Μια ανθρώπινη ματιά σε μια ανείπωτη τραγωδία.

Μια χαμένη (και μη επαληθευμένη) χειρόγραφη επιστολή, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, φαίνεται να ρίχνει νέο φως στην μεγάλη τραγωδία του Τιτανικού.

Η επιστολή γράφτηκε το 1955 στα γαλλικά από την Rose Amelie Icard, που ήταν η μακροβιότερη επιζήσασα Γαλλίδα του ναυαγίου.

Παρουσιάζει την προσωπική και τρομακτική της εμπειρία, για το τι επακολούθησε της βύθισης του υπερωκεάνιου.

Η Icard ήταν υπηρέτρια στην οικογένεια της πάμπλουτης Αμερικανίδας Martha Stone, και ταξίδευε στη πρώτη θέση του μοιραίου πλοίου.

Σώθηκε, μαζί με την εργοδότριά της από το πλοίο Carpathia που έσπευσε στον τόπο του ναυαγίου.

Το γράμμα της αγοράστηκε το 1957 σε κάποια δημοπρασία, και δημοσιεύτηκε προχθές από τον ιστότοπο Reddit.

Μεταξύ άλλων γράφει» Η κα Στράους… αγκάλιασε σφιχτά τον άνδρα της λέγοντας πως θέλει να πεθάνουν αγκαλιά, αφού έζησαν μαζί τα τελευταία 50 χρόνια.

Κάποιος άγνωστος άνδρας έδωσε το σωσίβιό του σε μια γερόντισσα, για την οποία δεν υπήρχε χώρος στις βάρκες, ζητώντας της να προσεύχεται για αυτόν…

Ο δισεκατομμυριούχος Benjamin Guggenheim, αφού βοήθησε πολλά παιδιά και γυναίκες να ανέβουν στις βάρκες, ντύθηκε, έβαλε ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, και περίμενε ήσυχος σε μια γωνιά να πεθάνει.

Και συνεχίζει «την ώρα που κωπηλατούσαμε για να απομακρυνθούμε από το ναυάγιο, διαπίστωσα πως κάποιος άνδρας ήταν κρυμμένος κάτω από το κάθισμά μου. Δεν βρήκα το κουράγιο να τον αποκαλύψω, και ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που διάλεξε να σώσει το τομάρι του με αυτόν τον τρόπο…».

Με το πρώτο φως της ημέρας, πριν φτάσει το Carpathia, η βάρκα της Icard μαζί με άλλες επέστρεψαν στο σημείο της τραγωδίας.

Τα νερά ήταν σαν λάδι, και τίποτα δεν πρόδιδε το τι συνέβη πριν από μερικές μόνο ώρες.

Όπως γράφει, μέσα σε αυτό το πανέμορφο βουβό τοπίο, «είδαμε δυο καθεδρικούς ναούς από πάγο να ξεμυτίζουν από το νερό….».

S.A.

Telegraph