Ο Νο 1 Σαμαρικός…

Είναι από τα πιο συγκινητικά βίντεο που έχω δει ποτέ μου.

Είναι από τις ιστορίες που δημιουργούν κόμπο στον λαιμό, και ανεβάζουν δάκρυα στα μάτια.

Πατάω το κουμπί και βλέπω ξανά και ξανά τη στιγμή εκείνη που ο 11χρονος Jay Beatty από τη Σκωτία, φορώντας μπλε φανέλα σαν «σωστός οπαδός της Εθνικής Ελλάδος», στέκεται μπροστά στην τηλεόραση περιμένοντας με απερίγραπτη αγωνία τον Γιώργο Σαμαρά να εκτελέσει το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος στο 92 λεπτό του αγώνα εναντίον της Ακτής Ελεφαντοστού, και που έδωσε τη χρυσή πρόκριση στην Εθνική μας, στους "16" του Μουντιάλ…

Η αντίδραση του Jay, όταν ο Σαμαράς σκοράρει, δεν περιγράφεται εύκολα. Βλέπεις ένα παιδί που εκδηλώνει τη χαρά με όποιον τρόπο μπορεί, ελεύθερα, αληθινά.

Αποκαλύπτει, η σκηνή αυτή, την απέραντη, ανυπόκριτη αγάπη ενός μικρού παιδιού, που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στην ως τώρα σύντομη ζωή του, για ένα πρόσωπο που θεωρεί δικό του.

Για έναν ήρωα που λατρεύει.

Για έναν ποδοσφαιριστή που του άνοιξε την αγκαλιά του και τον βύθισε μέσα.

Εκ γενετής ο Jay διαγνώστηκε ότι έχει Σύνδρομο Down, και μία σπάνια πάθηση στη καρδιά.

Είναι οπαδός της σκωτσέζικης ομάδος Σέλτικ, στην οποία αγωνιζόταν ως φέτος ο Έλληνας ποδοσφαιριστής Γιώργος Σαμαράς.

Στον τελευταίο φετινό αγώνα της, η Σέλτικ χρίστηκε και τυπικά πρωταθλήτρια Σκωτίας, και η ατμόσφαιρα στο γήπεδό της ήταν πανηγυρικό.

Ο Σαμαράς, κρατώντας και την ελληνική σημαία, είδε σε μια άκρη του γηπέδου τον μικρό Jay να χοροπηδάει πάνω-κάτω πανηγυρίζοντας, έτρεξε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά, και έκανε μαζί του τον Γύρο του Θριάμβου, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των χιλιάδων οπαδών της ομάδας.

Υπάρχει μια σκηνή που ο Jay χώνεται πανευτυχής μες την αγκαλιά του Σαμαρά, και νομίζω πως εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να ένιωσαν και οι δύο ότι δημιουργήθηκε μεταξύ τους ένας δεσμός που δεν θα σπάσει ποτέ.

Το λέει και στην αρχή αυτού το βίντεο ο Σαμαράς: Είμαι πολύ, πάρα πολύ υπερήφανος που είσαι φίλος μου!

Όταν αναρτήθηκε το βίντεο που δείχνει τον Jay να πανηγυρίζει το γκολ του «Σάμαρας» στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, (και αυτό είναι από τα πολλά υπέροχα πράγματα που προσφέρει το Διαδίκτυο), η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, προφανώς κατόπιν υπόδειξης κάποιου που το είδε και συγκινήθηκε όπως όλοι μας, αντέδρασε αμέσως, ήρθε σε επαφή με τους γονείς του αγοριού, και τους προσκάλεσε όλους να μεταβούν στη Βραζιλία με έξοδα της ΕΠΟ και να παρακολουθήσουν τον έναν, με την Κόστα Ρίκα, ή και περισσότερους, ελπίζουμε, αγώνες της Εθνικής μας εκεί.

Οι γονείς του Jay ευχαρίστησαν για την πρόσκληση, αλλά είπαν ότι ήδη είχαν κανονίσει για οικογενειακές διακοπές (που προφανώς ήξερε και ο μικρός) αλλού, και δεν ήθελαν να αλλάξουν σχέδια.

Με άγγιξε βαθιά και αυτή η αντίδραση, που δείχνει μεγάλη ωριμότητα εκ μέρους των γονιών, θα έλεγα ακόμα και Παιδεία, καθότι έκριναν (κατόπιν συμβουλών ή όχι, δεν έχει σημασία), ότι θα ήταν καλύτερο για το παιδί και την οικογένεια η αρχική επιλογή, και όχι η δελεαστική (και σίγουρα προσφερόμενη για μεγάλη δημοσιότητα) επιλογή που τους πρόσφεραν, ανιδιοτελώς, οι άνθρωποι της Εθνικής μας, ίσως και ο ίδιος ο Σαμαράς να έβαλε κάπου το χεράκι του.

Υπάρχει και μία διάσταση όμως στην ιστορία αυτή που με στενοχωρεί ωστόσο. Και είναι εκείνη που με οδηγεί σε αναπόφευκτες συγκρίσεις με τα όσα συμβαίνουν στην ποδοσφαιρική ζούγκλα του τόπου μου.

Ένας Έλληνας Jay, (και πόσοι τέτοιοι δεν υπάρχουν, αλήθεια;), δεν θα μπορούσε ποτέ να γευτεί την απερίγραπτη χαρά που γεύτηκε το 11χρονο αγόρι από τη Σκωτία (αν και οι γονείς του είναι Ιρλανδοί που εργάζονται εκεί - δεν πειράζει), διότι απλούστατα γονείς με παιδιά δεν μπορούν να πάνε στα ελληνικά γήπεδα, ώστε να χαρούν ποδόσφαιρο από τη μία, και να πανηγυρίσουν μαζί με το άρρωστο ή υγιές παιδί τους, την κατάκτηση ενός τίτλου μαζί με έναν Σαμαρά, ή όποιον άλλον παίκτη.

Στις κερκίδες των ξένων γηπέδων, βλέπεις οικογένειες.

Στων δικών μας, βλέπεις μόνο οπαδούς - άντε και μερικές εξαιρέσεις μπαμπάδων με γιο ή γιους.

Στα ξένα γήπεδα ακούς τραγούδια.

Στα δικά μας, ύβρεις μελοποιημένες ή και ρυθμικές.

Εγώ είμαι ΑΕΚτζής και, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα ‘παιρνα ποτέ ξανά το παιδί μου στο γήπεδο, όχι επειδή η ομάδα δεν παίζει καλά, αλλά επειδή μια μεγάλη μερίδα των οπαδών μας (όπως και όλων των άλλων ομάδων), είναι σκάρτοι.

Είναι χυδαίοι.

Και δεν αξίζουν τίποτα καλύτερο από αυτό που κατάφεραν τελικά να έχουν.

Ένα ποδόσφαιρο χαβούζα. Στο γκαζόν, και στην κερκίδα.

Απορώ μάλιστα πώς και γιατί θέλουμε και κτίζουμε ωραία γήπεδα για αυτούς τους λίγους, που όμως καταστρέφουν τα πάντα...

Ίσως να ‘ναι και αυτός ένας από τους λόγους, λοιπόν, που η ιστορία αυτή του μικρού Jay με άγγιξε τόσο βαθιά.

Να ‘ναι καλά ο Γιώργος Σαμαράς που άνοιξε την αγκαλιά του.

Να ‘ναι καλά ο ίδιος ο Jay που, με τον πανηγυρισμό του μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη, «ναι, Σάμαρας», «μπράβο, Σάμαρας», κτυπώντας τα χεράκια του, έτοιμος να απογειωθεί από χαρά, μας έδειξε όλους, ιδίως εμάς τους εδώ εγκλωβισμένους, ότι εκτός από ρυθμικές κινήσεις σεξουαλικού περιεχομένου και χειρονομίες που παραπέμπουν σε επιβολή δια των γεννητικών οργάνων, υπάρχουν και άλλοι, αληθινοί, και πολύ πιο δυνατοί τρόποι να πανηγυρίσεις για τη νίκη της ομάδας σου.

Χρήστος Μιχαηλίδης

Protagon