Θα μας πάρει το… Ποτάμι;

Σε προσωπικό επίπεδο είχα ανέκαθεν μια αλλεργία στους πολιτικάντηδες, και δη στους τρόφιμους του κρατικού και κομματικού κορβανά, που πολιτεύονται εξ επαγγέλματος, προκειμένου να παραγοντίζουν ή να πλουτίζουν, πουλώντας «σωτηρία».

Και όσο κι αν δεν μας αρέσει αυτή η άποψη, δυστυχώς είναι αλήθεια, όσον αφορά στο μεγαλύτερο ποσοστό του πολιτικού (και κομματικού) προσωπικού.

Μια αντίστοιχη απέχθεια είχα ανέκαθεν και για τους εξ επαγγέλματος (συνήθως αργόμισθους) συνδικαλιστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται μια από τις πιο σπουδαίες ανθρώπινες δραστηριότητες, για να κοροϊδεύουν τους (εργαζόμενους) ιθαγενείς, και να χτίζουν πολιτικές καριέρες στις πλάτες τους…

Την μεγαλύτερη όμως απέχθειά μου την είχα και την έχω απέναντι στους μαϊντανούς του λάιφ στάιλ, στους σελέμπριτις, και στους πάσης φύσεως ημιμαθείς καραγκιόζηδες, που εκμεταλλευόμενοι το χαμηλό πνευματικό υπόβαθρο, και την «αγραμματοσύνη» του απλού λαού, γίνονται διάσημοι και ζάπλουτοι, προσφέροντας όχι μόνο διασκέδαση, αλλά και … συμβουλές.

Πλασάρονται δηλαδή και ως «σωτήρες» πέρα από γελωτοποιοί.

Και αυτό ισχύει όχι μόνο για τους διασκεδαστές, πανελίστες, ηθοποιούς,  κωμικούς, για τους σκυλάδες, τις μοντέλες, κλπ αλλά και για τους δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους- αναλυτές, που στη μπανανία μας έχουν γίνει και αυτοί  σελέμπριτις, αποκτώντας κύρος, επιρροή,  και πλούτο, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν τους αναλογεί.

Ας όψεται το συνολικό πνευματικό μας επίπεδο…

Που για να πάρετε μια γεύση του που βρίσκεται, θυμηθείτε ότι η Ντενίση θεωρείται ηθοποιάρα, ο Ρουβάς ροκάς, και ο Μαζονάκης ερμηνευτής…

Τέλος πάντων.

Μέσα λοιπόν από αυτό το frame of mind που με διακατέχει, και που σίγουρα αποτελεί εξαίρεση στη κοινωνία μας, και μάλιστα για πολλούς συνιστά ακόμη και διαστροφή, καταλαβαίνετε πόσο ενοχλήθηκα όταν έμαθα για την ίδρυση ενός ακόμη κόμματος, από έναν ακόμη εν δυνάμει και όψιμο σωτήρα, και μάλιστα «μαϊντανό», δηλαδή το Ποτάμι του Σταύρου (έτσι απλά).

Το οποίο απέρριψα πάραυτα, θεωρώντας το ως ένα ακόμη φαιδρό σημείο των χαλεπών καιρών που ζούμε.

Μέχρι που κοιτώντας γύρω μου, κατάλαβα το τι παίζει.

Και αυτό που παίζει δεν έχει να κάνει με στημένα παιχνίδια, κρυφά κονδύλια, υπόγειες σχέσεις, βυζαντινισμούς και διεργασίες, διαπλοκές, κλπ.

Ούτε έχει να κάνει με τους πάμπολλους οπαδούς του Σταύρου, που τον θεωρούν κάτι σαν «ροκ σταρ», και που είναι έτοιμοι να πέσουν και στο κενό για τη πάρτη του…

Έχει να κάνει με το απλό γεγονός ότι το Ποτάμι πείθει!

Έτσι απλά.

Και πείθει άτομα που σέβομαι την άποψή τους, άτομα που είναι «καθαρά» μυαλά και διαθέτουν τον περιπόθητο  κοινό νου, χωρίς να παρασύρονται από ψεκασμούς και αγαναΧτισμούς, και που έσπευσαν να το αγκαλιάσουν!

Χωρίς καν να ξέρουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται!

Και εκεί προβληματίστηκα.

Έχω για παράδειγμα τον φίλο μου τον Παραβάτη, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό είναι ομοϊδεάτης, και βλέπει την όλη  κατάσταση που ζούμε εδώ και 4-5 χρόνια, περίπου όπως τη βλέπω κι εγώ.

Προέρχεται άλλωστε από την ίδια ιδεολογική αφετηρία με εμένα, και στη πορεία (όπως κι εγώ) έχει «συνέλθει», και έχει καταλάβει τι παίζεται, δηλαδή το μέλλον των παιδιών μας.

Και ενώ σε γενικές γραμμές μοιραζόμαστε την ίδια απέχθεια για τους μπαχαλάκηδες, τους Στρατούληδες, τους «πσαικαζμένους», και τους δραχμολάγνους οπαδούς του Τσάβεζ, του Μπαρουφάκη,  και του … διανοητή Κουράκη, εν τούτοις δεν έχει πειστεί απόλυτα περί του Σαμαρά, όπως έχω πειστεί εγώ, και άρα ακόμη διατηρεί τις εύλογες αμφιβολίες του.

Και καλά κάνει.

Και εκεί ακριβώς έρχεται το Ποτάμι του κυρ Σταύρου, και τον παρασύρει.

Και σχεδόν εντάσσεται σε αυτό, δηλώνοντας εθελοντής, και ενημερώνοντάς με πως αν μη τι άλλο θα το ψηφίσει δαγκωτό!

Με αποτέλεσμα να μείνω παγωτό.

Μα το Ποτάμι του τίποτα;

Αυτό το απολιτίκ συνονθύλευμα απόψεων και θέσεων, που ακόμη δεν ξέρει καν που θα ενταχθεί αν τυχόν βγει στη ευρωβουλή;

Αυτό το λάιφ στάιλ ρεμπέτ ασκέρ;

Με τις φίρμες στυλ Γραμματικάκη, Δήμου, και άλλους ζεν πρεμιέ του δήθεν πνεύματος να το εκπροσωπούν;

Που στην ουσία είναι ένας σύριζας, στη πιο ήπια του μορφή, χωρίς τους κατσαπλιάδες, ή μια ΔΗΜΑΡ χωρίς τις κομματικές και πολιτικές της προεκτάσεις, και τα διάφορα βαρίδια;

Αυτό το ποτάμι συγκίνησε τον φίλο μου τον Παραβάτη;

Και την φίλη μου την Χριστίνα Ταχιάου, την οποία σέβομαι και θαυμάζω για πολλούς λόγους;

Είναι δυνατόν;

Να θεωρούν ως λύση για το μέλλον μας τον Σταύρο της χασμωδίας, με το σακίδιό του στη πλάτη;

Αυτόν που μέχρι και ο Μητσικώστας πήρε χαμπάρι;

Τον μέχρι πρότινος κολλητό του Πετράν και των άλλων χάιδων opinion makers, της Ελλάδας της αρπαχτής;

Κι όμως, ναι…

Και αυτό είναι για μένα το πιο επικίνδυνο.

Διότι άντε καλά να κόβει ψήφους από τους γιαλαντζί αριστερούς του Αλέξη, ή να ελκύει κάποιους «αριστερούς» του Κολωνακίου, και κάποιους «επαναστάτες»των μπαρ της Σκουφά,  αλλά άμα αρχίσει και προσελκύει άτομα με ξερή λογική και κοινό νου, τότε κινδυνεύει εμμέσως και η ΝΔ του Σαμαρά, που παρά τον σκληρό πόλεμο που δέχεται εδώ και δυο χρόνια κατάφερε να μη πτωχεύσουμε, να ξαναβγούμε στις αγορές, και συγχρόνως να υπάρχουν καύσιμα στα βενζινάδικα, και εμπορεύματα στα σούπερμαρκετ.

Εν ολίγοις, παρά την απόλυτη επιτυχία της στον οικονομικό τομέα, που την κατάφερε με χίλιες δυο θυσίες του λαού, κινδυνεύει τώρα να παρασυρθεί από το…. Ποτάμι;

Αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε.

Και πως θα γίνει αυτό;

Πως θα αντιμετωπιστεί το ρεύμα του;

Με τον κοινό και μόνο νου.

Διότι, μιλώντας με τον Παραβάτη, ένα από αυτά που τον συγκίνησε στο Ποτάμι είναι το ότι βγήκε με θέσεις όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών, η κατάργηση της κρατικής χορήγησης των κομμάτων, και κάποιες άλλες εξίσου απλές και απαραίτητες κινήσεις, που τις είχα γράψει εδώ στον ΟΡΘΟΓΡΑΦΟ εμπρόθεσμα,  αλλά οι κυβερνητικοί μας αρμόδιοι με γράψανε κανονικά.

Διότι αυτούς τους απασχολούν τα «σοβαρά».

Ασχολούμενοι νυχθημερόν με μικροκομματικές και μικρο-ψηφοθηρικές αηδίες, που όμως έχουν παρέλθει προ πολλού, και που καθόλου δεν αγγίζουν τον σημερινό μέσο πολίτη.

Ο  οποίος έχει σιχαθεί τις κομματικές φίρμες, τους γόνους, τα πολιτικά τζάκια, τους ανακυκλούμενους υπουργούς, δημάρχους και γενικά σωτήρες, και έχει σιχαθεί τα παραδοσιακά ΜΜΕ, τις κομματικές κόντρες, τις υποσχέσεις, και που γενικά ενημερώνεται από το ίντερνετ.

Και που τον τραβάει αυτό το απολιτίκ μειλίχιο στυλάκι του Θεοδωράκη, και γι’ αυτό θα τον ψηφίσει.

Για κάποια απλά και αυτονόητα.

Να όμως που τώρα, αυτά τα απλά και «ήσσονος» προφανώς σημασίας για τους κυβερνητικούς, πλην όμως αυτονόητα, έρχονται και προσελκύουν σκεπτόμενους ψηφοφόρους.

Που ως σκεπτόμενοι σίγουρα θα ψήφιζαν Σαμαρά…

Και οι οποίοι τώρα χάνονται.

Παρασυρμένοι από το ρεύμα του ποταμιού.

Που αν δεν αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα, θα φουσκώσει, και πολύ φοβάμαι μη μας παρασύρει όλους, ξέρουμε δεν ξέρουμε κολύμπι… και βρεθούμε ξανά, χωρίς να το καταλάβουμε, στη δίνη του ωκεανού… χωρίς τα μπρατσάκια του Σαμαρά αυτή τη φορά.

Strange Attractor