Ας πρόσεχαν…

Όταν ήμουν έφηβος (και λίγο μετά) ήταν μόδα η Ιταλία.

Μιλάω για όλους αυτούς που ήθελαν να σπουδάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να στρώσουν τον κώλο τους για 2-3 μήνες και να διαβάσουν για να μπουν στα ελληνικά αχούρ… πανεπιστήμια, και άρα έφευγαν μαζικά προς Ιταλία μεριά, όπου μπορούσε να γίνει (φ)τυχιούχος ο κάθε πικραμένος.

Στη συνέχεια μπήκε στο κόλπο η Βουλγαρία, η Ρουμανία, και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, όπου οι εκεί ιθύνοντες μυρίστηκαν ξένο συνάλλαγμα, και άνοιξαν τις πόρτες τους στον κάθε κακομοίρη.

Για Αμερική, Γερμανία, Γαλλία, Καναδά, κλπ δεν το συζητάω, διότι τα εκεί πανεπιστήμια ήταν σοβαρά μεν, αλλά κόστιζαν πολύ είτε σε δίδακτρα είτε σε έξοδα διαμονής, χώρια το βαρύ διάβασμα, οπότε…

Μέχρι που μας προέκυψε η Αγγλία!

Με τα εκατοντάδες πανεπιστήμιά της, τα περισσότερα εκ των οποίων παντελώς ανυπόληπτα ακαδημαϊκά, οπότε και ο μέσος Έλληνας φιλόδοξος επιστήμων βρήκε την λύση στα προβλήματά του.

Βοήθησε και η πλήρης ένταξή μας στην ΕΕ (άρα χωρίς ΔΙΚΑΤΣΑ).

Με αποτέλεσμα, τα τελευταία 10-20 χρόνια να γεμίσουμε από επιστήμονες εξ Αγγλίας, εκεί όπου τα μάστερ (δυστυχώς) μοιράζονται με το τσουβάλι, αρκεί να πέφτει το μπακίρι, και ας μην έχει επισκεφτεί ο μαστερούχος ούτε μια φορά τη Βρετανία.

Βέβαια, ακόμη κι αν την επισκέπτονταν, πάλι μιλάμε για μάστερ των €5.000- 10.000, που λαμβάνονται είτε δι’ αλληλογραφίας, είτε με εξετάσεις multiple choice! Τόσο καλά και ακαδημαϊκά.

Και μάλιστα, ο (φ)τυχιούχος δεν χρειάζεται να γνωρίζει ούτε καν αγγλικά σε επίπεδο Αλέξη. Κι αυτά του Ζαγοράκη θα αρκούσαν για να το πάρει το ρημάδι το πτυχίο.

Και η συνέπεια όλης αυτής της δίψας για μόρφωση ήταν να γεμίσουμε με πτυχιούχους και μαστερούχους, η νεότερη γενιά των οποίων (αυτή του ΑΣΕΠ) φημίζεται για την πτυχιολαγνεία της, άσχετα αν οι περισσότεροι κάτοχοι όλων αυτών των χαρτιών στη πραγματικότητα δεν μπορούν να χωρίσουν σε δυο γαϊδάρους άχυρα.

Ούτε να γράψουν μια παράγραφο χωρίς συντακτικά ή ορθογραφικά λάθη (πόσω δε μάλλον εις την αγγλικήν)!

Και όσο ισοπεδωτικό ή απόλυτο κι αν ακούγεται αυτό που λέω, όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα γνωρίζουν επίσης ότι είναι αλήθεια.

Έχουμε δηλαδή ένα δημόσιο (διότι εκεί κυρίως αποβλέπουν όλοι αυτοί οι φτυχιούχοι) που εδώ και κάποια χρόνια γέμισε από «καταρτισμένους επιστήμονες», πλην όμως ουσιαστικά αγράμματους.

Και τι κάνουν τώρα όλοι αυτοί, που άκουσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να καταγγέλλει την πτυχιολαγνεία που στην ουσία αποτελεί φρένο στην αποδοτικότητα του δημοσίου, αφού γέμισε από και προάγει τενεκέδες ξεγάνωτους, πλην όμως τυπικά προσοντούχους;

Και που ετοίμασε νομοσχέδιο το οποίο καταργεί την συσσώρευση χαρτιών, προς όφελος της αντίληψης, των δεξιοτήτων, και των γραπτών εξετάσεων;

Σε συνδυασμό με την νέου είδους και μεθοδολογίας αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, όπου θα πέφτουν και πεντάρια στους ανεπαρκείς (και είναι πάρα μα πάρα πολλοί);

Τι λέτε να κάνουν;

Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί έχουν ανέβει στα κάγκελα (σαν την Ραχήλ) ένα πράγμα, και καταγγέλλουν την κακιά κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία ψάχνει τρόπους να απολύσει κόσμο και κοσμάκη, κυρίως για πολιτικούς λόγους(!), και άρα για αυτό δεν θα μετράνε πλέον τα «χαρτιά» στις προαγωγές, και άρα γι αυτό αλλάζει και ο τρόπος αξιολόγησης στο πολύπαθο και κυριολεκτικά σάπιο δημόσιο.

Και μαζί με τους συνδικαλιστές της κάθε υπηρεσίας, απειλούν θεούς και δαίμονες, αγκαλιάζοντας κυριολεκτικά τον Σύριζα του Αλέξη, που όπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και σε αυτό συντάσσεται με το αναχρονιστικό παρελθόν, αρκεί να φέρνει ψήφους.

Και δεν σκέφτονται όλοι αυτοί οι «πολιτικά διωκώμενοι» το εξής απλό: Ότι αν ήθελε ο Σαμαράς ή οποιοσδήποτε άλλος να απολύσει, θα μπορούσε να το κάνει σε χρόνο ντε τε, όπως το έκανε με την δημοτική αστυνομία, την ΕΡΤ, κ.ά.

Ούτε ταρακουνήθηκαν όταν άκουσαν κοτζάμ πρωθυπουργό (εγώ πρώτη φορά το άκουσα από υψηλόβαθμο πολιτικό) να μιλάει για τα τριτοκοσμικά αχούρια, δηλαδή τα ελληνικά ΑΕΙ.

Αντιθέτως, όλοι αυτοί οι δήθεν επιστήμονες (επειδή τελείωσαν όπως τελείωσαν μια Πάντειο πριν από 20-30 χρόνια) επιμένουν στο να μην αλλάξει τίποτα, διότι αν όντως αλλάξει ξέρουν ότι η ανεπάρκειά τους θα μετρηθεί, θα ζυγιστεί, και στο φινάλε θα βγουν στη σέντρα.

Άσχετα αν επί δεκαετίες ολόκληρες κρύβονταν πίσω από ένα «χαρτί», με βάση το οποίο την περνούσαν ζωή και κότα, πειραματιζόμενοι στου κασίδη το κεφάλι, στην προκειμένη περίπτωση βασανίζοντας τον μέσο πολίτη, με τις σφραγίδες και τις εγκυκλίους τους.

Ας πρόσεχαν...

Strange Attractor