Λευκή αλεπού…

Ο καθημερινός θόρυβος στους δρόμους, υπαινίσσεται ότι το μέτρο και η αρμονία αφορούν εκείνους που σκέφτονται πιλοτικά για την εγκαθίδρυση της φιλοσοφικής επανάστασης· ελέω όχλου, αναζητείται η αστραπή εν μέσω κραυγών για την διατήρηση του μουμιοποιημένου μεταπολιτευτικού status quo.

Δύο χιλιάδες γκρουπούσκουλα θα τα καταφέρουν καλύτερα.

Πόσο κολακευτική είναι η πίστη στις ευγονικές αρχές της ισότητας, με το βλέμμα να χάνεται στο υποσχόμενο κόκκινο πρόσωπο ενός σοβιετικού ναύτη στην πρώτη γραμμή της Κροστάνδης;

Με την γλώσσα να αναλύει τις λευκές νύχτες στα κείμενα του Feuerbach;

Με το σώμα να συμμετέχει στα καλέσματα μίας άλκης στο παιχνίδι της μυϊκής δύναμης των ιδεών;

Με την σιγουριά ότι τα μαρξιστικά κείμενα αφορούν τον 21ο αιώνα;

Με την ψευδαίσθηση ότι ο τρόμος της πρόσληψης του κόσμου δεν ήρθη;

Η κλειστοφοβική γιορτή εμπίπτει στα πολλαπλά ορθογραφικά λάθη, μη γραμμικά πάθη, άπειρα υπολείμματα αναρχοφασιστικής φιέστας με όπλο το τυλιγμένο σουβλάκι στα παγωμένα δάχτυλα.

Παχύσαρκες προτάσεις, αντιδημοκρατικός οχετός, υποψήφια θύματα που εντέλλονται να εκτονώσουν την ιδεολογική εποπτεία.

Υπεράνθρωποι που πληρώνονται με ποσοστά απ’το εσώτερο εκκρεμές που πασχίζει να ισορροπήσει τους πόλους.

Η φαντασιακή έκρηξη σε χέρια που μουντζώνουν την Βουλή· χορεύουν τσιφτετέλια στα πάρτι του Πολυτεχνείου· αφιερώνουν ώρες στην απόδοση θανατικής ποινής σε αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους.

Ένα μείγμα Elena Ceauşescu και Ραχήλ Μακρή με το αλάθητο του μίσους στα χείλη.

Γι’αυτό δεν διανοούνται ότι θα υπάρξει αντίλογος.

Το χρόνιο τοτέμ της αυτοθυματοποίησης μεταλλάχθηκε σε έμφυτο πορτρέτο προβολής με άλλοθι την νοητική παντιέρα του σταλινικού πατριάρχη στις επάλξεις.

Ουδείς ενδιαφέρεται για τον επουσιώδη διάλογο μεταξύ ενηλίκων, καθότι κακομαθημένοι άπαντες στον απαιτητικό ρόλο της χουλιγκανικής χαιρεκακίας· αυτοί που νομίζουν ότι βάλλουν κατά της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου, γνωρίζουν κατά βάθος ότι τα χωριάτικα έθιμα εκτονώνονται με το κυνηγητό αστυνομίας και υπερφασιστών στους δρόμους των Εξαρχείων.

Η αριστοτελική ευτυχία είναι ταμπού.

Ξεπερασμένος είναι αυτός που αδιαφορεί για τα δυσώδη λύματα που γκαρίζουν ότι έχουμε Χούντα.

Αυτοί που σε κομμουνιστικό έδαφος θα συμπεριφερθούν χειρότερα από την Στάζι, τον Χούζακ, τον Πολ Ποτ στους βετεράνους αντιστασιακούς που είχαν καταφύγει στο Ανόι, τους πιονιέρους του Μάο, της Αιθιοπίας και τους φυλάρχους της Ρουάντα το 1994. Κράτος τεράστιο, χριστιανικό, οριεντάλ, νομικά απροσδιόριστο, βαυκαλιζόμενο, αδιάφορο, δυστοπικό.

Πολλές φορές αναπολώ τα γραπτά του Weber. Ιδιαίτερα εκείνα που διαχώριζαν την κοινωνιολογική ανάλυση του Δικαίου από την νομική του υπόσταση.

Εν Ελλάδι συνδυάζουμε τα πέντε πεδία μελέτης  και διαλόγου της φιλοσοφίας από την ανάποδη (να’ναι καλά ο Durant που τα υπενθύμησε), ήτοι αλογική, αντιαισθητική, ανηθική, αντιπολιτική και πολυμεταφυσική, σε ένα εκτελεστικό όργανο wannabe δολοφόνων, που ικανοποιημένο από το λιντσάρισμα των εργαζομένων της Marfin, θα ψάλουν ωσαννά την Μεγάλη Εβδομάδα.

Στην ουσία, η χώρα που επαίρεται για το βαθύ γαλάζιο, τον πανταχού παρόντα ήλιο και την ποίηση του Καβάφη, αποτελείται από χριστιανούς αρματολούς που γεμίζουν τις δεξιές τσέπες με αριστερίστικη διαιτητική άμμο.

The Elf at Bay