Ο Κουφοντίνας, ο Γαλιλαίος, και η … Φρειδερίκη!

Είπα να μην ασχοληθώ με αυτό το καυτό ζήτημα των ημερών, δηλαδή το βιβλίο του Κουφοντίνα, αλλά δεν άντεξα.

Ως γνωστόν, είμαι ενοχλητικά πολυπράγμων, και άρα επειδή καλώς ή κακώς έχω άποψη επί σχεδόν παντός του επιστητού (πολλές φορές λανθασμένη), αποφάσισα να μπω και εγώ στον χορό των αντεγκλήσεων ένθεν κακείθεν, σχετικά με το αν θα έπρεπε να εκδοθεί, και αν θα πρέπει τελικά να διαβαστεί το εν λόγω βιβλίο.

Κατ’ αρχήν να συμφωνήσουμε σε κάτι.

Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας θεωρείται (αντικειμενικά) το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Μια άλλη είναι η λογοκρισία που επέβαλλε πριν από αιώνες το Βατικανό σε πολλά βιβλία μη αρεστών συγγραφέων, δηλαδή το περίφημο Index Librorum Prohibitorum.

Μια πιο σύγχρονη ανάλογη κακιά στιγμή θεωρείται η ρίψη στη πυρά κομμουνιστικών βιβλίων, και βιβλίων γραμμένων από Εβραίους από πλευράς του ναζιστικού καθεστώτος.

Στα καθ ημάς, κατά καιρούς έχουμε αντιδράσεις για διάφορα βιβλία, με συγκεντρώσεις αγανακτισμένων, κλπ (π.χ. Καζαντζάκης, Μ. Ανδρουλάκης, κ.ά.) χώρια η λογοκρισία επί χούντας.

Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις θεωρούνται ακραίες, και καλώς καταδικάζονται από τους νοήμονες και σώφρονες δημοκρατικούς πολίτες.

Όποιος δεν συμφωνεί με τα παραπάνω, ας μη κάνει το κόπο να συνεχίσει το διάβασμα του σημειώματός μου.

Τα βιβλία είναι γνώση.

Η γνώση καλή ή κακή, είναι πολύτιμη.

Και όποιος την εκτιμά την εκτιμά…

Οι υπόλοιποι ας μείνουν στα κόμικς, στα αθλητικά, και οι πιο διαβασμένοι στα μπεστ σέλερ αριστουργήματα του στυλ «Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα».

Χάρη στη γνώση φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και αν δεν υπήρχε, ίσως να κυκλοφορούσαμε ακόμη με μουλάρια, δούλοι στο έλεος του κάθε σπαθοφόρου.

Η γνώση είναι σαν το πιστόλι. Από μόνο του δεν σκοτώνει.

Χρειάζεται το ανθρώπινο χέρι.

Διότι αν το πάμε στα άκρα του, τότε θα έπρεπε να απαγορεύσουμε και τα βιβλία που αναλύουν την κατασκευή της ατομικής βόμβας κλπ.

Άρα να συμφωνήσουμε ότι η γνώση χρειάζεται.

Και η γνώση μεταφέρεται και διαχέεται μέσω βιβλίων. Πώς να το κάνουμε;

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έρχομαι να συζητήσω και για το περίφημο πλέον βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Προσωπικά είμαι προκατειλημμένος, και χρόνια τώρα περίμενα πως και πως ένα τέτοιο βιβλίο, γραμμένο από έναν εκ των πρωταγωνιστών της πιο συγκλονιστικής έκφανσης της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας, που την σημάδεψε ανεξίτηλα.

Να μάθω δηλαδή το πώς σκέφτεται, το τι πιστεύει, και το πώς και γιατί έδρασε όπως έδρασε αυτός ο στυγνός ιδεολόγος δολοφόνος.

Όπως, χωρίς να είμαι κομμουνιστής, διάβασα ότι βρήκα για τον κομμουνισμό, ειδικά τα αυτοβιογραφικά βιβλία των Ελλήνων καπετάνιων, ανταρτών, και του ιδίου του Μάρκου Βαφειάδη.

Ή όπως, χωρίς να είμαι φασίστας, διάβασα ότι μπόρεσα για τους Ναζί, ακόμη και την αυτοβιογραφία του αρρωστημένου διοικητή του Άουσβιτς Rudolf Hoess, που την έγραψε μέσα στο κελί του, λίγους μήνες πριν εκτελεστεί για τα εγκλήματά του.

Χώρια όλα τα ενδιάμεσα…  

Εν ολίγοις, είτε συμφωνούμε με κάποιον, με τις ιδέες του, ή με τις πράξεις του, είτε όχι, αυτό δεν έχει καμία σημασία όσον αφορά στο να διαβάσουμε ένα βιβλίο το οποίο έχει γράψει, εφόσον είμαστε ιστορικά περίεργοι, και θέλουμε να ξέρουμε κάτι παραπάνω από αυτά που μας σερβίρουν έτοιμα και συσκευασμένα τα ΜΜΕ.

Εφόσον δηλαδή έχουμε δίψα για γνώση και για πληροφόρηση.

Και αυτό είναι έμφυτο. Δεν επιβάλλεται, ούτε αποκτάται τεχνητά και εκ των υστέρων.

Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός επιστήμονας για να θέλει να μάθει τον ψυχισμό του Κουφοντίνα ή του Άιχμαν, ή του Μιχάλη Ράπτη.

Ούτε αναλυτής των μυστικών υπηρεσιών για να θέλει μάθει το modus operandi του φαρμακοχέρη.

Λίγη δίψα για γνώση να έχει κάποιος, και λίγη περιέργεια για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας, αυτά αρκούν.

Κι από κει και πέρα, ξέχωρα από το τι του σερβίρει ο κάθε Κουφοντίνας, έγκειται στην συγκρότηση του καθενός να καταλήξει σε συμπεράσματα.

Προσωπικά και το αγόρασα και θα το διαβάσω απόψε το βιβλίο, όπως θα διαβάσω και αυτό που βγάζει οσονούπω ο Σάββας Ξηρός, και όπως διάβασα ανάλογα «πονήματα» του Πλεύρη, του Γεωργαλά, ακόμη και της …. Φρειδερίκης.

Και όποιος δεν συμφωνεί με αυτά που λέω, δεν χρειάζεται να με μαλώσει, αλλά μπορεί κάλλιστα να μην πάει να αγοράσει το βιβλίο.

Άλλο όμως αυτό, και άλλο το να γινόμαστε υπέρμαχοι της φίμωσης της γνώσης και των απόψεων κάποιου, όσο επικίνδυνες ή ακραίες και αν είναι.

Θυμηθείτε απλά τη περίπτωση του Γαλιλαίου.

Αυτό θέλουμε εν έτει 2014;

Εξάλλου, όπως είπε ο επίσης στυγνός δολοφόνος Μάο, αφήστε εκατό λουλούδια να ανθίσουν, και εκατό σχολές σκέψης να ευδοκιμήσουν….

Strange Attractor

ΥΓ- Όσον αφορά στις ενστάσεις για το ότι τόσο ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη  όσο και ο συγγραφέας θα βγάλουν χρήματα… τι να πω;

Ο πρώτος είναι εμπορική επιχείρηση, και ο δεύτερος έχει και παιδί.

Γιατί να μην πληρωθούν;

Και που να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου κανένας μεγαλόσχημος του Χόλιγουντ… εκεί να δείτε χρήμα που θα πέσει στα ταμεία του Λιβάνη, και στις τσέπες του Λουκά.