Ο Αριστοτέλης, ο Τρότσκι, και ο … Ζαγοράκης.

Υπάρχουν δυο κυρίαρχες σκέψεις όσον αφορά στη πολιτική.

Η μία είναι η «αριστοτελική», που θέλει την  ενασχόληση με τα κοινά να είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τα άλογα όντα.

Και που θέλει την πολιτική να μας ανυψώνει, ηθικά, κοινωνικά, και πολιτισμικά.

Να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους… που δεν κοιτάνε τη βολή τους, δεν ιδιωτεύουν.

Η άλλη είναι πιο «μακιαβελική», πιο κυνική, και θέλει τη πολιτική ως τη τέχνη του εφικτού… που θα πρέπει να μετέρχεται οιασδήποτε μεθόδου, ασχέτως ηθικών παραμέτρων, προκειμένου να επιτευχθεί ο εκάστοτε στόχος.

Κάτι τέτοιο είναι και η real politic στις διεθνείς σχέσεις. Εκεί όπου δεν μετράει ούτε η ηθική, ούτε το συναίσθημα, παρά μόνο η (στυγνή) ισχύς.

Στην Ελλάδα, αυτό που έχουμε είναι ένας αχταρμάς.

Αποτελούμενος κυρίως από πολιτικούς που θέλουν να μας «σώσουν», θέλουν να προσφέρουν, αλλά που στην ουσία κοιτάνε πως θα κάνουν τη γρηγοράδα, και θα ανέβουν φορολογική κλίμακα.

Οι Αμερικάνοι συνηθίζουν να λένε ότι στον πόλεμο και στον έρωτα, όλα τα μέσα είναι θεμιτά (αλλά αυτοί δεν είχαν Αριστοτέλη).

Και υπ αυτήν την έννοια, επειδή σήμερα στην Ελλάδα έχουμε «πόλεμο», η πολιτική μας τάξη χρησιμοποιεί μακιαβελικά κάθε διαθέσιμο μέσο για να κερδίσει όχι εδάφη και λόφους, αλλά ψηφαλάκια.

Το βλέπουμε καθημερινά.

Το μαύρο γίνεται άσπρο, τα στρατόπεδα, οι απόψεις, οι συμμαχίες,  και οι ιδεολογίες, αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, και ο τύπος του πολιτικού που κυριαρχεί είναι αυτός του πολιτικάντη… του μαυρογιαλούρου.

Και για αυτό προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ μου να είμαι πολιτικός.

Πόσο δε μάλλον ενταγμένος σε κόμμα.

Διότι άσχετα αν μεγαλώνοντας, έχω αλλάξει (ριζικά) πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις, το έκανα διότι το πιστεύω, και όχι για κάποιον ιδιοτελή συμφεροντολογικό λόγο. Μάλιστα στη παρούσα φάση, οι πολιτικές μου απόψεις, πάνε κόντρα στο προσωπικό και οικογενειακό συμφέρον μου.

Σε αντίθεση δηλαδή με τους «επαγγελματίες» πολιτικούς μαϊντανούς, που αν είναι να πάρουν ψήφους, ή καρέκλα,  πουλάνε ακόμη και τη μάνα τους…

Μέσα λοιπόν σε αυτά τα πλαίσια, ώρες ώρες αισθάνομαι σαν τον μπαμπά του … Τρότσκι!

Ο οποίος για όσους δεν το γνωρίζουν, έζησε συνθήκες «σχιζοφρένειας», αφού σαν  μεγαλοκτηματίας δεχόταν σκληρές επιθέσεις από τους κομμουνιστές, και σαν πατέρας του μεγάλου επαναστάτη ήταν το κόκκινο πανί για τους υπόλοιπους της τάξης του, και όχι μόνο.

Κάτι ανάλογο έπαθε αργότερα και ο γιος του. Κόκκινο πανί για τους μη κομμουνιστές και «εχθρός του λαού» για τους σταλινικούς ορθόδοξους Λενινιστές, οι οποίοι στο τέλος τον δολοφόνησαν με εντολή του Στάλιν.

Έτσι κι εγώ, τα τελευταία χρόνια ζω σε παρόμοιες συνθήκες.

Απομονωμένος και δακτυλοδεικτούμενος από γνωστούς και συναδέλφους, διότι στηρίζω την «ανάλγητη χούντα» του Σαμαρά, και αποκομμένος γενικότερα από την ΝΔ (και τους οπαδούς της), την οποία χαρακτηρίζω ως γαλάζια γλίτσα, και με την οποία δεν έχω καμία σχέση (ούτε με άλλο κόμμα).

Ανήκω όμως στη πρώτη σχολή σκέψης, την κάπως πιο ρομαντική, και αυτή που θέλει την πολιτική να μας διδάσκει, να μας βελτιώνει, και να έχει μια ηθική διάσταση.

Πως είναι η ελληνική πολιτική σκηνή δηλαδή; Καμία σχέση…

Για αυτό και δεν μπορώ να δεχτώ κάποιες κινήσεις (σίγουρα κομματικά ωφέλιμες) που όμως πάνε κόντρα στο αξιακό μου σύστημα.

Διότι τι νόημα έχει να κερδίσεις τον κόσμο όλο, όταν χάνεις τη ψυχή σου;

Δεν μπορώ να δεχτώ την επιβράβευση των σαλτιμπάγκων, όσο χρήσιμοι κι αν είναι για να φέρουν ψήφους, και δεν μπορώ να αποδεχτώ την επιβράβευση της ευτέλειας, ασχέτως αν αφορά σε κάποιους που «σήκωσαν τη κούπα».

Τέτοιες τιμές σε τέτοιους ανεπαρκείς, προσβάλλουν ολόκληρη την κοινωνία μας.

Για να το πω ξεκάθαρα, η συμμετοχή του Ζαγοράκη, ή του Χριστοδουλόπουλου, και λοιπών παρόμοιων  στα ευρωψηφοδέλτια κομμάτων αποτελεί χαστούκι σε κάθε ηθική αξία.

Προσβάλλεται η νοημοσύνη μας.

Διότι τι μας λένε;
Ότι δεν χρειάζεται τίποτα απ όλα αυτά που ως πολίτες και ως γονείς θεωρούμε απαραίτητα.

Δεν χρειάζονται σχολεία, φροντιστήρια, σπουδές, γλώσσες, παιδεία.

Αυτά χρειάζονται για να βρει κανείς μια δουλειά με 500 ευρώ το μήνα.

Για τα άλλα, τα σπουδαία, το μόνο που χρειάζεται είναι καπατσοσύνη, τύχη, και ένα κάπως καλό κλότσημα της μπάλας, ή ένα καλό λαρύγγι, και αυτό από μόνο του μπορεί να σε οδηγήσει στον ναό της δημοκρατίας της Ευρώπης.

Κι ας είσαι λειτουργικά αναλφάβητος, και δεν σκαμπάζεις καν από διεθνή ή ευρωπαϊκή πολιτική, ξοδεύοντας τον ελεύθερο χρόνο σου στα σκυλάδικα, στα καφενεία,  και στα ιν κλαμπς.

Αρκεί να είσαι αναγνωρίσιμος, και άρα να φέρνεις ψήφους.

Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ όλους αυτούς τους 30αρηδες, με τα χίλια τυπικά προσόντα, που δεν μπορούν να βρουν δουλειά ούτε ως ταμίες στα Λίντλ, και τους οποίους φτύνουμε προβάλλοντας ως «σωτήρες» κάποιους μαϊντανούς.

Οι οποίοι θα πληρώνονται δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, για να σουλατσάρουν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, χωρίς να γνωρίζουν καν τι ακριβώς γίνεται εκεί.

Σαν με στέλνουν εμένα να διευθύνω κάποιον τομέα της ΝΑΣΑ (και να ήμουν και αναλφάβητος).

Μου είναι πιο εύκολο να αποδεχτώ κάποιον Βελόπουλο ή κάποιον Κασιδιάρη, διότι αυτοί έχουν πολιτική θέση (έστω απεχθή), και άρα μπορώ να τους αντιπαρατεθώ πολιτικά, και ο καλύτερος ας νικήσει.

Τον Βουσμάνο όμως πώς να τον αντιμετωπίσω;

Που δεν έχει καν πολιτικές θέσεις;

Και που επειδή του έκατσε, αν και ξύλο απελέκητο, κέρδισε δόξα, φήμη, χρήμα, και γυναίκα τρόπαιο…;

Και καλά έκανε. Στην ιδιωτική σφαίρα, ας κάνει ότι θέλει.

Αλλά όχι και να τον επιβραβεύσω παρακαλώντας τον να με εκπροσωπήσει ως κόμμα ή ως χώρα στην Ευρώπη.

Εκεί βάζω κόκκινες γραμμές.

Με αυτά και με αυτά συγχύστηκα πραγματικά τις τελευταίες μέρες, με μόνη μου ελπίδα δικαίωσης (για τις μάλλον μειοψηφικές μου απόψεις) το αισθητήριο του απλού λαού, που στο τέλος τέλος θα κληθεί αυτός να επιλέξει ανάμεσα στους 42.

Ελπίζω λοιπόν να στείλει το σωστό μήνυμα, επιλέγοντας του άξιους, σε όλους αυτούς που από την μια ευαγγελίζονται τη νέα Ελλάδα, και από την άλλη μετέρχονται μεθόδους της παλιάς σιχαμερής Ελλάδας του λάιφσταιλ και του τίποτα, που μας έφερε εδώ που μας έφερε…

Strange Attractor

ΥΓ- Ασφαλώς και θα ψηφίσω και πάλι Σαμαρά.

Συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι μακράν ο καλύτερος πολιτικός από την εποχή του Καποδίστρια.

Άσχετα αν ακούει λάθος συμβουλές ώρες ώρες.

Απλά θα ρίξω τα 4 κουκιά που μου αναλογούν στους αξιοπρεπείς και καταρτισμένους υποψήφιους (από τους 42), και όχι σε κάποιον ουγκ «καραγκιόζη», ασχέτως του αν όπως κάποιοι λένε  «μιλάει άψογα ιταλικά και αγγλικά»!!!!!

Εδώ άλλωστε γελάνε… και οι ίδιοι που τα λένε.