Ο Νίκος Χατζηνικολάου βασανίζεται…

Προσέβλεπε στο CD-δώρο του Πάριου ο Νίκος Χατζηνικολάου.

Εκ βάθους καρδίας.

Για άνοδο κυκλοφοριακή – και μάλιστα σημαντική.

Οι προσδοκίες, όμως, διαψεύστηκαν.

Ο Πάριος δεν περπάτησε.

Η προσφορά δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.

Σκορπίζοντας απογοήτευση στο επιτελείο της Real News.

Κρίμα, και είχε επενδύσει πολλά στο CD αυτό ο Νίκος.

Για παγίωση της εφημερίδας στην τέταρτη-πέμπτη θέση της πανελλήνιας κυκλοφορίας των κυριακάτικων εφημερίδων.

Και ίσως κατάκτηση – γιατί όχι – και μιας ακόμα υψηλότερης θέσης. 

Οι προσδοκίες μιλούσαν για 160 χιλιάδες φύλλα – ίσως κι ακόμη περισσότερα!

Ένας Πάριος θα έδινε αυτό το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν το φύλλο· τη χρειαζούμενη τονωτική ένεση. Έτσι τα είχε υπολογίσει ο Νίκος…

Να όμως που τα πρώτα (ανεπίσημα) δείγματα γραφής από το πρακτορείο δεν προσέφεραν αφορμές για πανηγυρισμούς.

«Δεν πάμε καλά» ψέλλισε ο Μπάρλας.

«Φαίνεται ότι δεν πάμε καθόλου καλά...».

Ο Νίκος έδειξε δύσθυμος. Άνοιξε ρουθούνια, έσφιξε γροθιές.

Τα μάτια σπινθηροβόλησαν.

Είχε πιστέψει πολύ σ’ αυτή την προσφορά.

Είχε πιστέψει στη δύναμη του Πάριου να ανεβάσει τις πωλήσεις.

Μέχρι που ήρθαν και τα επίσημα στοιχεία.

Η προσγείωση υπήρξε απότομη.

Οι αρχικές εκτιμήσεις αποδείχθηκαν υπερβολικά αισιόδοξες.

Ο βάρδος δεν έδειξε να ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες του Νίκου και του επιτελείου του.

Το κοινό τούς είχε γυρίσει την πλάτη.

Γύρω στα 80 χιλιάρικα, και με το ζόρι, σκόραρε η καλή εφημερίδα.

Κι ας είχε και Πάριο. Κι ας έκανε και τόση ρεκλάμα...

Η αλήθεια είναι ότι ο Νίκος δίνει σκληρούς αγώνες για να κρατήσει ζωντανή την εφημερίδα.

Έστω κι αν χρειάζεται να καταφύγει σε ορισμένα τερτίπια – κάποιοι τα λένε και πουστιές – προκειμένου και να διατηρεί μιαν αξιοπρεπή κυκλοφορία και να κονομάει.

Όπως το ότι βγάζει αποκλειστικά «κομπλέ» φύλλο και όχι απλό, αναγκάζοντας την πελατεία να αγοράζει αναγκαστικά την «πλούσια», ακριβή έκδοση.

Θα αποτολμήσουμε μια παραίνεση προς τον έμπειρο παρουσιαστή, με όλη την αγάπη και εκτίμηση που του έχουμε.

Να αφήσει τελείως τις προσφορές.

Να ακούσει τις προτάσεις Μπόμπολα και Ψυχάρη και να συναινέσει στην κατάργηση των ενθέτων χωρίς να τρέμει την κυκλοφοριακή κατρακύλα.

Δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Μια εφημερίδα σαν την δική του, μια καλή λαϊκή εφημερίδα, μόνο ψηλά μπορεί να κινείται.

Κανείς σχεδόν δεν αγοράζει Real για τις προσφορές πετώντας το κυρίως φύλλο. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε.

Άλλωστε, το κοινό μεγάλης ηλικίας (που αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά της καλής εφημερίδας) δε θέλει δώρα.

Να απολαύσει τους αγαπημένους του αρθρογράφους μονάχα θέλει.

Κι εδώ που τα λέμε, άδικο έχει;

Η δύναμη της μαχητικής εφημερίδας είναι οι άνθρωποί της.

Ισχύς της το περιεχόμενό της.

Το ψύχραιμο – ψύχραιμο συχνά έως πλήξης – σχόλιο του «εγγλέζου» Γιάννη Παπαδόπουλου· η ασυμβίβαστη κραυγή αγωνίας του polemicist Στάθη· η κολοκοτρωναίικη αρθρογραφία του αιθαλούς Χρήστου Πασαλάρη· το ανεξάρτητο, ανεπηρέαστο από κυβερνητικές δεσμεύσεις και καθοδηγήσεις, ρεπορτάζ της πάντα νέας Χριστίνας Κοραή· η εμβριθής παρέμβαση της γοητευτικής Κάτιας Μακρή· η καθηλωτική ανάλυση του αμερόληπτου Σταύρου «δεξιότερα Κουροπάτκιν» Λυγερού· τα λιγωτικά «σεντόνια» του αενάως λυρικού Γιώργη Λιάνη· το ανεπανάληπτο ευθυμογράφημα του αστείρευτου Γιάννη Κακουλίδη· κυρίως, όμως, το καταλυτικό editorial του πάντα έγκυρου Νίκου Χατζηνικολάου.

Εντάξει, πολλοί (που δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς λειτουργεί ένα καλό κύριο άρθρο) μπορεί να βρίσκουν το σχόλιο του Νίκου παιδικό· το γράψιμό του έως και νηπιακό. Αν ζούσε, μάλιστα, σήμερα ο αείμνηστος Βλαχογιάννης και είχε την τιμή να απολαύσει ένα τέτοιο editorial, μπορεί και να πίστευε ότι ο συγγραφέας του είναι άνθρωπος «τόσον απλούς το νου, στερούμενος παντελώς παιδείας οιασδήποτε, μόλις δε μαθών δι’ αδεξίας χειρός να χαράττη και συνδέει εις συλλαβάς τα γράμματα του αλφαβήτου».

Αυτά, όμως, μόνο για όσους δεν ξέρουν την τεχνική και τη στόχευση του επιτυχημένου editorial.

Το οποίο, για να κάνει τη δουλειά του, πρέπει να είναι απλό, θα ’λεγε κανείς απλοϊκό, ώστε να μιλάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά του μέσου αναγνώστη, του απλού κοσμάκη.

Τίποτε λιγότερο.

Και – κυρίως – τίποτε περισσότερο.

Αυτό το έργο επιτελεί, ως αρθρογράφος, ο Χατζηνικολάου – και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.

Και γι’ αυτό του βγάζουμε, χρόνια τώρα, το καπέλο.

Κατά τ’ άλλα, δύσκολοι καιροί για επενδυτές των media, για τους μπροστινούς και τους πισινούς τους.

Αλλά όχι και για τον Νίκο – τον Νικολάκη, όπως τον λέμε από αγάπη – ο οποίος επιχειρηματικά δεν κινδυνεύει.

«Όλα είναι πληρωμένα, κι ο μbαμbάς έχει για μένα, και ο μήνας τριάντα ένα».

Βαψομαλλιάδες