Πολιτική και στυλ…

Η «μαγκούρα» του Γκόρτσου μπορεί να μην πήγε τελικά στη Βουλή, λόγω… μακιαβελικών χειρισμών από την πλευρά των Τεπενδρήδων, αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάποια σύμβολα δεν είναι εκείνα που συνδέονται άμεσα μεταξύ λαού – πολιτικών.

Το ζιβάγκο του Ανδρέα για παράδειγμα, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα στυλιστικό statement της εποχής.

Η κωδικοποιημένη εικόνα ενός πολιτικού, κάνει πιο εύκολη την «ανάγνωσή του» από τον λαό.

Επίσης, υπάρχουν δύο εικόνες των πολιτικών.

Η επίσημη, εκείνη δηλαδή που θα πρέπει να δείχνει σεβασμό προς τους θεσμούς. Από την άλλη, υπάρχει η χαλαρή, εκεί που πρέπει να φαίνεται πως είναι ένας από το λαό.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για παράδειγμα, επικοινωνούσε το νεοτερισμό της εποχής, με το ζιβάγκο του.

Ήταν ένας από τους νέους, που ήθελαν να αλλάξουν τα πράγματα.

Το μήνυμα που έστελνε μέσω της εικόνας του στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους ήταν ευδιάκριτο.

Και μπορεί ο αντίπαλός του, Κωνσταντίνος Καραμανλής, να μην είχε κάποιο… σημείο αναφοράς, αλλά επί της ουσίας, εκείνος ήταν ο πιο καλοντυμένος πολιτικός που είχε δει η χώρα, επικοινωνώντας  πάντα με το αυστηρό ντύσιμό του τις αρχές που πρέσβευε.

Τα κοστούμια του ήταν καλοραμμένα, όπως επίσης ήταν και οι casual επιλογές του.  

Ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Γιώργος, θέλησε να αναγάγει το κασκόλ ως «αναγνωριστικό» του, στην προεκλογική καμπάνια του 2004, όταν και πήρε το «δαχτυλίδι» από τον Κώστα Σημίτη.

Αν και δεν θα ήθελε να θυμάται τίποτε από εκείνη την καμπάνια.

Στα χρόνια πριν, το διακριτικό των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ ήταν η πικέ μπλούζες Lacoste.

Στα χρόνια μετά, είχαμε την εμφάνιση του cool Αλέξη, του «30 και κάτι» αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ που γραβάτα δεν φόρεσε…

Και ας έγινε και αντικείμενο κουβέντας, όταν ήταν καλεσμένος της Έλλης Στάη, πριν από περίπου 16 μήνες.

Έτσι, οι casual επιλογές του Αλέξη Τσίπρα, τον φέρνουν πολύ κοντά στην κεντροαριστερά.

Τώρα τελευταία, βέβαια, φορά και πιο τολμηρά –για εκείνον- χρώματα, αυτά με τις αποχρώσεις, που είναι πολύ πιο κεντρώα από τα μονόχρωμα μαύρα και κόκκινα. 

Κι ενώ όλα έδειχναν πως μείναμε από πολιτικά… trends, ήρθε ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι του, να μας παρασύρει στη δίνη του… σακιδίου.

Το dress code των νεογιάπις και executives της Νέας Υόρκης, που θέλουν σακάκι ή και κοστούμι, με σακίδιο στην πλάτη.

Αυτοί συνήθως οδηγούν και ποδήλατο.

Ο Σταύρος μετακινείται με μηχανή. 

Το σακίδιο έχει γίνει talk of the town.

Τι έχει μέσα;

Πόσα σακίδια έχει;

Πότε το βγάζει;

Πότε το ξεχνάει;

Και αυτή είναι μια «επικοινωνιακή νίκη» του πρώην δημοσιογράφου και νυν ηγέτη του πιο φρέσκου κόμματος. 

Το lifestyle statement είναι ξεκάθαρα νεανικό και παράλληλα απευθύνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Όταν η Σοφία Παπαϊωάννου είχε ζητήσει από τον Σταύρο (όπως τον αναφέρουν τα δελτία τύπου του Ποταμιού) να ανοίξει το σακίδιο για να δουν οι τηλεθεατές όλα εκείνα τα αντικείμενα που είχε μέσα, μετρήσαμε: τα κλασικά Moleskine σημειωματάρια, δύο κινητά, αποκόμματα εφημερίδων, αλλά και κουπόνια ενίσχυσης του κόμματος.

Ο λαός δεν θυμάται ολόκληρες ομιλίες.

Θυμάται ατάκες και μότο. Και σύμβολα.

Και όταν αυτά γίνονται αντικείμενα συζήτησης, τότε θεωρούνται επιτυχημένα.

Το ζιβάγκο, το Lacoste, το σακίδιο, είναι μερικά από αυτά.

Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, ούτε καν, νέο.

Το σκουφί του Βενιζέλου έγινε τραγούδι.

Μόνο η μαγκούρα του Γκόρτσου, μένει εκτός Βουλής, σε κάθε προβολή της ταινίας.

Provocateur