Αλλάζουμε τα κόμματα για την Ελλάδα και όχι την Ελλάδα για πάρτη τους!

Ολο δύσκολα μας βάζουν!

Τώρα, δηλαδή, πρέπει να βρούμε Πασόκους που απεχθάνονται τον Βενιζέλο να ψηφίσουν Ελιά... οριακά, τόσο ώστε και να μην πάθει τίποτα η κυβέρνηση και να μη δικαιωθεί-διασωθεί ο ίδιος;

Αυτό πια δεν είναι πολιτικό δίλημμα, είναι πείραμα... νανοτεχνολογίας.

Εύρηκα, εύρηκα: Να δεσμευτεί ο Ευάγγελος ότι, άμα του δώσουν από 8% και πάνω, θα παραιτηθεί από πρόεδρος μοναχός του.

Κι αν του το πάνε 10%, ότι θα παραπεμφθεί αυθορμήτως σε Ειδικό Δικαστήριο με νομικό πόρισμα που θα συντάξει ο ίδιος εναντίον του εαυτού του.

Σιγουράκι!

Δηλαδή να τους υποσχεθεί ότι θα φύγει μόνον αν τον ψηφίσουν!

Αυτό και άλλα πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν αν το πρόβλημα της χώρας ήταν η τύχη του Ευάγγελου…

Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά και κρίσιμα για όλους ώστε να το παίζουμε στον πολιτικό κουλοχέρη, όπως γίνεται τώρα με τα ψηφαλάκια του ΠΑΣΟΚ.

«Κουλοχέρης» με την έννοια ότι μόνο σ’ αυτά τα μηχανάκια μπορεί να σου τύχουν όλα τα τυχερά που ζητάς, εν τω μεταξύ, όμως, το πιθανότερο είναι ότι θα χρεοκοπήσεις.

«Κουλοχέρης» επίσης με την έννοια ότι το συγκεκριμένο θέμα κρίνεται από τους νυν «κοψοχέρηδες» πρώην πασοκτζήδες.
Αρα είναι «κουλό», όνομα και πράγμα, και δεν υπάρχει, σας διαβεβαιώ, κανένα σύστημα, σύνθημα ή δίλημμα που να μπορεί να πιάσει στα σίγουρα τον συγκεκριμένο πολιτικό πληθυσμό που συναποτελείται βασικά από «αδικημένους» δημοσίους υπαλλήλους, πρώην «ημέτερους» που τους χάλασαν τα πάρε-δώσε με το Δημόσιο, και μια χούφτα «κολλημένους» με το όνομα Παπανδρέου που θα ψήφιζαν οτιδήποτε σχετικό (από τη... Βάσω μέχρι τη συνονόματη εισαγγελέα - ουδεμία σχέση).

Οπότε η όλη υπόθεση θυμίζει κυριολεκτικά ρώσικη ρουλέτα, αλλά με πολυβόλο, όπου ελπίζεις πια ότι δεν θα σου τύχει το 1% που οδηγεί σε μείζον πολιτικό ατύχημα.

Αλλά γι’ αυτό, επαναλαμβάνω, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς... οι «άλλοι».

Ο,τι τους φωτίσει ο Θεός.

Αβυσσος η ψυχή του πληγωμένου (και μη πληρωμένου) Πασόκου.

Οπως είναι άβυσσος το υποθετικό ερώτημα αν με Γιώργο Παπανδρέου -ή οποιονδήποτε άλλον- αυτό που λέγεται ΠΑΣΟΚ θα ’χε περισσότερη ή λιγότερη τύχη.
Καθότι εδώ και... 30 χρόνια περίπου, από το 1985 δηλαδή και μετά, το συγκεκριμένο κόμμα πρωτίστως (και η Ν.Δ. δευτερευόντως) βασίστηκε σ’ έναν κυρίως παράγοντα: στο πόσους θα βολεύει, είτε με προσλήψεις, είτε με παροχές, είτε με αναθέσεις, χρησιμοποιώντας κατά βάση τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μόλις τελείωσαν τα λεφτά... εξατμίστηκε και το Κίνημα, και όλοι οι «ορκισμένοι» του έγιναν οργισμένοι.

Τώρα, όμως, και για τα επόμενα 30 χρόνια δεν έχουμε λαμβάνειν από την Ε.Ε., αλλά μόνο... εξοφλείν.

Συνεπώς, το ΠΑΣΟΚ όπως υπήρξε μάλλον δεν ξαναχτίζεται από κανέναν, ούτε καν σαν απομίμηση, έτσι, για να το ’χει υπόψη του και ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο έχουν προσκολληθεί οι παλιοί πρασινοφρουροί, παπανδρεϊκοί και μη.

Οταν διαπιστώσουν ότι δεν έχουν λαμβάνειν, δεν θα μείνουν για καιρό στα πέριξ!
Ομως γιατί είναι τόσο κακό να τελειώσει κάποια στιγμή (όχι τώρα! τζιζ!) το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε;

Τα μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα έκαναν πάντα τον κύκλο τους - και σε μικρότερα χρονικά διαστήματα.

Κάποτε η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ ήταν η μεγάλη δημοκρατική παράταξη και πριν απ’ αυτή... καμιά δεκαριά κεντροαριστεροί σχηματισμοί.

Πριν από τη μεταδικτατορική Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχαμε την ΕΡΕ που έμοιαζε αιώνια και αχτύπητη, ειδικά στα μάτια των πολεμίων της εκείνη την εποχή.

Και πριν από αυτήν είχαν προηγηθεί άλλα τόσα σχήματα.

Τα κόμματα είναι για να υπηρετούν την πολιτική και όχι το αντίθετο, ήτοι η πολιτική και οι πολίτες να πασχίζουν να τα συντηρούν ακόμη και ταριχεύοντάς τα, όπως καλή (;) ώρα την «Ελιά»...

Το ίδιο φαίνεται να ισχύει (έστω κι αν δεν έχει εκδηλωθεί) και για τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, που ως πολιτικό όχημα δεν χωρά όλα όσα ο Σαμαράς θα ’θελε να μπορεί να πει και να κάνει για να κρατηθεί η χώρα σε σταθερή ευρωπαϊκή πορεία.

Δεν ξέρω αν τα σχέδια που ακούω για νέο κόμμα που θα λέγεται «Νέα Ελλάδα», «Ευρωπαϊκό Μέτωπο» (ή «Do you like Μέρκελ the Greece;») είναι ήδη σε εξέλιξη, όμως ακόμα κι αν δεν είναι, αυτό το νέο ΟΧΗΜΑ που θα μας πάει μπροστά πρέπει να το εφεύρουμε. 

Η σημερινή βασική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σε όσους θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη, με βάση τις ήδη συμπεφωνημένες θυσίες και τις υποσχέσεις που μας έδωσαν, και σε εκείνους που θέλουν «ευρώ χωρίς καμία θυσία», και μακάρι να το βρουν πώς γίνεται, να πείσουν Ε.Ε., ΔΝΤ και ΟΟΣΑ, και να μας το πουν κι εμάς.

Η μεγάλη ευρωπαϊκή παράταξη που περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά που καταλαβαίνουν α) απλή αριθμητική, β) ότι τίποτα δεν είναι τσάμπα στη ζωή και γ) πως δεν είναι ώρα να σαλπάρουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ξεπερνά κατά πολύ το 65% και το 70% των Ελλήνων.
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να μετεξελιχθεί η Ν.Δ. και οι περί αυτήν, δεξιά και αριστερά, για να 'χουμε ένα τουλάχιστον μεγάλο κόμμα. (Δεν φτάνουν μόνο οι συνταγματικές αλλαγές που πρότεινε ο Σαμαράς.)

Οι υπόλοιποι, είτε γουστάρουν περιπέτεια για την περιπέτεια («L’aventure c’est l’aventure», αξέχαστη κωμωδία), είτε νοσταλγούν δραχμή και ξερό ψωμί, είτε θέλουν να φορέσουμε αρχαίους χιτώνες, είτε να αναβιώσουμε τα σοβιέτ...

Καλή τύχη και καλή διασκέδαση!
Η Ευρώπη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την παίζουμε στα ζάρια με έπαθλο το αν θα επιβιώσει λίγο ακόμη ή αν θα καρατομηθεί ο Βενιζέλος.

Τόσο σοβαρή που ακόμη κι αν ξεπεράσουμε το πιθανό-ορατό ατύχημα, ακόμα κι αν μας τελειώσει και τυπικά το ΠΑΣΟΚ, μετά πρέπει να μεταλλαχθεί εγκαίρως η παλιά «στενή» Ν.Δ.

Mόνο με μια διευρυμένη ευρωπαϊκή παράταξη θα δούμε σοβαρή προκοπή.
Οπως λέγαν και στα γήπεδα: Εμείς Ευρώπη κι εκείνοι Νευροκόπι.

Ή μάλλον νευρολογοκόπι!

Θέμος Αναστασιάδης

Πρώτο Θέμα