Τζων Τίκη, σε αγαπούμε…

Τι να πούμε για τον Τζων Τίκη;

Ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο…

Είναι από τις περιπτώσεις που η εικόνα μιλάει από μόνη της.

Και λέει πολλά, πάρα πολλά…

Διίστανται οι απόψεις για το πραγματικό του όνομα, μιας και το εμπνευσμένο "Τζων Τίκης" είναι «καλλιτεχνικό».

Άλλοι λένε ότι ονομάζεται Γιάννης… Τεκές, ενώ ορισμένοι ορκίζονται ότι ο εκλεκτός καλλιτέχνης εβαπτίσθη Ιωάννης Ψημάδης.

Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά.

Εκείνο που μετρά είναι το καλλιτεχνικό βάθος και – κυρίως – η αισθητική απόσταση που κρατά απ’ όλους εμάς τους ταπεινούς ο καταξιωμένος αοιδός. Στη Λέσβο γεννήθηκε ο Τζων, το 1947.

Η Ελλάδα αποδείχθηκε πολύ μικρή γι’ αυτόν και αναγκάστηκε να αναζητήσει καλύτερη τύχη (και μεγαλύτερη καταξίωση) στην αλλοδαπή.

Η συγκυρία (αλλά και η αποφασιστικότητά του για μεγάλη, διεθνή καριέρα) τον έφερε, στην τρυφερή ηλικία των 17 ετών, στην μακρινή χώρα των καγκουρό.

Εκεί ο Τζων Τίκης τα έδωσε όλα. Και η καταξίωση δεν άργησε να έλθει.

Μόνο που ήταν μια καταξίωση, η οποία, αν και έγινε κατορθωτή στο εξωτερικό, εντούτοις αφορούσε μόνο το… ελληνικό κοινό.

Αναστέναξαν τα σκυλάδικα Αυστραλίας και Αμερικής από τις μελωδικές επιδόσεις του Τζων.

Ο καλλιτέχνης, όμως, νοστάλγησε την Ελλάδα και, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, παίρνει το αεροπλάνο και επιστρέφει στην αγαπημένη του πατρίδα.

Η Ελλάδα, μολονότι μικρή πια για τα δεδομένα, τις περγαμηνές και την εμβέλεια ενός Τζων Τίκη, τον υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες και του στρώνει τον δρόμο προς νέες επιτυχίες.

Γίνεται γνωστός για το βαμμένο (στις αποχρώσεις του καφέ αρχικά και μετά του σκούρου μαύρου) μαλλί του.

Το βάφει δυνατά, υπέροχα, αποφασιστικά, το χτενίζει (με πιστολάκι) σε κατεύθυνση από αριστερά προς τα δεξιά, ενώ πίσω, μια υπέροχη, βαμμένη χαίτη («λασπωτήρας») έρχεται να ολοκληρώσει το υπερθέαμα.

Εδώ έχουμε ένα... grande βάψιμο.

«Θέλω χτένισμα σαν του Τζων Τίκη» λένε με μανία στους κουρείς οι νεολαίοι της εποχής.

Ο Τζων αποτελεί πρότυπο για πολλούς - πάρα πολλούς!

Η διάσημη τρίχα του, όμως, δεν σκεπάζει μόνο το κρανίο του. Υπάρχει τρίχα πλούσια παντού: στέρνο, χέρια, πόδια, πλάτη…

Πολλοί ορκίζονται ότι έχει τρίχες και στα πέλματα, όπως οι λυκάνθρωποι, αλλά αυτό μάλλον δέον να αποδοθεί στους θρύλους που δημιουργούνται συχνά γύρω από τους πραγματικούς σταρ… 

Και ο Τζων είναι, αναμφίβολα, ένας απ' αυτούς.

Ορισμένοι ισχυρίστηκαν ότι ο Τίκης φορούσε περούκα. Ψευδές.

Η τρίχα υπήρξε (και παραμένει) φυσικότατη.

Το δασύτριχο στήθος του καλλιτέχνη κρύβει μέσα του μια ευαίσθητη, ερωτική καρδιά.

«Θηλυκέ μου αλήτη / μ’ έκανες ξενύχτη / μ’ έχασαν οι φίλοι μου / μ’ έχασε το σπίτι μου» τραγουδά ο αισθαντικός ερμηνευτής και όλοι οι ερωτευμένοι νιώθουν έναν κόμπο στο λαιμό…

Ο δεινός αυτός καλλιτέχνης, το ατόφιο αυτό λαϊκό μέταλλο, έδωσε - και συνεχίζει να δίνει - πολλά.

Είναι ένας μεγάλος (σε ηλικία και εμβέλεια), συμπαθητικός και σεβαστικός βαψομαλλιάς, τον οποίον, κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ, νιώθουμε την ανάγκη να τιμήσουμε με τούτο το απλό κείμενο.

Τζων Τίκη, σε αγαπούμε…

Βαψομαλλιάδες