Ο Βαρουφάκης, ο Λάκης και η Σαμπιχά…

Το σφάλλειν ανθρώπινο: errare humanum est, όπως γράφει κάπου ο Σενέκας. Αλλά και ουδείς άσφαλτος, που είπε κάποτε η Αντζελα Δημητρίου και έπεσαν πάνω της να τη φάνε οι κουλτουριάρηδες, αγνοώντας ότι, μάλλον χωρίς να το ξέρει η καημένη, το είχε πει σωστά· διότι «άσφαλτος» σημαίνει αλάθητος και εντοπίζεται στη γλώσσα μας ήδη από τα μεσαιωνικά χρόνια (βλ. λεξικό Δημητράκου).

Στην προεκλογική εκστρατεία που ξεκίνησε πριν από το Πάσχα, όλοι θα κάνουν λάθη.

Σημασία έχει, λοιπόν, ποιος θα κάνει τα λιγότερα.

Μέχρι στιγμής, διαπιστώνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ/Τ-Λ)* έχει διαπράξει τα περισσότερα.

Να τα πάρουμε με χρονολογική σειρά…

Το πρώτο σφάλμα ήταν η δήλωση Τσίπρα για την απόρριψη εκ μέρους του Γιάννη Βαρουφάκη της πρότασης να μετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος.

Τι λόγο είχε ο αρχηγός του κόμματος να σχολιάσει τη χυλόπιτα, μου λέτε; Απολύτως κανέναν. (Εκτός και αν ήθελε να τραβήξει την προσοχή στη χυλόπιτα ― πράγμα παράδοξο, πλην διόλου απίθανο, καθώς μιλούμε για πάσχοντες από μαρξιστογενή μαζοχισμό...)

Και, εν πάση περιπτώσει, την έκανε την γκάφα ο πρόεδρος. Ηταν ανάγκη να δηλώσει κιόλας ότι ο Βαρουφάκης «δεν ήθελε να είναι υποψήφιος»;

Επρεπε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο ρήμα; Δεν του έκοψε να πει ότι «δεν μπορούσε» και να αφήσει να εννοηθεί πόσο θα ήθελε κ.λπ.; Ας το πάρει το ποτάμι, όμως.

Μια «βαρούφα» από τις τόσες και τόσες ήταν κι αυτή ― πάει, πέρασε.

Το κάζο θα είχε ήδη ξεχαστεί και δεν θα έμπαινα τώρα στον κόπο να το αναφέρω, αν δεν επαναλαμβανόταν σε ακόμη χειρότερη μορφή, με την περίπτωση Λαζόπουλου.

Η υποψηφιότητα του γνωστού τηλε-ευαγγελιστή ουσιαστικά προαγγέλθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) κι έπειτα μείναμε όλοι να περιμένουμε.

Και όσο περιμέναμε, δύο τινά συνέβησαν:

Πρώτον, αντιληφθήκαμε ότι οι κομματικές διαδικασίες (διότι, υποτίθεται, ότι οι υποψηφιότητες έπρεπε να τύχουν της εγκρίσεως της Κεντρικής Επιτροπής...) ισχύουν μόνο για τους κοινούς αριστερούς και όχι για εκείνους που είναι «πιο ίσιοι» από τους άλλους.

Το δεύτερο που συνέβη ήταν ότι βγήκαν στην επιφάνεια διάφορα περί Λαζόπουλου, που πρώτος από όλους ο ίδιος δεν θα ήθελε να βγουν: το ελικόπτερο με το οποίο πήγαινε στη Σέριφο, η θαλαμηγός με την οποία πήγαινε στη Μύκονο, η συμμετοχή του στην αυλή της Εκάλης επί Μιμής Λιάνη κ.λπ.

Το δε επιστέγασμα του βλακώδους χειρισμού του θέματος ήταν άλλη μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα για τον πρόεδρο.

Ο τηλε-ευαγγελιστής μάς είπε, ουσιαστικά, ότι οι υποχρεώσεις του (δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντά του) υπερτερούν των πολιτικών και ιδεολογικών.

Αλλά δεν το ξέραμε αυτό, ήταν ανάγκη να φέρουν τον άνθρωπο στη θέση να το εκφράσει και ρητώς;

Και φθάνουμε, αισίως, στην τρίτη και μεγαλύτερη γκάφα: στον χειρισμό της υποψηφιότητας της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, μιας μουσουλμάνας Ρομά (Τσιγγάνας) από τη Θράκη, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως Ρομά και όχι ως Τουρκάλα. Εξαιτίας της επιλογής της, που εκ των υστέρων απεδείχθη ατυχής, όλοι μάθαμε αυτό που εδώ και χρόνια οι πολιτικοί μας προσπαθούσαν να κρατούν κρυφό και μέχρις ενός σημείου το κατάφερναν.

Δηλαδή, ότι, ανεξαρτήτως κόμματος, οι μουσουλμάνοι υποψήφιοι στη Θράκη πρέπει να ανήκουν στους αυτοπροσδιοριζόμενους ως Τούρκους.

Γιατί; Διότι, πολύ απλά, στην πλειονότητά τους οι μουσουλμάνοι της Θράκης αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι και, επομένως, αν ο υποψήφιος δεν ανήκει σε αυτούς, το κόμμα του δεν πρόκειται να μαζέψει ψήφους! (Ας τα βλέπουν τώρα οι βλαμμένοι Ελληναράδες, που τόσα χρόνια κατέτρυχαν τη μειονότητα με διοικητικά μέτρα με τα οποία της στερούσαν τα στοιχειώδη δικαιώματα...)

Ετσι φθάσαμε στο απόγειο της ξεφτίλας και της υποκρισίας να ακούμε τον Ν. Παππά, διευθυντή του γραφείου του προέδρου Τσίπρα, να απευθύνει -ο αθεόφοβος!- συστάσεις («θα συνιστούσα» κ.λπ.) υπέρ του προσεκτικού χειρισμού του θέματος επειδή είναι «ευαίσθητο»!

Α ναι; Και πότε το κατάλαβαν τα σαΐνια;

Πάντως, την ίδια ώρα ο Π. Σκουρλέτης, εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, δήλωνε ότι η υποψηφιότητα της Σ. Σουλεϊμάν «δεν ήταν ψαγμένη» ― δήλωση η οποία μας επιτρέπει να φανταζόμαστε ότι μεταξύ Σκουρλέτη και Παππά σοβεί ο ανταγωνισμός για την εύνοια του προέδρου.

Καταλήγω με τη διάγνωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) ξεκίνησε στραβά.

Τι μπορεί να κάνει; Ο,τι και ο λαγός που τον τσάκωσε το δόκανο, στο ποίημα του Φίλιπ Λάρκιν: πλήρη ακινησία.

Κλείνεις τα μάτια και ελπίζεις ότι όταν τα ανοίξεις η συμφορά θα έχει περάσει. Εντάξει, ξέρω ότι δεν λειτουργεί. Αλλά οι αριστεροί έχουν αναγάγει σε επιστήμη την αποφυγή της πραγματικότητας...

     

        Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή

*: Οι εσωτερικές ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον τόσο ρευστές, ώστε δεν έχει νόημα να μιλούμε για πρωτοκαθεδρία είτε των Τσιπριστών (Τ-Λ) είτε των Λαφαζανιστών (Λ-Τ), καθώς αυτή από τη μια στιγμή στην άλλη περνά από τους μεν στους δε και τούμπαλιν.

Συνεπώς, για όσο διαρκεί η προεκλογική περίοδος καθιερώνω τον τύπο «ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ)».