούσουν την ομιλία του, αλλά να εκφράσουν την αγανάκτηση τους με την πολιτική υγείας που ακολουθεί.

Άνθρωποι που είτε φοιτούν, είτε εργάζονται ως νεότεροι οικονομικοί μετανάστες στο Λονδίνο.

Για την ιστορία, τον υπουργό Υγείας κάλεσε ο σύλλογος Ελλήνων φοιτητών του Imperial College προκειμένου να δώσει ομιλία με τίτλο: «Αλλαγή πλεύσης: το μονοπάτι από την βαθιά κρίση της ΕΕ στην Ελληνική  Προεδρία και το μονοπάτι στο μέλλον». 

Από την αρχή φαινόταν ότι δεν θα γινόταν ομιλία.

Το κοινό γιουχάριζε τον υπουργό Υγείας, έβηχαν όταν μιλούσε ή γελούσαν. Αναμενόμενα ήταν αυτά.

Πρόκειται για τον πιο αμφιλεγόμενο χαρακτήρα αυτής της κυβέρνησης που κλήθηκε (γιατί άραγε;) να εφαρμόσει την πιο σκληρή πολιτική λιτότητας με ολέθριες επιπτώσεις στην υγεία των ελλήνων πολιτών.

Άλλωστε, οι διαφορετικές οργανώσεις πολιτών και κομμάτων στο Λονδίνο έχουν δείξει από χρόνια την δυσανεξία τους σε πολιτικούς, από τα πρώτα σημάδια, λίγο πριν αποκαλυφθεί το μέγεθος της κρίσης: από τα περίφημα αυγά στον Αλογοσκούφη, το 2008, όταν μίλησε στο London School of Economics, έως την αγανακτισμένη επίθεση επιχειρημάτων και ερωτήσεων στον Άδωνι Γεωργιάδη. Το «ατύχημα» ήταν ότι ο αυτός ο υπουργός τρέφεται από τις φωνές, είναι ο φυσικός του χώρος.

Απαντάει πολιτικά, πολλές φορές χωρίς να απαντά, και απορρίπτει την έκθεση του επιστημονικού περιοδικού Λάνσετ με ευκολία ως «άποψη που τίθεται υπό αμφισβήτηση από άλλες απόψεις», εξοργίζοντας το κοινό και όποιον γνωρίζει την διαφορά μεταξύ επιστημονικής τεκμηρίωσης και άποψης.

Αναρωτήθηκα, όσο ήμουν στο αμφιθέατρο, εάν ήταν κάπως έτσι η ατμόσφαιρα στην αρχαία Αγορά στα χρόνια της Δημοκρατίας ή στο αρχαίο θέατρο.

Σαν σήκωσε τα μανίκια του ο υπουργός και μπήκε στο ρινγκ της αντιπαράθεσης με φωνές, οι ομάδες που ήρθαν να δηλώσουν την αντίθεση τους σιγά σιγά έφευγαν, έχοντας πει αυτά που ήθελαν και ο υπουργός δεν έφευγε.

Σε μία από αυτές τις λεκτικές αντιπαραθέσεις τράβηξα μία φωτογραφία.

Ήμουν η μόνη δημοσιογράφος που έπαιρνε φωτογραφίες και την δημοσίευσα άμεσα, όπως και άλλες, στον προσωπικό μου λογαριασμό στο twitter.

Η φωτογραφία έγινε διάσημη διότι από τη γωνία που την πήρα, ο υπουργός φαίνεται σα να πιάνει από τον γιακά τον πολίτη.

Ξαφνικά βρέθηκα ενώπιον του διαδικτυακού χάους και της ανομίας.

Ο λογαριασμός μου μπλόκαρε για λίγο από την κίνηση και αργότερα συνειδητοποίησα ότι η φωτογραφία έγινε το σήμα κατατεθέν της «ομιλίας» Γεωργιάδη στο Λονδίνο.

Αλλά όχι μόνο αυτή. Και άλλες φωτογραφίες που δημοσίευσα στον λογαριασμό μου στο Twitter και αυτές έγιναν αντικείμενο κλοπής (πνευματικής ιδιοκτησίας).

Ίσως θα το περίμενε κανείς από ανώνυμα μπλογκ ή τρολ.

Αλλά οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ, από ιστοσελίδες έως και στην τηλεόραση!

Κανείς δεν μου ζήτησε την άδεια και βέβαια κανείς -εκτός από κάνα δυο- δεν έδωσαν τα λεγόμενα credits, δηλαδή να γράψουν από πού πήραν τη φωτογραφία. Όταν δε, τηλεφώνησα σε μερικούς πήρα την αποστομωτική απάντηση: «Ε, την είδαμε στο διαδίκτυο και την πήραμε»! 

Δεν αιθεροβατώ και ξέρω ότι αυτό γίνεται κατά κύριο λόγο. Ωστόσο τα ΜΜΕ οφείλουν να ερευνούν λίγο παραπάνω.

Είναι μία παραπλανητική φωτογραφία, διότι ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν τράβηξε ποτέ από τον γιακά τον πολίτη.

Είναι η γωνία τέτοια και φυσικά δεν έγινε επίτηδες, ωστόσο αυτή είναι η δύναμή της. Αλλά το πώς τελικά χρησιμοποιήθηκε είναι ενδεικτικό μίας αξεπέραστης αναρχίας που επικρατεί στο Διαδίκτυο.

Στη δε Δημόσια Τηλεόραση ο δημοσιογράφος που έκανε την επιμέλεια του θέματος χρησιμοποίησε ένα βίντεο στο διαδίκτυο και περιέγραψε μία κίνηση του φοιτητή/διοργανωτή προς τον διαπληκτιζόμενο υπουργό με τον πολίτη, ως κίνηση της προσωπικής ασφάλειας του υπουργού!

Διότι φυσικά δεν τον ήξερε και δεν ήταν εκεί.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από όσα ακούγονται και γράφονται.

Όσες συσκέψεις γίνονται από κει και μετά για «έγκυρη και έγκαιρη» ενημέρωση είναι χωρίς νόημα.

Καλώς ήρθαμε στον χρόνο του fictio-Rnalism.

Ευδοξία Λυμπέρη

Παράλλαξη

Σημ. Ο.- Κάτι παρόμοιο έζησε και ο Ορθογράφος, όταν στα καλά καθούμενα εξαιτίας του περιστατικού με τον Γεωργιάδη στο Λονδίνο, ξαφνικά κατακλύστηκε από χιλιάδες επισκέπτες – αναγνώστες ενός συγκεκριμένου άρθρου (εδώ)    που είχαμε δημοσιεύσει το 2012, και που έγινε περιζήτητο επειδή το έγραψε ο Μιχάλης Ντιναλέξης, αυτός δηλαδή που κάλεσε τον υπουργό στο Imperial College, και «στοχοποιήθηκε» για αυτό από διάφορα μπλογκς.