Πάσχα χωρίς αρνί…

Βαριά γκρίζα σύννεφα είχαν συγκεντρωθεί πάνω από την οικία του Νίκου Δήμου ανήμερα Κυριακή του Πάσχα.

Περίεργο φαινόμενο, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν τη γενική ηλιοφάνεια που βασίλευε στην υπόλοιπη περιοχή.

Ο φιλόσοφος ένιωθε και την ψυχή του βαριά και γκρίζα.

Για μιαν ακόμη φορά είχε πει σκληρές και πρωτότυπες αλήθειες.

Πληρώνοντας, όμως, και το τίμημα.

Ήξερε – και το ήξερε καλά – πως αυτή είναι η μοίρα όσων τολμούν να εκστομίζουν πικρές αλήθειες που ακούγονται για πρώτη φορά.

Και ο Δήμου ήταν, αναμφισβήτητα, ένας από δαύτους.

Κυριακή του Πάσχα και βρισκόταν στο σπίτι του μόνος ο φιλόσοφος.

Παρέα με τον εαυτό του – τον καλύτερό του φίλο.

Είχε μείνει, δυστυχώς, και χωρίς αρνί, αφού η πρόσκληση από τον (πρώην πλέον) αρχηγό του για κοινό εορτασμό του Πάσχα και σούβλισμα αρνιού μαζί με τους Γυφταραίους (για εκλογικούς / συμβολικούς λόγους) στον τόπο άνδρωσης της Ηγεσίας, στους γυφτομαχαλάδες της Αγια Βαρβάρας, είχε, την τελευταία στιγμή, ακυρωθεί. Για τους γνωστούς λόγους.

Κι έτσι ο φιλόσοφος, μη έχοντας εντωμεταξύ προνοήσει και για προμήθεια κρέατος, σαν να μην έφτανε που ήταν μόνος, ξέμεινε κι από αρνί.

Να βγει έξω να αγοράσει λίγο κρέας έτοιμο, από κανένα ψητοπωλείο, να κάνει κι αυτός Πάσχα;

Μπα, ντρεπόταν.

Καλύτερα δίχως κρέας, αλλά αξιοπρεπής.

Κάπως αλλιώτικα την είχε φανταστεί ετούτη την Κυριακή.

Κάπως διαφορετικά την είχε σχεδιάσει.

Να αποτελεί ο ίδιος το επίκεντρο της παρέας γύρω από το σουβλιζόμενο αρνί· να προβαίνει σε πολιτικές αναλύσεις· να προσφέρει αφειδώς συμβουλές προς άπαντες για το πώς πρέπει να κινηθεί το Κόμμα για να κατακτήσει την επιτυχία· να εξηγεί με ποιον τρόπο τα σημαντικά στελέχη που το απαρτίζουν θα έπρεπε να προχωρήσουν στις αναγκαίες τομές που χρειάζεται η χώρα· να αποκαλύπτει τον δικό του ρόλο ως Σουσλόφ του Κόμματος, ως καθοδηγητής του Αρχηγού.

Κάπως έτσι ονειρευόταν τη συγκεκριμένη Πασχαλιάτικη Κυριακή.

Τα πράγματα, όμως, ήρθαν αλλιώς.

Και τώρα έκανε Πάσχα ολομόναχος.

Κι όμως! Πόσο διαφορετική έδειχνε, πριν από λίγες μόνο μέρες, η κατάσταση. Πόσο ελπιδοφόρα…

Τότε που σουλατσάριζε στις τηλεοράσεις, υπερήφανος και γεμάτος καθησυχαστικές αυταπάτες ο καημένος, ως εκπρόσωπος του Αρχηγού, για να διακηρύξει τη καθοριστική τομή που ο Ηγέτης με τα πέδιλα θα φέρει στα πολιτικά μας πράγματα.

Τότε που, στην επίσημη παρουσίαση του νέου κόμματος, συγκινώντας τους πάντες με τον παιδικό ενθουσιασμό του, πεταγόταν σαν ελατήριο για να καταγράψει, με τη φωτογραφική του μηχανούλα, την ιστορική στιγμή της ανόδου του Τιμονιέρη στο βήμα για τις πρώτες ανακοινώσεις.

Και τώρα – τι ειρωνεία! – πεταγόταν στον κάδο απορριμάτων, συνοδεία υποτιμητικών χαρακτηρισμών του Αρχηγού και της κλάκας του.

Τι αντίθεση ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα!

Και πόσο τον είχε καταβάλει ετούτη η αντίθεση.

«Φιλόσοφος είναι. Γιατί δεν το φιλοσοφεί;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Και ο φιλόσοφος, όμως, άνθρωπος είναι.

Όσο και να το φιλοσοφήσεις (και ο Δήμου έχει τα εφόδια να το φιλοσοφήσει – και μάλιστα πολύ), είναι πιθανό η οδυνηρή πραγματικότητα να σε εξουθενώσει. Από τη μία να δηλώνεις με υπερηφάνεια «συνδημιουργός» του νέου κόμματος, ο mastermind μιας κίνησης που έρχεται μόνο για να προσφέρει στο χειμαζόμενο έθνος, και από την άλλη να ανακηρύσσεσαι αποσυνάγωγος από τον ίδιο σου τον αρχηγό.

Αυτό ήταν κάτι που ο φιλόσοφος δεν μπορούσε να καταπιεί.

Ούτε καν μια μπουκιά κρέας, για να ξεχάσει, δεν μπορούσε να καταπιεί.

Αφού είχε ξεμείνει κι από αρνί.

Πάσχα χωρίς κόμμα.

Πάσχα χωρίς αρνί.

Ο φιλόσοφος καθόταν μόνος του, στο σκοτεινό του γραφείο, παρέα με τον πιστό του υπολογιστή και τις σκέψεις του.

Και στοχαζόταν.

Την ευτυχία του να γνωρίζεις μόνο εσύ τις καλά κρυμμένες αλήθειες.

Την ατυχία του να μένεις χωρίς αρνί.

Τη δυστυχία του να είσαι Έλληνας.

Βαψομαλλιάδες