Εκλογές 2014: Μερικές σκόρπιες σκέψεις (Δεύτερος γύρος, δεύτερο μέρος)

Είχα υποσχεθεί την προηγούμενη εβδομάδα εδώ ότι θα έγραφα μερικά πράγματα περί εθνικών εκλογών μπας και βοηθήσω ορισμένους να πάψουν να ανακυκλώνουν απίθανα πράγματα.

Ωστόσο αυτό θα είναι ένα μόνο μέρος του παρόντος άρθρου.

Και αυτό θα έχει τη μορφή πολλών σε ένα καθώς για άλλη μια φορά η επικαιρότητα μου έδωσε άπειρα ερεθίσματα να γράψω αλλά ελάχιστο χρόνο να το κάνω για το καθένα χωριστά.

Χωρίς πολλά – πολλά περνάω στα παρασυνθήματα:

1. Εθνικές εκλογές και κάθε πότε διεξάγονται:

 Οι εκλογές λοιπόν, κοντεύουμε πια να το ξεχάσουμε όλοι, βάσει συντάγματος διενεργούνται κάθε τέσσερα χρόνια.

Εκτός από δύο περιπτώσεις, πάλι βάσει συντάγματος: Αν η κυβέρνηση χάσει τη δεδηλωμένη, τη στήριξη δηλαδή τουλάχιστον 151 βουλευτών ή αν ο πρωθυπουργός αποφασίσει να πάει σε εκλογές.

Στην τελευταία περίπτωση τύποις απαιτείται η επίκληση «σοβαρών εθνικών λόγων» και η προσυπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

«Τύποις» λέμε, διότι το βάσιμο των λόγων αυτών δεν το ελέγχει κανείς, ο δε Π.τ.Δ. δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί να προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Κατά συνέπεια δεν προκηρύσσονται εκλογές επειδή ήρθε κάποιο «στραβό» αποτέλεσμα σε ευρωεκλογές, σε τοπικές εκλογές, σε δημοσκοπήσεις ή επειδή το «ζητάει ο κόσμος».

Αυτά ως προς το νομικό κομμάτι.

Ως προς το πολιτικό κομμάτι, προφανώς είναι θέμα αντοχών της εκάστοτε κυβέρνησης.

Αν δεν μπορεί να ελέγξει τους βουλευτές της, αν κουράστηκε να κυβερνά, αν γενικώς δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, ακόμα και χωρίς συνθήκες σοβαρής κρίσης, να διαχειρίζονται δηλαδή το πολιτικό κόστος στο μέσο της θητείας τους, είναι δικό τους θέμα. Και κρίνονται γι’ αυτό, όπως και για το πώς πράγματι κυβέρνησαν, όσο κυβέρνησαν.

Για τους ανυπόμονους και φωνασκούντες αγαναΧτιστές που θέλουν να πιστεύουν ότι θα πρέπει να κάνουμε συνεχώς εκλογές μέχρι να έρθει το αποτέλεσμα που φαντάζονται ότι θα τα λύσει όλα διά μαγείας, λέω περισσότερα παρακάτω.

2. Εκλογικό σύστημα εθνικών εκλογών και σχηματισμός κυβέρνησης:

Πάλι βάσει Συντάγματος, το εκλογικό σύστημα των επόμενων εκλογών είναι ήδη γνωστό (εκτός αν βρεθούν 200 βουλευτές από αυτή τη βουλή και το αλλάξουν, επιστημονική φαντασία δηλαδή) και είναι το ίδιο με τις προηγούμενες. Χονδροειδώς, με βάση το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, αφήνει τις εξής επιλογές για σχηματισμό κυβέρνησης:

Ή θα σχηματιστεί με τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος και με ποσοστό περί το 40% των ψήφουν τουλάχιστον (είτε το 40% αυτό θα το έχει το πρώτο κόμμα μόνο του είτε αθροιστικά με τους κυβενρητικούς του εταίρους), είτε θα σχηματιστεί κυβέρνηση με όλους σχεδόν τους άλλους πλην του πρώτου κόμματος.

Ή βέβαια θα έχουμε ένα είδος οικουμενικής.

Κατά συνέπεια και σε πρακτικό επίπεδο, όταν γίνουν τελικά οι εθνικές εκλογές (ξαναλέω: όχι ΑΥΤΕΣ οι αυριανές εκλογές) τα σημαντικά ζητούμενα είναι τα εξής: α) Ποιο κόμμα θα βρει πρώτο

β) Αν θα έχει τους συμμάχους που με το 40% (περίπου και τουλάχιστον) των ψήφων αθροιστικά θα του επιτρέψει να έχει τη δεδηλωμένη στη βουλή.

Αν κάποιος βγει πρώτος, αλλά δε βρει τους συμμάχους που είπαμε τότε μένουν δυο επιλογές: Ή οικουμενική ή νέες εκλογές.

Εκτός αν κάποιος πάρει την αυτοδυναμία.

Επίσης σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και ευτυχώς τώρα πια!

3. Το διακύβευμα της σημερινής εποχής:

Έχω γράψει και έχω πει άπειρες φορές ότι κι αν ακόμα υπάρχει νόημα στη διάκριση αριστεράς-δεξιάς, αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτό το κρίσιμο σημείο που διαχωρίζει τα πράγματα και καθορίζει το ποια πλευρά θα επιλέξει κανείς. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι η διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στον αγαναΧτιστικό και συχνά ΠΣεκασμένο πολτό και στους υπόλοιπους, όσους θέλουν αν όχι να χτίσουν, τουλάχιστον να μην γκρεμίσουν με άφρονα τρόπο το σύμπαν όλο και «ότι βρέξει ας κατεβάσει».

Το πρόβλημα είναι ότι δεν το βλέπουν όλοι έτσι.

Για κάποιους οι διαχωριστικές γραμμές με τις οποίες μεγαλώσαμε και πορευτήκαμε είναι αξεπέραστες – συχνά πολλοί, ιδιαιτέρως επικίνδυνη κατηγορία αυτή, επικαλούνται διαχωριστικές γραμμές που ποτέ δεν έζησαν οι ίδιοι και ούτε καν επιχειρούν να τις καταλάβουν πλήρως (π.χ. «εαμ», «μελιγαλάδες», «γουναράδικα» κι άλλα ιδιαιτέρως εμετικά).

Ως αποτέλεσμα, βρισκόμαστε, εμείς οι πολέμιοι του αγαναΧτισμού και της κοσμοθεωρίας ότι για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, να είμαστε αντίπαλοι με ανθρώπους τους οποίους εκτιμούμε και σύμμαχοι με άλλους τους οποίους σιχαινόμαστε.

Ας είναι..

Πρόκειται αυτή τη στιγμή για τη μητέρα όλων των μαχών στη χώρα μας που θα καθορίσει την πορεία της για δύο γενιές τουλάχιστον – αξίζει τον κόπο.

4. Η γενιά μου και η πολιτική:

Όσοι ενηλικιωθήκαμε εκεί γύρω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 ήμασταν η πρώτη γενιά που αλλάξαμε τη γενική στάση απέναντι στη μέχρι τότε εν Ελλάδι πολιτική.

Η οποία, υπενθυμίζω, θεωρούσε ότι τα κόμματα πρέπει να είναι παντού: Από την κεντρική πολιτική σκηνή μέχρι και τα κοινοφελή ιδρύματα, τα πάσης φύσεως σωματεία ακόμα και τα ...δεκαπενταμελή των γυμνασίων και λυκείων.

Η γενιά μας λοιπόν είχε την εξυπνάδα (και την αισθητική θα πρόσθετα εγώ) να απορρίψει τους πολιτικάντηδες, τα κόμματα και τα πάσης φύσεως παιδιά του κομματικού σωλήνα.

Οι προηγούμενοι μας τους παρέδωσαν ως «cool» και αξιοσέβαστους, εμείς τους μετατρέψαμε σε «ξενέρωτους» και απορριπτέους παραδίδοντάς του στους επόμενους που το συνέχισαν και το επαύξησαν.

Είχαμε όμως και τον απρονοησία να μην σπεύσουμε να καλύψουμε το κενό.

Ή έστω, να επιχειρήσουμε να τους «σκοτώσουμε» οριστικά από την πολιτική.

Και ενώ εμείς είχαμε επείγουσες δουλειές και γινόμασταν όλο και πιο απόμακροι, όλο και πιο απολιτίκ (φτάνοντας έτσι στη γενιά που «ψήφιζε παραλία» προ κρίσης και μόλις σφίξαν τα πράγματα αγαναΧτισε κι άρχισε να ψηφίζει ότι να ‘ναι, ακόμα και μια συμμορία ναζί μπράβων) οι πολιτικάντηδες συνέχισαν να κυβερνούν την Ελλάδα κανονικότατα.

Τα δε παιδιά του κομματικού σωλήνα συνέχισαν να αναπτύσσονται και να ανεβαίνουν τα σκαλιά της ιεραρχίας, έχοντας μάλιστα χειρότερο επίπεδο από προηγούμενες γενιές.

Γιατί, όπως είπαμε όταν «οφείλεις» να είσαι ήδη ξενέρωτος ή εντελώς αδίστακτος για να ασχοληθείς μαζί της κατά πάσα πιθανότατα τέτοιος θα είσαι όντως.

Άρα πολύ χειρότερος των προκατόχων σου.

Τα τραγικά αποτελέσματα τα ζούμε σήμερα και απειλούμαστε με ακόμα χειρότερα αύριο.

Βλέπω όμως, όχι χωρίς ικανοποίηση, πολλούς ανθρώπους της γενιάς μας αυτής, να συνειδητοποιούμε αυτό μας το λάθος και, έστω και καθυστερημένα, να επιχειρούμε να το διορθώσουμε.

Επείγουσες δουλειές έχουμε περισσότερες από ποτέ, αλλά έχουμε πλέον και περισσότερο μυαλό και εμπειρία.

Προς το παρόν, υπενθυμίζω μία συνέντευξη που είχα πάρει από έναν παλιό μου συμμαθητή που δείχνει με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο το φαινόμενο που περιέγραψα (δείτε εδώ).

5. Η «διαπλοκή» των καναλαρχών, το Ποτάμι και όλα (μα όλα!) τα κοινοβουλευτικά κόμματα:

Είναι πασίγνωστη πλέον η πρόσφατη θεωρία συνωμοσίας ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι που δημιούργησε είναι, λένε οι πάντα γνωρίζοντες τα πάντα «ψαγμένοι» συμπολίτες μας, προϊόν διαπλοκής.

Τους απαντάω, ότι αν και είμαι πλέον (περήφανο) μέλος και εθελοντής του Ποταμιού, δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο.

Μπορεί βέβαια να είμαι απλώς βραδύνους κι αθεράπευτα αφελής. 

Ωστόσο, όσο βλαξ κι αν είμαι, το ότι το Ποτάμι κινείται αποκλειστικά με τα χρήματα των εθελοντών και των φίλων του, μπορώ να το διαπιστώσω και να είμαι βέβαιος γι’ αυτό.

Άρα, ένα το κρατούμενο, αν οι καναλάρχες «έβαλαν» το Σ.Θ. να λειτουργήσει για τα ανίερα συμφέροντά τους, το έκαναν χωρίς να τους δώσουν δεκάρα.

Πόσο πιθανό να είναι άραγε αυτό;

Ωστόσο, κι αυτό όταν το έμαθα πριν μερικές μέρες και ήταν πραγματικά εκλπηκτικό, τα χρήματα εξακολουθούν να είναι σοβαρό θέμα γι’ αυτούς. Κατάφεραν μάλιστα να «πείσουν» όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αντί να δώσουν τα 6 εκατομμύρια ευρώ που χρωστάνε στο Δημόσιο για χρήση συχνοτήτων, να τους δώσουν τον «αντίστοιχο» διαφημιστικό χρόνο.

Αν μη τί άλλο έτσι λύθηκε μια απορία που είχα εγώ και πολλοί άλλοι, πού διάολο βρίσκουν τόσα λεφτά τα κόμματα να μας βομβαρδίζουν με διαφημίσεις εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Πανεύκολο, να ‘ναι καλά το δημόσιο ταμείο που το βλέπουμε πάντα ως διακομματικό και κάνουμε απλώς μια «δίκαιη» μοιρασιά και τα σκυλιά δεμένα. Ποιος το αποκάλυψε αυτό;

Κανένα κανάλι (εννοείται) και κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα, ούτε καν τα «καλά» και «ηθικά» αριστερά, αλλά ο «υπάλληλος των καναλαρχών» Σταύρος Θεοδωράκης.

Ο ίδιος που κατηγορήθηκε μάλιστα από τους ίδιους ταγούς της ηθικής και μοντέρνους ιεροεξεταστές για «προσβολή» των γυναικών και σεξισμό για ένα «σποτάκι» - διαδικτυακό εννοείται, ως μη κοινοβουλευτικό κόμμα δε δικαιούται κομμάτι από αυτόν τον τηλεοπτικό διαφημιστικό χρόνο εις υγείαν των κορόιδων, των Ελλήνων ψηφοφόρων.

Για την ταμπακιέρα λοιπόν, κουβέντα απ’ όλους αυτούς.

Από ιστορίες για αγρίους πάντα μπόλικες διαθέσιμες.

Είπατε τίποτα;

Αντί επιλόγου να εκφράσω την ευχή η επόμενη των εκλογών να είναι μια φυσιολογική μέρα – όσο πιο φυσιολογική μπορεί να είναι εν πάση περιπτώσει. Καλοκαίρι έρχεται, ορισμένοι θέλουν επιτέλους να δουλέψουν, άλλοι (μη λέμε ονόματα και καρφωθούμε, τέτοιες εποχές αυτό είναι σχεδόν πρόκληση) θέλουν να πάνε για κάνα μπανάκι.

Δεν είναι κακό.

Η ρουτίνα είναι ίσως το πιο αδίκως υποτιμημένο πράγμα στη μικρή ζωή μας.

Ο Παραβάτης