Σαν να μην άλλαξε τίποτα!

Και όμως δεν έχει αλλάξει τίποτε παρά το γεγονός πως μεσολάβησε μισός αιώνας. Οικτρή η έλλειψη φαντασίας.

Χαοτική η απόσταση μεταξύ της νέας πραγματικότητος και της κομματικής αντιπαραθέσεως.

Ο λόγος φυσικά περί του προεκλογικού αγώνα.

Μόνη διαφορά ότι η μάχη δίδεται όχι για εθνικές, αλλά για ευρωπαϊκές εκλογές, που φυσιολογικά δεν έπρεπε να έχουν παρά την ελαχίστη σημασία για την πορεία των εξελίξεων στο εσωτερικό της χώρας…

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας, αφού ολοκλήρωσε μία περιοδεία στην Ευρώπη ως επικεφαλής της ευρωπαϊκής Αριστεράς, έχει αρχίσει μια κοπιώδη εκστρατεία στο εσωτερικό.

Είναι νέος στην πολιτική και ηλικιακά· ως εκ τούτου, διαθέτει φυσική αντοχή και δεν φοβάται το πλήθος. Αλλά το πρότυπο της προεκλογικής στρατηγικής του αντλείται από άλλες εποχές.
Ο κ. Τσίπρας δεν ασχολείται με την προσέλκυση των ψηφοφόρων του «μεσαίου χώρου», αλλά έχει εστιάσει την προσοχή του στην Αριστερά.

Τον γοητεύει η ιδέα του ΕΑΜ, όπως συνέβαινε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, έως τις εκλογές του 1977. Η διαφορά είναι ότι οι «συνιστώσες» μάχονται για την ιδεολογική καθαρότητα και θέλουν να αποτρέψουν τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε «κόμμα-επιχείρηση», όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ.
Ο δεύτερος άξονας της στρατηγικής του κ. Τσίπρα είναι ο αυτοπροσδιορισμός του ως του κατ’ εξοχήν πολιτικού αντιπάλου της Γερμανίδος καγκελαρίου κ. Αγκελα Μέρκελ.

Η υποψηφιότητα του κ. Μανώλη Γλέζου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει την αντιπαράθεση με το Βερολίνο.
Στο παρελθόν, ο Ανδρέας Παπανδρέου επί σειρά ετών σκιαμαχούσε εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και επί μία οκταετία εναντίον του τότε Αμερικανού προέδρου Ρόλαντ Ρέιγκαν. Στη σύγκριση με το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ απουσιάζει από τον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, το «πατριωτικό στοιχείο».
Αλλά και η προεκλογική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη έμπνευση.

Είναι μια αναπαραγωγή της πολιτικής που ακολούθησε ο Ευάγγελος Αβέρωφ έναντι του ΠΑΣΟΚ, την άνοδο του οποίου στην εξουσία προσπάθησε να αποτρέψει με οξύτατη εμφυλιοπολεμική ρητορεία.

Βεβαίως είναι και οι επιτυχίες στον οικονομικό τομέα, αλλά τα όποια αποτελέσματα θα γίνουν ορατά στο μέλλον.
Είναι σαφές ότι η Ν.Δ. επιχειρεί να ανακτήσει μια «δεξιά» φυσιογνωμία.

Η ιδεολογική αντιπαράθεση με την Αριστερά δεν αρκεί.

Πολέμιοι του κομμουνισμού και μάλιστα αποτελεσματικότεροι υπήρξαν και οι Φιλελεύθεροι.

Στην παρούσα συγκυρία, όμως, ο φιλελευθερισμός στην οικονομία, αλλά και στους κοινωνικούς θεσμούς –που η Ν.Δ. επιμελώς έχει αποφύγει να εφαρμόσει– συνιστά μεγαλύτερη απειλή για τον μέσο συντηρητικό πολίτη.

Εξ ου και ο έντονος ευρωσκεπτικισμός και η άνοδος της άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι τα δύο κόμματα «εξουσίας» –Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ– «τρώνε τις σάρκες» τους στην κυριολεξία, ενώ το ΠΑΣΟΚ απειλείται με ολική εξαφάνιση. Κατά συνέπεια η έκπληξη των εκλογών ενδεχομένως να προέλθει από «Το Ποτάμι», που ασκεί μιαν έλξη στους «αστούς», και τη Χρυσή Αυγή, που η δίωξή της ως εγκληματικής οργανώσεως δεν φαίνεται να αποδίδει τα αποτελέσματα που κάποιοι προσδοκούσαν.

Κάποιοι συγκρίνουν τις προσεχείς εκλογές με εκείνες του 1981. Κακώς.

Το αντίστοιχο πρέπει να αναζητηθεί στο μοιραίο 1963, που υπήρξε η απαρχή της καταρρεύσεως του παλαιού καθεστώς, λόγω ανευθυνότητας των τότε πολιτικών ηγετών της χώρας.

Κώστας Ιορδανίδης

Καθημερινή